Hij maakt het wel niet makkelijk hoor.

Ik kocht een paar dagen geleden twee ticketten voor Wouter Deprez (stand-up), het zijn kaarten die speciaal voor -26 jarigen opzij worden gehouden en dan een week voor de voorstelling worden verkocht (want de voorstelling zelf was al uitverkocht). En ik dacht: ik koop er twee en vraag nog iemand mee, want alleen gaan kijken is stukken minder leuk.
En ik geef toe, ik dacht meteen om mijn ex mee te vragen. Om het hem nog cadeau te doen, een late kerstmis zeg maar, want hij had amper kerstcadeautjes gekregen. Ik zou het hem vragen met oudjaar, want dan zag ik hem toch.
Ik heb het toen niet gevraagd, omdat ik bedacht dat het eigenlijk geen goed teken was, om direct aan hem te denken, om bij alles direct aan hem te denken.
Ik heb toen in mijn msn nickname gezet dat ik iemand zocht om mee te gaan, omdat ik geen idee had van wie ik zou kunnen vragen (het is ook niet de beste periode, vlak in de studieperiode), en als iemand zich spontaan zou aanbieden, zou dat handig zijn (als er niemand dat zou doen, was ik nog wel van plan het gewoon aan mensen ten vragen hoor).
Niemand reageert echt (behalve een vriendin om te zeggen dat ze al ticketten had, en dat ze dus al ging), tot gisterenavond mijn ex dus plots: "Ah fijn." (met een zeer sarcastiche ondertoon, ook al zie je dat niet op msn, ik weet dat het zo bedoeld was.)
En ik wist helemaal niet waarover het ging.
Dus ik vraag wat er is.
"Voor Wouter Deprez, ge hebt dat niet aan mij gevraagd.!"

Ja, dat is weer wat moois, een tijdje geleden zei hij tegen mij: misschien moeten we minder samen doen, want nu gedragen wij ons soms nog steeds als een koppel. Dat wij zo vaak dingen samen doen (dat was denk ik nog voor hij een nieuw vriendin had). En ik had gezegd, oké. Uiteindelijk is er niet zoveel veranderd, in hetgene we nog samen doen, maar dat is dus weer zoiets dat hij zegt, en later op terugkomt.

Ik leg dus uit, dat ik het nog aan niemand had gevraagd, en eigenlijk wel aan hem wou vragen, en eerst aan hem had gedacht, maar dat ik dan niet wist of dat "juist" van mij was, dat ik dat eigenlijk niet (meer) zou mogen doen. En omdat hij had gezegd dat hij in Leuven zou studeren volgende week en dan terug zou moeten komen, en omdat hij ooit had gezegd: we gaan ooit samen naar kerststalletjes kijken en dat ook nooit was gebeurd, én omdat hij net 's avonds leert (dan kan hij zich het best concentreren). En dat ik daarom dacht dat ik misschien beter iemand anders moest zoeken.

Dan zei hij dat hij mijn verhaal begreep, en dat hij wel graag zou gaan, maar dat ik precies niet graag met hem wou gaan.
Ik heb hem dan gezegd: we beginnen terug op nieuw, ik heb dat verhaal net niet gedaan, ik heb je niets gevraagd, maar jij reageert op mijn "zoekertje", waar staan we nu, ga je mee?

Toen zei hij dat hij aan het pokeren was, online, en het gesprek werd een beetje stroef, want hij was dan met andere dingen bezig. Hij zei dat hij wou afkomen (vanuit Leuven dan), als het uitkwam met de treinen.
Uiteindelijk ben ik niet blijven wachten op een antwoord, het was al laat en ik wou gaan slapen, dus ik zei dat hij er eens over moest nadenken wanneer hij niet met poker bezig was, en hij zei dan dat hij mij wel zou sms-en. Wat nog niet is gebeurt, maar hij heeft nog wel even tijd om te beslissen.

Achjah, een lang verhaal, eigenlijk voor niets. Enfin, mijn punt is; is het wel juist dat hij nog van mij verwacht dat ik meteen aan hem denk? Oké, ik doe het misschien nog wel, maar daarna besef ik dat ik dat eigenlijk niet mag doen, en dat is ergens misschien wel een vooruitgang. Maar dat hij dat dan nog eens van mij verwacht maakt het er ook niet simpeler af. Ik weet dat onze band nog steeds meer is dan louter vriendschap, en ook zo nog een tijdje gaat blijven waarschijnlijk, maar ik probeer zoveel mogelijk het relatiedeel los te laten. Soms lijkt het alsof hij dat niet doet.
Ik vind het gewoon een beetje raar.