Het is nu bijna een half jaar geleden dat het uit ging met mijn ex-vriend. Ik was dol op hem en had het niet zien aankomen, in ieder geval niet willen zien aankomen. Omdat mijn gevoel voor hem zo echt was en zo puur, kon ik niet begrijpen dat hij niet van me hield, niet op die manier, waarschijnlijk nooit top die manier van me gehouden heeft en ik vraag me af of hij überhaupt ooit wel van me gehouden heeft, of dat hij alleen bij mij is gebleven omdat hij onzeker over zichzelf was en in het begin alleen maar om die reden en om de lust een relatie is begonnen.

Onze relatie heeft vijf jaar geduurd. Ik ben nooit eerder van mijn leven zo verliefd geweest en ik ben enorm veel vn hem gaan houden.
We zaten qua intellect op hetzelfde niveau, maar ik heb wel een beetje het gevoel gehad dat hij zich minderwaardig voelde ten opzichte van mij, omdat met mij alles min of meer vanzelf ging, haalde al mijn tentamens, heb hele leuke vrienden, etc.

Hij was lid van een vereniging en hij wilde daar heel graag voor vol aangezien worden. Hij heeft zich toen heel erg voor die vereniging ingezet en het kostte hem heel veel tijd, ook in de weekenden en in de zaterdagen. Hij kreeg het aanzien wat hij wilde krijgen, totdat hij een heel onhandige fout maakte, waardoor veel mensen van zijn vereniging zich tegen hem keerde en alleen nog maar aardig tegen hem deden als ze hem konden gebruiken/misbruiken. Ik heb hem zo goed als mogelijk geholpen om door deze periode heen te komen.
Nadat het ergste over was, bleek dat hij nadat hij veel gedronken had met een meisje had gezoend. Zij had boulimia nervosa en was helemaal verliefd op hem geworden. Mijn ex-vriend dacht dat hij haar met zijn vriendschap kon helpen. Het zat toch goed tussen ons en hij heeft me gesmeekt hem een tweede kans te geven, het was een ongeluk. Hijzelf was in een vorige relatie ook bedrogen en was daar kapot van geweest. Dus ik dacht dat hij wel begreep dat het niet heel erg leuk voor me was. We waren net gaan samenwonen, dat na wat opstartproblemen eigenlijk gewoon heel gezellig was. Ik wilde hem maar al te graag geloven en omdat ik van hem hield heb ik hem een tweede kans gegeven.

Het afgelopen jaar moest ik afstuderen en daarvoor moest ik stage lopen, dat was wat drukker dan dat ik het daarvoor had, omdat het gewoon full-time was. Hij ging minder actief worden bij de vereniging, maar hij besloot wel een heel erg talentvol meisje te begeleiden.
Zij kwam bij ons thuis om te eten, te studeren, leende boeken, etc. Ze wa min of meer een kind aan huis. De laatste twee maanden deed mijn ex-vriend raar tegen me. Ik kon alleen maar dingen fout doen, ik probeerde mezelf uit alle macht te verbeteren, meer te doen zoals hij zei wat hij wilde doen. Het was een hele drukke periode en ik kreeg een baan aangeboden, maar wist niet zeker of ik het wilde. Aan de ene kant heel graag, aan de andere kant vond ik het ook wel spannend.
Hij zei de ene keer dat ik wel moest doen, de andere keer niet. Het was een baan waar ik flexibel in zou zijn qua tijd, dus we zouden elkaar meer kunnen zien, en dat wilde hij heel graag. Dus uiteindelijk die baan aangenomen. Twee weken later ben ik erachter gekomen dat hij vreemd ging. Ik had het vrijwel direct door. Het was met het meisje van de vereniging die hij begeleide, terwijl zij op dat moment een vriend had en bovendien een stuk jonger was. Ik had het direct door omdat hij anders rook. Hij kwam niet opdagen rond ene tijdstip waarop we af hadden gesproken. Ik had extra vrij genomen dat weekend om weer eens veel tijd samen door te brengen.
Toen belde de vader van dat meisje naar zijn mobiel, die nog thuis lag. Of A er was? Die zou met mijn ex gaan fietsen en ze was niet komen eten zoals afgesproken. Toen viel bij mij het kwartje en ik heb gezegd tegen haar vader dat ze vreemd aan het gaan was met mijn vriend. Volgens haar vader zou ze dat NOOIT doen, ze had tenslotte een vriend.
Toch zat het helemaal mis met mijn gevoel, ik zat al drie uur te wachten. Ik heb toen zijn mail bekeken (heel slecht, maar ik moest zekerheid hebben)en daarin stond een msn gesprek met A waarin ze elkaar met hun eigen relatie vergeleken qua zoenen enzo, dus mijn gevoel was juist. Ik ging zakte helemaal door de grond. Ik kon alleen nog maar huilen. Mijn ex kwam thuis en ik heb hem gezegd dat het uit was. Ik heb hem gevraagd te vertellen of hij vreemd ging of niet. Hij bleef heel hard ontkennen. Hij vertelde dat hij dacht dat IK vreemd ging, als ik over moest werken op mijn werk (iets waar ik enorm van baalde, waarvoor ik hem min of meer huilend opbelde, omdat hij dan zo boos werd). In de sector waar ik werk is het normaal dat je soms moet overwerken, dat hoort er bij, dat wist hij donders goed en dat is iets waar we het vanaf het begin van onze relatie al over hebben gehad. Hij vond het allemaal prima, het maakte allemaal niet uit.

Verder kwamen er allemaal hele kleine dingen uit het verleden die allemaal aangaven dat het slecht tussen ons zat (ik dacht dat vrouwen dat alleen maar deden...). Dingen die ik allang vergeten had, of die we allang hadden opgelost of wat we hadden uitgepraat. Maar het waren voor hem tekenen dat er iets niet goed zat. Verder beweerde hij dat hij niet met mij kon praten en dat hij dat beter met M. kon. Hij was heel hard en onpersoonlijk, terwijl ik hem kende als een zachtaardig iemand, heel erg verwarrend: net alsof hij niet meer de persoon was waarmee ik samen leefde, waarop ik verliefd was geworden. Zo hard, zp heel erg hard.
Het moge duidelijk zijn dat ik helemaal kapot was, ik heb nog nooit van mijn leven zoveel gehuild, ondertussen had ene goede vriendin borstkanker gekregen, dus ik was al niet al te vrolijk. Daarnaast lag een belangrijk iemand uit mijn jeugd op sterven. En ik was net begonnen aan een nieuwe, spannende, zware baan. Dus ik voelde me behoorlijk in de steek gelaten.
Het enige wat ik nodig had op dat moment was een heel klein beetje liefde. Een heel KLEIN beetje liefde, en toen ging hij vreemd en wilde hij niet meer met me verder..... Dan voel je een mes door je hart gaan.

Ik kon niet in een keer verhuizen. In de dagen erna kwam hij gewoon naar ons huis met zijn nieuwe vriendin A. Ookal had ik gevraagd of hij dat uit respect voor mij even niet wilde doen, totdat ik weg was. Ik werd er namelijk enorm verdrietig van en heel erg misselijk.
Hij beweerde dat het niets was, ze gingen alleen samen op vakantie en hij bleef bij haar slapen vele nachten. Zij maakte het ook uit met haar vriend. Ze zijn nog steeds samen.

Hij probeerde contact met me te leggen, om met hem te praten over de toekomst, omdat ik altijd zo goed met hem kon praten... Eerst was dat nog de reden dat hij vreemd ging... Ik heb het contact verbroken, alleen als er nog dingen geregeld moesten worden nog contact gehad, maar verder niet persoonlijk.
Door vrienden die ons beide kennen wordt ik nog steeds met hem geconfronteerd. In de zomer ging het wel beter, had wat afleiding, ook genoeg aandacht van mannen, maar het ENIGE wat ik wil is hem terug, ondanks alles, maar het kan niet en ik moet het niet doen.

De afgelopen weken is alles in alle hevigheid teruggekomen, ik dacht dat het minder was, dat het beter ging, maar het mes zit er nog steeds. En ik schaam me ervoor dat ik nog steeds verdrietig ben, dat ik het niet al verwerkt heb, dat ik nu weer bijna elke avond huilend in slaap val, en ik praat er maar niet meer over, want het moet toch zo langzamerhand wel over zijn, maar het blijft maar pijn doen, waarom?
Ik vraag me af of het ooit nog wel weer goed komt, dat ik ooit weer zo verliefd zal zijn en zo gelukkig. Dat ik ooit weer iemand kan vertrouwen.
Ik weet in ieder geval niet meer hoe het verder moet, ik zie gewoon geen uitweg meer. Ik ben veel te moe om dongen te gaan doen, kan me nergens meer toe zetten, probeer voor de buitenwereld me beter voor te doen dan ik ben en vandaag ben ik jarig, maar ik heb geen reden meer om het te vieren....

Iedereen zegt dat ik beter af ben zonder hem, dat je geen bedrieger als vader voor je kinderen wil, je maar beter iemand kan hebben die zich wel in jou situatie kan inleven, die je wel steunt als je het moeilijk hebt, daar zullen ze wel gelijk in hebben. Maar ik hou gewoon van hem, ik kan er niets aan doen.

Het doet zo pijn......