het besef komt langzaam binnen, hij is verder gegaan, zonder mij, verliefd op een ander.
Ik denk dat ik nu in de acceptatie/rouwfase ben aangekomen.
Normaal is dat de eerste fase waar je terecht komt bij ldvd maar alles liep bij mij door elkaar, alleen kon/kan ik het niet accepteren.
Ik slaap verder goed, ben niet meer de hele dag down, hem missen blijft, hij zit 24/7 in mn gedachten.
Het lijkt erop datmijn verstand langzaam aan het winnen is van mij gevoel.
Ik verlang er weer na, om van t weer te genieten, leuke dingen te gaan doen, aandacht, maar t wil allemaal niet zo vlotten want alles herinnerd me aan hem, en tegelijkertijd wil ik er ook weer van gaan genieten maar samen met hem..

Ik heb het niet handig aangepakt, en heb heel veel goedbedoelde adviezen in de wind geslagen, en ben bang voor de negatieve reacties die hierop zouden kunnen plaatsvinden, durf het bijna niet op te biechten maar ik heb me laten leiden door mijn gevoel.
het is nu 11 dagen geleden dat er wederzijds contact is geweest.
Ik heb m gezegd dat wat ik ook probeerde, ik hem niet uit mn hoofd kon zetten en ik hem terug wilde.
Ik kreeg terug: 'ik sta er toch niet open voor, heb alleen maar oog voor een ander'.
Ik heb toen ies gezegd wat ik beter voor me had kunnen houden, maar het kwam er op neer dat ik heb gezegd of het bij hem was opgekomen dat hij juist verliefd was geworden omdat hij iets miste en of dat nou echt toekomstmogelijkheden zou hebben (ze komt uit israel en woont daar ook)
dat viel blijkbaar heel verkeerd want hij heeft het contact verbroken.

Ik heb m nog een brief geschreven, en verteld dat ik er nog voor wil gaan, dat de problemen die we hadden wat mij betreft tot het verleden horen.
verder gezegd dat hij veel voor me betekent en ik hem niet uit mijn leven wil hebben maar vienden kan ik niet zijn want ik kan het niet aanzien dat hij gelukkig gaat worden met een ander, terwijl ik diegene wil zijn., verder nog om een reactie gevraagd!

Maar mijn gevoel is nog steeds een zooitje, mijn hart ligt bij hem en wil er nog steeds voor vechten.
maar ik weet dat ik het moet laten rusten, hij is aan zet, niet ik.
en doordat hij het contact verbroken heeft maakt het voor mij makkelijker om geen contact te zoeken.
Maar ik voel me ook vernederd, gekwetst.

En ergens heb ik ook een heel raar gevoel, wat ik niet kan verklaren, een soort van vertrouwen, geruststellend gevoel dat het allemaal ooit nog goed gaat komen maar ergens ben ik bang dat ik hem voorgoed kwijt ben!