Vanavond was ik even in shock. Mijn ex en ik doen allebei aan bootcamp in dezelfde groep. De afgelopen weken zijn we elkaar twee keer toevallig misgelopen (maar beter ook) maar vanavond was hij er dus. Het enige wat ik wilde doen was wegkijken. Hem aankijken maakt het zo moeilijk. Gelukkig is het een grote en gezellige groep, dus genoeg afleiding van leuke mensen. Het ging goed, totdat hij naast me ging staan en vroeg hoe het gaat met mij. Ik dacht echt:'' wauw, praat niet tegen mij please en vraag al helemaal niet hoe het gaat! wat is dat voor stomme vraag. Nee het gaat GEWELDIG nu ik jou weer zie''. Dat zei ik natuurlijk niet. Ik gaf als antwoord dat het gaat en dat ik liever niet tegen hem wil praten omdat de laatste keer aan de telefoon heel naar en kil was. Hij gaf daar als antwoord op dat we na de training wel even gaan praten. Ik twijfelde of dit wel zo'n goed idee was, maar toch maar gedaan zodat er ook nog wat dingen gezegd konden worden.

Mijn god wat was dat moeilijk. Ik wilde hem nog steeds niet aankijken. Waar haalt hij het vandaan om nog te zeggen dat hij het heel moeilijk vindt om mij zo te zien staan: zo relaxt als altijd, hoe je kijkt, hoe je erbij staat (zijn woorden) en dan er nog bij zeggen dat ik er echt goed uit zie en dat ik echt veel ben afgevallen (wat er reuze meevalt). Dan staan we weer tegenover elkaar en dat vraag ik me zo erg af waarom dit fout moest gaan. Waarom voelt hij niet meer de liefde als er zo'n klik en aantrekkingskracht is. En nog durven zeggen dat de twee knapste mensen single zijn. Alsnog ik dat wil! ik wil niet alleen zijn, ik wil gewoon bij hem zijn.

Ik hoop zo erg dat mijn buitenlandse stage volgend jaar door gaat, want ik snap de Hollandse mannen niet. Liefde is niet eerlijk