Hey allen,

Al enkele dagen volg ik enkele verhalen op deze site, en vaak zijn er overeenkomende elementen en vind ik daardoor ook steun in de reacties... maar heb dan toch beslist ook zelf een account aan te maken om ook mijn verhaal in detail te kunnen doen... en aan te vullen in de komende, waarschijnlijk moeilijke, maanden. Doch in de hoop uiteindelijk hier te kunnen zetten dat ik mij veel beter voel en zo een voorbeeld te zijn bij anderen onder jullie...

Mijn verhaal begint zo'n 6 jaar geleden. Nuja, misschien vroeger, maar moet ergens beginnen. Ik en L zaten in dezelfde jeugdtheatervereniging. Ik was 18 en zat in de begeleiding, zij was nog lid. Ze liep al een tijdje achter mij aan, uiteindelijk heb ik "toegegeven" op een fuifje in een zatte bui, maar toch niet meteen spijt van gehad, integendeel!

Onze verdere relatie probeerden we zo open mogelijk te houden. Ik was in het begin nogal van het jaloerse type, maar ze deed mij inzien dat ik haar mocht vertrouwen, en ik wist dat ze jongens die meer met haar wouden wel tijdig zou duidelijk maken dat het niets tussen hen kon worden. Ok, ze kon met veel mensen goed opschieten, ook jongens, ze was gewoon "los" in de omgang. Ze heeft zelf een vorm van ADHD, die bij haar al zeer vroeg werd vastgesteld toen ze nog een jong kind was. Ik daartegenover met een nogal rustige persoonlijkheid zorgde eigenlijk voor 2 uitersten, maar tegenstellingen trekken elkaar aan, zegt men.

3,5 jaar geleden zette zij ook haar overstap naar de universiteit (ik studeerde daar al 3 jaar) en gingen we samen een appartement/studentenkamer huren, dus sindsdien woonden we min of meer samen. Is uiteraard wat aanpassen soms, maar iedereen leek in ons zelf al een getrouwd koppel te zien.

Een half jaar geleden begonnen echter de "problemen". Zij (ondertussen ook in de leiding) zou samen met een andere jongen een voorstelling regisseren. Dat zorgt er uiteraard voor dat zij veel samen moesten zijn om aan die voorstelling te werken. Tot er na zo'n paar weken een opmerking kwam van buitenstaander dat je hen eerder als koppel zou zien dan ons... Ik wimpelde zo'n opmerkingen wel al vaker eens weg (gezien ze zo los is met iedereen): ik zie haar zoveel als we samen alleen in de zetel zitten, iets gaan eten, als we samen slapen... als er dan andere vrienden bij zijn praten we en doen we leuke dingen met anderen omdat we 's avonds wel weer elkaar hebben. Maar deze keer was het bij haar anders: ze zei toen opeens dat zo'n opmerkingen haar toch wel raakten... veel hebben we er toen echter niet over gezegd en de volgende dag leek alles weer vergeten.

Ondertussen liepen die voorbereidingen van die theatervoorstelling uiteraard verder, en anderhalve maand geleden gebeurde dan weer hetzelfde: weer iemand die voelde dat er meer was tussen hen, en dat ze mij aan het lijntje hield. Weer ik die het eerst zou weglachen... weer zij die nu pas echt in de put zat. Alles kwam er opeens in 1 keer uit: sinds die vorige keer, 3 maand geleden, twijfelde ze constant aan wat ze nog voor mij voelde, merkte ze dat ze zich zoveel meer ammuseert soms met anderen... is ze niet echt meer "verliefd" op mij...

Ik vond het jammer dat ik daar die maanden niets van gemerkt had en toen ook zij nog niet in staat bleek te zijn er een definitieve beslissing bij te nemen vroeg ik er nog een maandje samen aan te werken. Ik gaf haar al eens vaker een bloemetje, probeerde haar liefde weer op te wakkeren. Ze leek er soms in mee te gaan, hoewel een knuffel vaak al te veel gevraagd bleek en er om de paar dagen wel een gesprek was waar de tranen weer vloeiden over hoe het allemaal niet beterde. Tot een bepaald moment dat ze werkelijk zei dat ze geen uitweg meer zag... na voor haar 4 maand twijfelen, waarvan ik 1 maand op de hoogte was, had ze blijkbaar haar beslissing genomen in de hoop dat het de goede was.

Ondertussen is dat bijna een maand geleden. Ondertussen hebben we elkaar vooral in het begin nog enkele keren gezien (de theatervoorstelling liep nog een weekend, en ik werkte mee achter de schermen). We hadden het wel nog om de 3 dagen op MSN over ons appartement: zij wou daar nog zijn om naar de lessen te kunnen zonder tijd te verliezen met een uur op de trein zitten, ik wou niet weer fulltime thuis gaan wonen gezien ik al 6 jaar enkel in het weekend thuis ben en dat voor iemand van mijn leeftijd niet meer evident is dan plots weer constant onder moeders vleugels te leven en bovendien vrienden en vrijetijdsbestedingen achter te laten in mijn studentenstad. Gezien zij vanaf februari 5 maand in het buitenland zal studeren hou ik vanaf dan sowieso ons appartement, en tot dan hebben we nu besloten (vooral voor haar examens) een beetje af te wisselen: elk de helft van de tijd. Dus moeten we dat telkens afspreken hoe onze agenda's zitten om te kijken wie wanneer daar kan verblijven. Maar in het begin bleven die gesprekken op msn daarover zeer droog: gewoon het zakelijke en niets meer...

Tijdens diezelfde periode praatte ik er vooral over met vrienden. Hoewel het hier vooral over gezamenlijke vrienden gaat vinden zij haar beslissing allemaal wat "raar" tot zelf "totaal verkeerd". 'Logisch dat na zo'n tijd even de sleur erin komt, maar dan moet je het nog niet meteen afbreken.' zegt de ene... "Doordat ze van haar 15 jaar met je samen is heeft ze een deel van haar puberteit gemist en heeft ze misschien nog een groter beeld van 'de ware liefde' en wil ze nog wat verder ontdekken" zegt de andere... "Sowieso wordt het nooit iets tussen haar en die mede-regisseur, of misschien eens proberen, maar zal ze daar al snel in merken dat die twee niet voor elkaar gemaakt zijn, wat bij jullie wel zo was denk ik" zeggen ze allemaal. Ondertussen zijn er nog enkele bij die vrienden die ook wel een luisterend oor zijn bij haar en daardoor weet ik dat ze nog altijd heel veel in de knoop ligt met zichzelf.

Ondertussen had ik in het begin ook het boek besteld van terugbijjeex.nl... Heb er hier al positieve en negatieve dingen over gelezen, maar ik moet zeggen dat het mij ergens wel al geholpen heeft in de eerste fase: het verder gaan! De hele theorie ga ik niet uit de doeken doen, maar het begint eigenlijk met gewoon een nieuw leven te starten: nieuwe hobby's starten of oude hobby's terug opnemen, de inhoud van de kleerkast eens vernieuwen, wat meer uitgaan,... en zo (vooral dan tegenover haar, maar ook tegenover mezelf) een beeld rond mezelf creëren dat zegt: ik ga verder!... Ik moet zeggen: het helpt echt in het verwerken... maar soms is het wat makkelijker gezegd dan gedaan ook uiteraard (maar dat denk je vaak bij alle tips van iedereen, ook op deze site).

Onze gesprekken op msn werden sinds enkele dagen ook wat langer dan het puur praktische ivm ons appartement. Gewoon vaak een vriendelijke babbel tussendoor. Ik probeer daarin wel zoveel mogelijk het beeld van vorige allinea hoog te houden. Maar ze maakt het me totaal niet gemakkelijk: opeens werd het gesprek zeer gemoedelijk en dan zegt ze opeens "oh, ik mis samen met je lachen", of "ooh, ik moet nog een taak voor school afwerken, vroeger was jij daar zo grote specialist in om mij te helpen"... WAT MOET IK HIERMEE AANVANGEN?... ik heb dan maar zeer gemengde reactie uitgestuurd: Ik ga verder met m'n leven... maar ik moest toegeven dat ik zo'n uitspraak van haar toch echt wel tegenstrijdig vond... Ik zei dat ik wist dat ze het nog moeilijk had om alles achter te laten, het is geen kwestie van: "als ik dan toch die dingen mis draaien we dan toch de klok terug", niet een maand nadat ze zo'n beslissing heeft genomen na 4 maand twijfelen... maar logisch dat het na 4 maand twijfelen niet opeens is: "beslissing is genomen, fieuw, en nu verder gaan!"... en vooral (de uitleg die zij ook er het meest aan gaf) logisch dat je na een relatie van zo lang daar wel nog dingen uit mist... (wat ze er niet bij zei maar ik wist dat ze dacht: maar er zijn nu eenmaal ook andere dingen waardoor het misschien beter is dat het nu gedaan is)

In de hoop nog wat extra reactie uit te lokken zei ik zelf: "ik heb dit hoofdstuk afgesloten, nu met een nieuw hoofdstuk begonnen, en later komt dan weer een ander hoofdstuk, misschien met iemand anders, misschien als jij met jezelf uit de knoop raakt dan toch weer met jou, maar dat zien we wel en ik ga er nu gewoon vanuit dat ik misschien ook met iemand anders gelukkig kan worden"... ze zei dat ze dat "verder leven" een mooie filosofie van mij vond... op die "weer met jou" reageerde ze niet... Dat was voor haar waarschijnlijk nog iets te vroeg om daar meer duidelijkheid over te scheppen tegenover mij... omdat ze het zelf nog niet weet(?)

Ik weet dat ik mijzelf pijn doe door zo nog mij te focussen op haar twijfel en zo nog ergens wat valse hoop te koesteren terwijl ik vooral ook echt WIL verder leven en zien of zij dan weer op mijn pad komt. Het zal vooral wachten zijn tot ze niet meer met zichzelf in de knoop zit om dan te merken in welke zin ze die knoop ontward heeft, of dat positief is voor onze relatie of niet... Maar wachten is nu iets waar ik niet zoveel zin in heb... Velen zeggen mij dat ik wel zal zien als ze in juli terug is van haar erasmusstudies in het buitenland. Ze komt weliswaar tussendoor waarschijnlijk eens een weekend naar huis, en het is maar naar een buurland, dus kunnen er ook mensen op bezoek. Ik hoopte gewoon dat ik mag op bezoek gaan, of dat ze mij opzoekt als ze even terug komt... Dan misschien nog niet echt als koppel, maar toch alweer "datend" (zie verder) maar misschien is het inderdaad beter te wachten tot ze terug is... ik weet het niet.

Wat ik wel weet: de kans is misschien wel groot als je dit verhaal leest dat we weer bij elkaar komen op korte of middellange termijn, maar terug samenkomen is uiteraard niet makkelijk! Hoewel 'wachten' mijn ding niet is (zie hiervoor) wil ik hier dan ook mijn tijd voor nemen. Ik wil liever "opnieuw beginnen" dan "terug samen komen"... niet meteen verder zetten wat we al hadden, niet meteen weer samen wonen... maar eerst weer het verliefde koppeltje uithangen, wie weet eerst een maand zonder dat onze vrienden het weten... eens samen uitgaan, iets eten, naar de bios,... belanden we dan na zo'n date samen in bed: ok... maar pas als de relatie weer stevig genoeg is en ik ook het vertrouwen erin heb dat haar twijfels volledig weg zijn zullen we weer samen wonen... dat is toch mijn visie erop...

Bon... lang verhaal zit erop... reacties en tips welkom! Nieuwe ontwikkelingen laat ik dan ook graag de komende weken/maanden/... aan jullie weten zodat zij die in hetzelfde schuitje zitten misschien mee door mijn verhaal een uitweg vinden!