Het is (morgen) 2 maanden geleden dat het uit is gegaan. We hadden iets voor bijna 2 jaar, dus in dat opzicht is 2 maanden niet eens zo lang. Toch waren dit slowmotion maanden, waar soms stroomversnellingen in zaten die er vervolgens voor zorgde dat ik tegen een hele harde rots op knalde. Ik ga nog nog naar school (ben 17) en daar zie ik haar elke dag. Nu zijn er eigenlijk 3 dingen.

1 Het was geen kalverliefde, tenminste in mijn ogen niet. We maakten plannen om in Amerika onze vervolg opleiding te doen, we hadden feitelijk al een universiteit uitgekozen. Ook over kindernamen veel gesproken en gediscussieerd. En voor mij was de "ware" snel gekomen. dacht ik.........

2 Ik weet niet waarom het uit is gegaan. Ja het ging slechter, ja ik wist dat het heel misschien er aan zat te komen. Ik heb de laatste paar weken heel, heel hard mijn best gedaan om alles te redden, overal stress weg bij haar te halen en bij mij te leggen, een leuke sfeer maken, leuke gesprekken en dates te plannen. Dit heeft niet mogen baten en uiteindelijk zei ze "i think we need to talk...". Ik was op dat moment nog heel erg verliefd op haar, ik was heel erg in de war en heb eigenlijk een week of 2 heel erg in de war rond gelopen. Daarna realiseerden ik me dat ik geen reden kende waardoor het uit was gegaan, anders dan zij had gezegd "mijn gevoelens zijn veel minder geworden". Ik heb het haar nu wel 10 keer gevraagd en zij weet het ook niet, we kunnen ook geen punt aanwijzen waar het fout is gegaan. Maar zij ziet het als "de juiste beslissing" (ik weet t nog niet). Dat brengt me dan bij men volgende punt,

3 Ik ben nog verliefd op haar. Nu moet ik zeggen dat het wel een stuk is afgezwakt in die twee maanden, daar heb ik mijn best ook voor gedaan. Maar ik kan niet ontkennen dat ik nog steeds van haar houd. Dit doet mij veel pijn en misschien haar nog wel meer, dus probeerde ik haar een beetje te ontlopen. Maar we horen bij de zelfde vrienden groep dus als ik haar buiten sluit sluit ik mezelf eigenlijk buiten. Dit heeft tot gevolg gehad dat mijn sociaale leven van goede vrienden, leuke vriendin en aardig gezin werd verkleint tot alleen het gezin...... Ik heb een aantal dagen geleden besloten dat dat niet de oplossing is dus ga ik weer als vroeger met iedereen om. Alleen elke keer dat ik haar zie word dat lege gat van binnen 5x groter en dat gat krimpt maar heel langzaam. Best een Dilemma dus...

Het gaat beter met me. De zin (die na een tijdje helemaal verdwenen was) om naar school te gaan, leuke dingen te doen en om te leven (dit maakte me bang, ik was zenuwachtig als ik een trein zag) komt beetje bij beetje terug. Desalniettemin (leuk om t woord te gebruiken ^^) voel ik me erg ongelukkig en verlaten. Het aller ergste vind ik dat ik niet weet waarom, ik ben een echt waarom kind. Waarom is de lucht blauw, zijn er geen kleinere deeltjes dan quarks of waarom leef ik eigenlijk. Het kwelt me heel erg, als ik weet waarom kan ik vooruit. Nu kan ik alleen blijven steken en er mee leren leven, ik wil er over heen komen, niet er onderdoor gaan.

hoe kort of lang ze ook zijn, reacties zijn welkom!