Beste mensen,

Ik wilde graag even mijn verhaal kwijt over wat ik allemaal moest en moet doorstaan, daarbij wil ik ook graag weten hoe en wat jullie ervan denken aldus graag wat advies.
Nou ik ben een meisje van 19 jaar en ben al vroeg uit huis gegaan (op mijn 18e) om voor het eerst te gaan samen wonen met mijn (ex)vriend. Dit was dan ook mijn eerste serieuze relatie, mijn (ex)vriend is 25 jaar.
Wij hebben elkaar ontmoet op het werk dus wij zijn in principe 24 uur per dag samen, wat ik dus helemaal geweldig vond maar al snel begonnen de irritaties op te lopen.
Wij zijn al heel snel gaan samen wonen, na 2 maanden, veel mensen vinden dat veelste snel maar wat dat betreft waren wij daar heel erg makkelijk in en ik heb er ook totaal geen spijt van gehad.
Mijn familie had daar wel erg veel moeite mee vooral mijn vader, die vond mijn (ex)vriend zoiezo geen leuke jongen voor mij, dat heeft mij wel veel dwars gezeten.
Maar goed om het verhaal even kort te maken wij zijn in totaal anderhalf jaar samen geweest en het is nu inmiddels al 17 dagen uit.
Dit is ook niet de eerste keer dat we zolang uit elkaar zijn geweest, we zijn hiervoor ook 2 weken uit elkaar geweest maar uiteindelijk toch weer terug bij elkaar gekomen.
In de meeste gevallen ben ik altijd degene geweest die de spullen ging pakken en weg ben gegaan bij hem, dat komt ook omdat ik vaak weg ren voor de problemen en dat probeer ik juist af te leren.
De reden is eigenlijk dat wij allebei veel aan ons hoofd hebben, ik heb schulden en zit ook met mijn familieproblemen en daarbij ook nog is relatie problemen en hij zit ook met schulden en met andere dingen en al onze frustraties reageren we dus weer op elkaar waardoor we dan een gespannen sfeer krijgen en dan kan je weleens een ontploffing van emoties krijgen waar je even van weg wil, aldus een time-out maar wat er ook af speelt is dat we niet echt de dingen kunnen uit praten en daarom vallen we steeds in dezelfde niveau en komen we nooit een stapje verder in onze relatie.
We maakten ook nooit echt verdere serieuze plannen samen het was altijd jij en ik het was nooit 'ons' ding, terwijl ik dat juist wilde en hij uiteindelijk dus ook en dat realiseren we nu pas nadat het uit is.
Anyway ik geloof gewoon als wij allebei er zouden gaan werken en we allebei die beslissing maken om nu samen 1 te zijn dat het best zal lukken, dat we dan wel de relatie willen hoe wij het zouden willen.
In elke relatie is er wel ruzie en ik geloof ook dat elke relatie weleens een time-out nodig heeft daarom geloof ik ook wel dat het weer goed zal komen, althans dat hoop ik dan maar.
want in feite op dat moment dat ik het gevoel heb dat ik even weg wil van alles, dan wil ik gelijk weer terug en dan mis ik hem zo erg. Gelukkig na elke ruzie is hij wel altijd degene geweest die mij terug vroeg daarom vind ik het ook zo moeilijk om het te geloven dat we nu echt uit elkaar zijn.
Ik heb daar ook heel erg moeite mee en heb er zo'n spijt van, ik wenste dat ik de tijd kon terug draaien en dan zou ik alles anders doen maar het probleem ligt aan beide kanten en dat vind hij niet, wat hem dwarszit is dat ik bij hem ben weg gegaan maar hij kijkt niet naar waarom en wat er mis is tussen ons.
In ieder geval sinds de dag dat het over was ben ik heel erg depressief geworden en heb ik alles geprobeerd om het goed te maken, ik ging elke keer langs probeer de echt alles maar ik kreeg alleen maar negatieve uitstraling terug het leek alsof ik alleen maar meer haat bij hem kweekte, sindsdien gebruikt hij zijn telefoon niet meer doet hij niet meer open en hij wil absoluut geen contact meer.
Een goede vriendin van me zegt altijd kweek geen medelijden bij hem op, het heeft geen zin je moet het de tijd geven en je moet ook aan je eergevoel denken.
Nadat ik het heb gezien en ervan heb geleerd dat het niks heeft geholpen en mij alleen maar stom doet voordoen aan hem zo van; kijk haar nou komt ze mij helemaal smeken om haar terug te nemen, ben ik daarmee gestopt en ben ik gaan realiseren dat ik het moet loslaten en gewoon doorgaan, als hij toch nog om mij geeft dan merk ik dat wel.
Ja nu klink ik wel erg wanhopig want sommige van jullie die hebben het tien keer zoveel erger dan waarin ik nu zit maar ik voel me gewoon heel erg klote want ik hou ontzettend veel van hem.
En wat het ergste is dat we ook nog is samen werken, nu heeft hij dan 2 weken vakantie genomen, hij komt volgende week donderdag weer werken maar hoe zal het dan gaan, gaat hij mij negeren of ..
Hoe ik er zelf over denk en wat ik voel is dat hij mij aan het testen is, misschien wil hij van mijn kant zien hoe serieus ik over onze realtie denk, niet dat ik gelijk er met een ander van door zou gaan ofzo, want vorige week zaterdag was de laatste keer dat ik hem even sprak en het eerste wat hij deed was checken of ik met een ander was, vragen aan mij waar ik de afgelopen nacht was en met wie ik nu en zoal contact heb, dat vond ik al zo raar want als het uit is dan kan het je toch niks schelen met wie ik nou ben of wel.
Mijn vriendin zegt ook dat hij mij alleen maar aan het testen is en dat het toch weer goed zou komen tussen ons, maar zegt ze dat alleen om mij goed te laten voelen ?
Ik wil ieder geval zo snel weer terug naar onze oude routine, ik mis hem ontzettend en ik zou er alles aan doen om te veranderen, als we dan toch weer bij elkaar komen dan zouden we zeker dingen moeten gaan afspreken om het beter te maken voor ons beide en ik wil zeker een stap verder want ik wil absoluut niet denken om nu met een ander iets te gaan beginnen, mijn hart zou echt breken als hij nu wel lekker zit te genieten met een andere mokkel ofzo.
Ik heb nog steeds hoop en ik hou het gewoon zo ik zal ook verder niks meer doen, ik wil dat hij uitzichzelf naar mij toe komt niet dat het uit medelijden is.
Wat denken jullie ervan? Het is maar 17 dagen uit maar hij lijkt wel 2 maanden zo voelt het echt, denken jullie dat het nog goed zal komen? ze zeggen vaak echte liefde kan wel vergeven worden en trouwens we zijn vaak in 10x moeilijkere situaties geweest waarom zou dit dan nu het einde zijn..
In het begin was het zo moeilijk ik kon nauwelijks eten ben al zowat 3 kilo afgevallen ofzo en slapeloze nachten, neiging om uit te barsten van tranen en ga zo maar door, maar nu ik aan mezelf ben gaan denken gaat het wel beter ik kan niet depressief blijven wachten totdat hij mij terug zal nemen misschien zit hij nu lekker te genieten. Ik wacht gewoon af tot hij weer terug is op werk en dan zie ik verder wel nu moet ik het gewoon even doorslikken.

Bedankt voor het luisteren, ik had echt even iemand nodig om me verhaal kwijt te kunnen, je kan van elkaar leren en ik ben ook iemand die graag mensen helpt zou het heel erg leuk vinden als jullie me hierin zouden kunnen helpen, wie weet kan het nog gefixt worden.. soms denk ik wel jeetje waar ben ik toch aan begonnen maar zodra ik alleen ben weer terug in het single leventje dan mis ik toch die vastigheid en dat is wat ik juist zoek, het verband tussen je partner en het samen zijn het delen met alles dat geeft zo'n lekker gevoel..