Even niks meer van mij gehoord...
Merkte dat mijn behoefte even minder was,niet voor jullie, maar dat is eigenlijk een goed teken.
Het gaat wel goed met mij..ik merk dat ik steeds mijn dagen met meer pieken doorkom als dalen..geen gehuil meer, geen constante behoefte aan contact..niet constant eraan denken..ook het alleen zijn voelt steeds beter. Ik eet weer,ik slaap weer, ik richt mijn blik weer op de toekomst.
Wel verdriet als ik hem zie praten met een ander..maar dat ebt ook vrij snel weer weg..dus dat zal ook veranderen..
Vandaag zelfs een momentje gehad dat ik naar hem keek en dacht: Waarom heb ik jou ooit leuk gevonden?

Na een opmerking hier over narcisme en ook vanuit wat anderen kanten waar dit woord in combinatie met K viel ben ik toch eens op onderzoek gegaan...
Helaas ben ik erachter gekomen dat ik echt HEEL VEEL hiervan herken in hem en zijn gedrag.
Dit maakte het plaatsen van alles wel een stuk makkelijker..
En ook voor mij echt 100% de bevestiging dat ik hem inderdaad niet terug wil...ook al doet het nog pijn en voel ik me soms zwak...Hij is aantrekkelijk, charmant en had ook zoveel mooie kanten..maar helaas weet ik ook de enorme slechte kanten.

Dit weekend was voor mij de druppel.
Laatst is zijn achterlamp van de auto kapot gereden. Omdat hij altijd erg krap bij kas zit heb ik via mijn oom die automonteur is iets leuks voor hem kunnen regelen. Maar ondertussen heeft meneer me dus laten vallen.
Weken erna achter hem aangerend dat hij het allemaal met mijn oom moest afhandelen (32 jaar,dan denk je dat zoiets zakelijks toch wel geregeld kan worden). Hij deed het steeds niet..
Dus ik hem zondag toch wel beetje pissed opgebeld. Kreeg ik mij een relaas over mij heen. Hij wilde niks meer met mij te maken hebben en ik was altijd 99% ellende geweest. Hij had geen zin om dit met mijn oom te regelen,teveel gedoe en hij wilde dat ik het nooit voor hem geregeld had..blabla..ik had het werkelijk nergens aan verdiend.
Toen ging bij mij nog een knopje om. Wie heeft het recht om zo met mij om te gaan? Sukkel!
Nog geen minuut later kwam het volgend bericht (want inmiddels had hij zo kinderachtig als hij is, alweer de verbinding verbroken) ..excuses..excuses voor zijn uitvallen..
Ik heb hem ervoor bedankt en heel heel duidelijk uitlegt dat ik ook helemaal klaar met hem was. Ik wilde dit niet meer.
Toen weer kwaad...toen weer excuses ..
Begon die weer zijn trekspelletje om te kijken of ik weer hem de aandacht ging geven die hij wilde. Hij ging het wel regelen met mijn oom en allerlei berichten van:
Sorry dat hij alles deed verpesten, en dat hij zo moeilijk was en dat hij alles klote voor mij maakte blablablabla..
Ik ben er niet op ingegaan. Ik heb hem gezegd dat excuses er niet meer aan toe deden,alles was uitgesproken, ik wilde hem niet meer, hij mij niet. Tijd voor de toekomst.
Dat ik het wel regelde met mijn oom (nee dat deed hij wel-nee dus, ik wil geen lijntje meer )...Gewoon alles afgesloten.
Ik heb hem wel nog eens duidelijk gemaakt dat hij moet kappen met zo op mij uit te vallen want ik begon er echt genoeg van te krijgen. zo hoefde ik niet meer behandeld te worden.
We hebben nu gewoon oppervlakkig contact. Dat is prima

Wat pijn doet is dat ik er zo vol voor wilde gaan en dat ik helaas van een enorm koude kermis terug kwam.Maar dit besef is er en daardoor mag het er zijn...en dat is oke..dat slijt..

Ander nieuws..
Nu ik mijn mindset weer op de toekomst richt...kwam ineens een man (we noemen hem X) in beeld. Niet verwacht,ben ook niet verliefd of noem maar op. Ik weet alleen dat hij mij een half jaar terug is opgevallen maar er is nooit contact geweest en heb hem daarna ook maanden niet meer gezien...We noemen hem X.
Via facebook in contact gekomen en ineens zijn we al dagen aan het chatten en heeft hij mij voor een drankje gevraagd..
Toch even getwijfeld, is het niet te vroeg? Word ik niet weer gekwetst?
Gepraat met wat vrienden en die zeggen: go have fun..je hangt er niet aan vast,hooguit een leuke avond..
En eigenlijk hebben ze gelijk...dus a.s zondag...brr....