Ruim zes jaar geleden ontmoette ik haar. Had via een collega haar msn-adres gekregen op een avond dat mijn internetbrowser niet werkte en ik me verveelde. We raakten in gesprek en het klikte! Even daarna besloten we elkaar eens te ontmoeten en ook dat beviel erg goed. Een week later hadden we een relatie.
Ze was mijn eerste vriendin, ik was 18 jaar (nu 24). Zij was 17 en had een relatie van ongeveer een jaar achter de rug. Het voelde goed, erg goed... de verliefdheid was geweldig. Het was wel een meisje met een geschiedenis. Haar vader besloot na 10 jaar depressie uit het leven te stappen toen ze 14 was. Haar broertje heeft de ziekte van Marfan, een ziekte die erg veel invloed heeft op je leven. En haar moeder heeft ook last van depressies en epeleptische aanvallen (hoewel dit laatste pas tijdens onze relatie echt in gang kwam). Maar ze was voor mij echt een enorm speciaal meisje. Lief, zorgzaam. Ja, ik realiseerde me dat dit gevolgen zou kunnen hebben voor onze relatie. Dat er moeilijke momenten zouden komen. Dat was (en is) ze waard voor mij. De tijd verstreek en het ging goed en bleef goed gaan. Voor mijn gevoel (en haar gevoel op dat moment) klikte het echt helemaal. We werden gezien als het stelletje dat echt bij elkaar hoorde. Voor altijd. Zo voelde het voor mij ook. Thuis ging het bij haar niet lekker. Ze botste echt met haar moeder.
Ze besloot op kamers te gaan. Een prima keuze. Mijn meisje werd zelfstandig. Ik woonde nog bij mijn ouders, maar ik vond het allemaal prima.
Op een gegeven moment besloten we samen te willen wonen, hoewel we allebei nog studeerden. Zo goed voelde onze relatie aan. Na lang zoeken vonden we een huisje. Weliswaar tijdelijk, omdat het een woning betrof die gesloopt moest worden. Maar dat was juist prima om het uit te proberen. En het ging goed! Echt bijzonder goed. Alleen kwam er misschien een beetje de sleur in de relatie toen we echt samen woonden. De vanzelfsprekendheid dat ze er toch was sloop er in. Maar op dat moment merkten we dat niet. Mijn meisje was nooit een stapmeisje. Dat was echt niets voor haar, bezwoer ze regelmatig!!
Maar toen we bijna het huis uit moesten (een half jaar eerder dan gepland), ging ze toch eens mee carnaval vieren. En het beviel haar ineens wel!! Ze was de hele carnaval op pad. Achteraf gezien is dat de kentering in onze relatie geweest. Zij begon te veranderen. Nieuwe dingen te ontdekken in het leven. Even later moesten we ons eerste huisje uit. En dat voelde niet goed. Echt niet.
Gelukkig vonden we vrij snel een nieuwe woning, een appartementje aan de andere kant van de stad. Helemaal blij. Dit keer zou het definitief worden. Maar het duurde wel even voor we er in konden trekken. Eerst moest de woningbouw het helemaal renoveren. Daarna moesten we zelf aan het klussen. Een heel werk, maar we konden het wel echt zelf naar onze zin maken!! In die periode had mijn meisje geen eigen thuis. Bij haar moeder wonen was geen echte optie. Een aantal keer heeft ze er geslapen, maar dat ging gewoon niet. Bij mij bleef ze natuurlijk ook zeer regelmatig slapen. En gelukkig ging een vriendin van haar een aantal weken op reis. Daar kon ze logeren. Maar toen we de sleutel van ons huisje hadden ging ze op een gegeven moment daar in een leeg stoffig huis slapen op een luchtbedje. Dat kan voor een paar nachten, maar voor een paar weken moet heel eenzaam zijn geweest denk ik. We hadden het allebei enorm druk met klussen en alle andere dingen die we hadden in het leven (studie, werk).
In die periode besloot mijn meisje op het bevrijdingsfestival te gaan werken. Dat deed ze vaker, vrijwillegerswerk. Voelde goed voor haar. Op die avond leerde ze een andere jongen kennen. Hele leuke avond mee gehad. Ze bleef contact met hem houden. Intensief contact, vooral via msn en sms en nog een avondje op stap. En het onvermijdelijke gebeurde. Ze kreeg gevoelens voor hem. Daar moest ik achterkomen omdat ze haar gevoelens op een internetforum plaatste. Dat was een hele schok. Mijn meisje! Dat kon toch niet??? We hebben er over gepraat, kan het me eigenlijk al niet goed meer herinneren hoe. Maar niet goed genoeg, want een paar weken later moest ze weer haar gevoelens kwijt op een internetforum. Ik was compleet overstuur. Ze was niet thuis, maar belde haar op. Ze moest naar huis komen. Ik was compleet de weg kwijt. Via de telefoon er al over gepraat. En toen pakte ze ook nog de trein de verkeerde kant op... Toen ze eenmaal thuis kwam was ik weer wat gekalmeerd, maar was zij compleet overstuur. Wat een drama was dat moment. Zoals ik altijd gedaan heb, heb ik haar op dat moment geprobeerd zo goed mogelijk te troosten. Maar de dingen waren niet goed uitgepraat. Het lukte haar niet meer om er met mij over te praten (achteraf gezien).
We gingen door. Ik heb heel duidelijk naar haar toe uitgesproken dat ik volledig voor haar wilde gaan. Ik snapte dat het gebeurd was en hoe het gebeurd was.. Niet dat ik er blij mee was, maar voor mij was zij mijn meisje. En was ze echt superbelangrijk. Dus heb ik haar niet veroordeeld voor die gevoelens, er was verder niets gebeurd zei ze.
Maar bij haar waren de eerste twijfels gezaaid, hoewel ze mij zei dat ze geen echte gevoelens meer had voor die gast, hooguit een goede vriend. Naar mijn idee begon ze in deze fase ook te vluchten voor de dagelijkse realiteit (met mij dus). Ze stortte zich in vrijwillerswerk. Een kamp, een festival. Compleet in op gegaan. Je goed voelen met gelijkgestemden. Maar na zo'n week kom je toch weer terug in de realiteit, die dan vaak verdomd hard is. Tijdens dat kamp stuurde ze ook nog een smsje naar die jongen met de vraag wat hij nou werkelijk voor haar voelde... Maar dat smsje kwam nooit bij hem aan. Ze had namelijk gezegd die jongen uit haar telefoon te hebben verwijderd, maar ze had hem onder een meisjesnaam toch laten staan. Dat had ik ontdekt (ja, ik was enorm wantrouwig geworden) en had zijn nummer vervangen door mijn nummer. Ik kreeg dus dat smsje binnen. Dat voelde weer als een klap, de zoveelste. Misschien was ik echt naief, maar ik bleef in haar geloven. Ik was compleet over de zeik, huilde haar voicemail in en de volgende dag hebben we erg lang samen gesproken via de telefoon. Het voelde weer goed voor mij.
Ze voelde een enorme druk op haar schouders, die ze niet meer aankon. Ik dacht dat het niet alleen met mij te maken had, maar vooral ook met alle andere dingen in haar leven (thuissituatie, werk, studie). Haar studie werd stopgezet. En ze wilde voor drie maanden naar een grote stad in Belgie om echt te ontdekken wie ze zelf was en rust te krijgen in haar leven. Voor mij voelde op dat moment niet goed en ik vond het erg belangrijk dat ze psychologische hulp zocht in Nederland. Dat deed ze gelukkig. Daarna voelde het wel goed voor me. Ik ging er toen vanuit dat de basis van onze relatie nog goed was! Dat we er samen uit zouden komen. Voordat ze ging hadden we nog een aantal dagen samen. We beleefden ons afscheid. Het deed pijn bij allebei, maar voelde voor mij wel goed. Alleen wilde ze rust in Belgie. Ook van mij. Ik heb het me niet goed gerealiseerd wat dat betekende voor mij. Achteraf heel veel. Als je zoveel om een meisje geeft, dan wil je weten hoe het met haar gaat. Met haar mee kunnen leven. Dat kon ze mij niet geven. Toen had ik misschien al genoeg moeten weten.
Ongeveer twee weken geleden is ze gegaan. Ik miste haar enorm. Trok het echt niet dat we geen contact hadden. Daarom ben ik een halve week geleden naar haar toe gegaan, om positieve afspraken te kunnen maken voor onze toekomst. En toen kwam het hoge woord er uit, zij wilde niet meer. Het gevoel voor mij was weg bij haar.
Voor haar was het een opluchting. Ze voelde zich eindelijk vrij. Vrij om te doen en te laten wat ze wilde. Nu vertoont ze gedrag waar ze een half jaar geleden nog zo op tegen was. Veel drinken en ze rookt zelfs. Ik ken haar zo niet meer terug, dit is mijn meisje niet. Het is dus beter dat het uit is, hoeveel pijn me dat ook doet. Want ze was echt mijn meisje, mijn beste maatje. Het mooiste en liefste meisje van de wereld voor mijn gevoel. Maar ik mis haar enorm. Niet het meisje dat nu in het buitenland zit, maar het meisje waar ik 5,5 jaar zielsveel van heb gehouden. Mijn ultieme maatje.

En het zal nog veel pijnlijke en eenzame momenten opleveren. Het zij zo. Het is beter zo. Ik moet door. Gelukkig kan ik er goed over praten. En misschien vind ik hier ook weer iemand met wie ik hier goed over kan praten. Maar het zal bijzonder lang duren voordat 'zij' uit mijn hart is. Als dat uberhaupt ooit zal gebeuren.
Nu is het tijd voor mij om een nieuwe start in mijn leven te gaan maken!!!