Sorry..maar moet het even van me afschrijven..
Ik voelde me de hele week al best wel sterk. Vooral toen ik het contact verbroken had kreeg ik een soort van rust over me heen.
Behalve dan dat ik echt iedere nacht over hem droom en met een rotgevoel wakker word. De rest van de dag gaat het dan wel goed.
Gister moest ik weer naar school, na zo'n lange vakantie heb ik er altijd wel weer zin in. Afgelopen week dus ook. Maar dat veranderde al snel.
Ik werd smorgens al huilrnd wakker en ik dacht de hele tijd terug aan hoe wij afscheid van elkaar haddem genomen.
Aangezien we ver weg van elkaar wonen, kwam hij naar mij toe om te praten. Hij gaf smorgens aan dat hij heel verdrietig was. En stelde hem gerust.
Toen hij eenmaal bij mij thuis was, hebben we eerst nog over allemaal andere dingen zitten kletsen en een broodje gegeten alsof er niks aan de hand was..
Toen we klaar waren met eten begonnen we erover te pratem... we schoten allebei in tranen...vooral hij... hij begreep zichzelf niet...ik gaf aan dat het even goed zo is..dat ik hem die tijd gun om erachter te komen wat hij voor mij voelt..ik was namelijk heel rustig, omdat hij bij mij was en ik zag dat je van me hield. Hij pakte me hand en we spraken rustig verder... opeens gaf je me een hele stevige knuffel en we moesten veel huilen..hij bleef zeggen dat hij me zo lief vind en er niks van begreep...zo hebben we elkaar nog een hele tijd vastgehouden en ik kreeg een kus van hem. Hij nam van al onze gekke maniertjes afscheid en haalde zelf alle mooie herinneringen op.
Uiteindelijk vonden we het moeilijk om afscheid te nemen en hebben we 's avonds nog gezellig gegeten. We hadden hele leuke gesprekken... toen ik hem naar het station gibg brengen werd het weer moeilijk..we moesten een halfuur op de trein wachten en hebben elkaar alleen maar geknuffeld. .ook hij bleef alleen maar huilen..hij wilde niet dat dit de laatste keer was..en zei dat ik altijd welkom ben, en hem altijd kan bellen. Toen de trein kwam kreeg ik de laatste dikke knuffel en een kus, weer gaf hij aan niet weg te willen.
Daar zat hij dan in de trein met een bedroefd gezicht...ik liep zwaaiend met de trein mee... ik voelde me rustig, ik had toen nog het gevoel dat het niet de laatste keer was dat ik hem zag. Vooral omdat hij niet weg wilde en ik zag dat hij van me hield en dat het leek alsof de oude gevoelens bij hem terug waren.
En nu... nu voel ik me zo rot... geen contact meer..het besef dat het dus niet meer goed komt, dat hij dus niet genoeg van me hield om terug te komen... dan denk ik terug en besef ik me dat het toen waarschijnlijk dus wel de laatste keer zou zijn geweest...
Ik denk nu ook..zal hij nog aan me denken of missen? Of beseft hij nu echt dat het beter zo is?
Eenmaal gister op school schoot ik bijna telkens in huilen uit. Hele week niet gehuild..en gister zat ik het met moeite in te houden..

Ik voel me vandaag ook heel raar...vandaag weet ik dat hij naar mysteryland is, wat dichtbij mij is. En slaapt ook in de buurt. Mijn zusje is daar ook heen...en dan denk ik telkens...hij is zo dicht in de buurt... aangezien wij ver weg van elkaar wonen..

Ik mis hem gewoon nu zo erg...ik heb ook soms de neiging om berichtje te sturen..maar ik mag dat van mezelf niet doen...ik zal mezelf alleen maar pijn doen denk ik.

Pff..zucht...ik wil weer de oude ik zijn..