Hoi iedereen..

Twee weken geleden kwam ik er dus achter dat meneer iemand heeft. Oké, fair enough, wij waren niet samen, maar zeven dates en nog wat andere dingen en dan zeggen dat er niets is, om dan twee maand later: Tadaah, girlfriend!! Om dan nog maar te zwijgen dat die 3 weken voor ontdekking nog gevraagd heeft of ik tot bij hem wou komen en waar ik uitga en dergelijke..

Kijk, dat je zoveel dates hebt met al hetgeen dat erbij komt kijken en dan zegt: Het klikt toch niet langst mijn kant, het is beter dat we vrienden blijven... Tot daar aan toe.. Ik kon ermee leven. Vriendinnen zeiden tegen me: Woow, je gaat er echt positief mee om, moest het bij mij gebeuren, ik zou er echt mee inzitten maar jij niet.. Nee, ik zat er ook niet mee in.. Oké, ik miste de aandacht, ik miste de gesprekken, ik miste het spontaan sturen van: Hey, hoe is je dag? Ik miste ons gelach en het plezier die we samen hadden als we bij elkaar waren.. En oké, ergens denk ik dat hij bepaalde dingen niet van mij aankon, dingen uit mijn verleden die ik hem verteld had want zodra ik het hem zei was ie weg, was het ineens: Tgoh, eigenlijk denk ik niet dat er iets is langst mijn kant.. Maar toch, ergens bekeek ik het positief, als een leerervaring.. Voelde ik me verraden: Hell ya.. Voelde ik me in m'n eer gekrenkt: Zeker weten.. En toch kon ik er meer positief op terugkijken dan negatief..

Dus goed, ik ging verder.. Ik ging uit, maakte plezier, had (en heb nog steeds) een grote apetite (of hoe je het ook schrijft ) voor het leven.. Vergeten was ik hem niet, maar ik ging verder.. Chill..

Tot op een gegeven moment.. Eind september.. Na 2 volle maanden stilte.. Daar was die ineens.. Een sms in het letterlijk midden van de nacht (!!), wat me al sterk deed twijfelen aan zijn state of being.. Kom je niet af? Ik gaf er niet teveel aandacht aan.. Sms'te hem kort terug dat ik al plannen had.. Geen antwoord.. Terug ging ik verder met leven, maar toch kwam die steeds weer iets meer in mijn gedachten terug.. Naja, dag daarna geen antwoord, week daarna geen antwoord.. Ik was de sms zelfs al vergeten..

Tot twee weken later, terwijl ik met mijn vrienden in de kroeg zat.. Ohja hoor, daar was ie weer.. Zo tussen begin - midden oktober.. Kreeg ik antwoord op de sms die ik twee weken daarvoor had gestuurd.. Waar ga je uit? Ik ga daar uit? Euhm???? ? Naja, kreeg maar aparte antwoorden terug, stuurde hem vage antwoorden terug.. Na drie sms'jes waren we al "uitgepraat" .. Maar het zaadje was gepland.. Hij bleef in mijn gedachten zitten.. Zou ik hem nog eens sturen? Misschien mistte die me? Misschien dit, misschien dat? Ik zocht hem twee weken later op op facebook en BAMN.. Meneer heeft een vriendin..;

En hoewel de tijd na onze dates geen vragen bij mij opriep van hoe of waarom, deed het net in deze moment het net wel.. Hoe lang kent hij haar? Kende hij haar al voor hij met mij uitging? Leerde hij haar daarna kennen? Was ik maar een "pleziertje"? (<--- Hoewel ik die vraag me ook na onze dates me al afvroeg).. Waarom stuurde hij me dan nog sms'en om af te komen, waar ik uitging? Lukte het in begin bij haar niet dus waren die sms'en maar als afreageer-god-weet-wat-bedoelt om een naïef iemand toch naar hem toe te brengen? Was ik dan de enige waarmee die op date ging? Laat staan dan andere dingen mee deed? En zo gaat die nog wel even door..

En ja, zelfs vandaag zit die nog wat in mijn hoofd.. Ga ik hem ooit nog eens zien? Gaat die me nog willen kennen als we elkaar nog eens zien? Wat gaat die vertellen? Gaat die me nog eens sturen? Wat gaat die me sturen?

De radartjes in mijn hoofd staan soms stil, en soms maken ze in een paar minuten tijd overuren.. En toch blijf ik doorgaan, me niet uit het lood laten slaan door hem..