enkele dagen verder maar sta nog geen stap verder

afbeelding van ariel

hallo,
ik ben nu enkele dagen verder, maar sta nog geen stap verder
ik weet niet goed hoe of wat ik moet schrijven , men emoties liggen volledig overhoop
ik denk constant aan hem , ik mis hem elke minuut van de dag
ik probeer niet aan hem te denken omdat ik weet dat dit het me alleen maar moeilijker maakt
maar alles wat ik zie of hoor doet me aan hem denken
ik mis hem zo en ik hoor niets meer van hem
het 2de probleem is dat we samen een hond hebben
ik mis dus niet alleen men ex maar ook men trouwe maatje
ik zou hem zo graag nog eens willen zien , met hem spelen en nog eens een flinke wandeling met hem willen maken
ik voel me ook enorm schuldig tegenover het beestje
alsof ik het in de steek heb gelaten
ik zit nu met de gedachten om hem morgen op te bellen
om hem te vragen of hij het goed zou vinden als ik overmorgen (vrijdag) zou langs komen
om mijn hond nog eens te kunnen zien.
ik mis hem zo, ik mis ze allebei
maar zal hij dit goed vinden ? zal hij wel opnemen ?
ben ten einde raad ...

afbeelding van Lovertje85

@ariel

Ik denk dat je moet proberen om de hond niet als excuus te gaan gebruiken om contact te zoeken en af te spreken. Het is pas zo kort geleden, dat het niet zo gek is dat het nog niet beter gaat. Het zal eerst slechter gaan voordat je langzaam weer opkrabbelt! Ga jezelf niet onnodig pijnigen door nu eisen aan jezelf te stellen mbt het contact zoeken. Laat het eerst op je inwerken en zorg dat je zelf weer wat steviger staat voordat je contact zoekt. Wanhopige pogingen leveren bewezen vaak het tegenovergesteld op van wat jij graag wilt bereiken.

Misschien kun je de contacten mbt de hond even via iemand anders laten lopen? Dat je bijvoorbeeld een gezamelijke vriend/vriendin/bekende vraagt de hond voor je op te halen ofzo?

Sterkte!

afbeelding van ariel

@ lovertje85

het is zeker niet de bedoeling om de hond als excuus te nemen om hem te zien.
als ik bij hem zou langs gaan zou dit voor men hond zijn
en tegenover hem zo neutraal mogelijk blijven
en ook direct met de hond gaan wandelen zodat ik niet daar binnen hoef te blijven bij hem
het zou me alleen maar moeilijker maken
het probleem vooral is nu ik tijdelijk bij men ouders logeer kan ik men hond niet mee naar men ouders nemen,
doordat mijn moeder een hond heeft die andere honden aanvalt ( elk ander dier trouwens)
anders had ik wel een overeenkomst kunnen regelen
ik zou dus in eerste plaats graag men hond zien , maar dan moet ik natuurlijk eerst met hem afspreken
de rest moet ik laten rusten en tijd geven dat weet ik ook
wat moet ik doen ?

afbeelding van Lovertje85

@ariel

Misschien kun je regelen dat de hond bij zijn buren is ofzo? Dat je hem daar ophaalt en hem dus niet hoeft te zien? Lijkt me nu nog best lastig om die confrontatie met hem te hebben?

Maak het jezelf in elk geval niet moeilijker dan nodig is, en kies voor en vanuit jezelf... Laat je niks opleggen en voel je 0,0 verplicht om iets te moeten of wat dan ook. Dit is tijd die jij keihard nodig hebt om weer tot jezelf te komen en een draai te vinden in het alleen zijn!

Succes ermee!

afbeelding van Double-koi

@ariel

Hoi ariel,

Tja, enkele dagen verder...... Volkomen normaal dat je emoties overhoop liggen. Hoe lang deze periode gaat duren is voor iedereen verschillend.
Ik ben ongeveer 8 maanden onderweg geweest, voor ik kon zeggen: ben ervan af!
Het verdriet dat je op dit moment voelt, is allesoverheersend, maar dit wordt, zoals bij iedereen geleidelijk minder.
Vechten tegen het verdriet heeft, denk ik, weinig zin.
De confrontatie met je verdriet ondergaan, om er sterker uit te komen. (Hmm. Sterker? Geen idee of dat bij mij gebeurd is Staren )
Maar goed, jij staat aan het begin van je eigen verwerking van het verlies.

Ik wens je heel veel sterkte.

Koi