Gisteren met de meiden lekker gaan salsa dansen, maar ik had geen zin..
zelfs een doodnormale dans-aanraking van een andere man op mijn lijf kan ik niet verdragen, ik wil jou aanraking
De laatste keer dat ik daar was, was jij ook gekomen en hebben we samen veel lol beleefd..het was een klein stukje begin van het einde tussen ons...
Mijn vriendinnen van gisteren begrijpen mijn verdriet niet, het was nog kort en pril en dat was niet normaal dat ik mij dan al zo kon voelen..dus ik verborg mijn verdriet en heb gehuild op de wc als een klein kind..hup, tranen drogen en weer door...ooit komt weer een tijd dat ik geniet...
Ik kijk weer 100x op mijn telefoon...om te zien of je aan mij denkt...
Je wilde graageen vriendschap zei je...ik heb gezegd dat ik niet wist of ik je die kon geven, dat ik je nu nog niet vrolijk kon smsen,dat mijn gevoel te diep zat, maar jij mij wel kon bellen of smsn als je dat wilde.
Toen we net uit elkaar waren kreeg ik dat ook nog, in het weekend dat je was gaan sporten, of een "fijne avond"als je wist dat ik weg ging..
Waarom krijg ik dat nu niet meer...?
Is echt alles dan voorbij?
Amanda
Eventjes afstand houden. Eventjes rust vinden. Dan gaan pas bedenken wat je gaat doen.....
afstand......... ruimte......... rust........... weg uit de paniek.......
Rustig ademhalen.
Heel diep inademen........
Heel diep uitademen........
En nog een keer............
En nog een keer...................
Geef de tijd de tijd om zijn werk te doen.
Wederom, dankjewel
Wederom,
dankjewel waterman..
@Amanda_
Zoals Waterman zegt is rust het enige wat je in moet bouwen.
Goed dat je lekker naar salsa gaat met je vriendinnen.
Huilen lucht op dus laat je tranen stromen.
Daarna voel je je altijd een stuk beter.
Dat je vriendinnen je verdriet niet begrijpen vind ik persoonlijk een beetje vreemd.
Er zit er vast 1 tussen waar je je verhaal kwijt kunt.
Zelf heb ik een vriend waar ik mijn verhaal wel 10 keer tegen heb verteld en ik merk dat ik er zelf steeds minder over vertel omdat ik zelf ook verder ben gegaan met mijn leven.
Het slijt dus.
Dus het werkt vanaf 2 kanten.
Denk niet dat hij niet meer aan jou denkt.
Ook hij heeft zijn emoties.
Echter moet je zorgen dat jij in deze het belangrijkste bent.
Als hij wil komen dan komt dat vanzelf.
Zorg dat je gedoseerd geniet van alle kleine dingen.
Ga uit en maak kennis met de andere wereld.
Dit zorgt ervoor dat je minder aan hem zal denken.
Hoe moeilijk het ook is, verwijder zijn telefoonnummer en tevens zijn
Whatss app.
Blokkeren vind ik in deze nog niet nodig.
Het is een start om zelf meer rust te krijgen.
Jij bent géén slachtoffer, je bent een mooi mens en krijgt nu de kans om jezelf ook aan anderen te laten zien.
De rust zal uit jezelf moeten komen.
Het vergt bij de 1 meer moeite, maar wacht er niet te lang mee.
Je zit er al middenin want bedenk heel goed dat als hij je zou missen dat hij vanavond of morgen bij jou op de bank zou moeten zitten.
Zolang dat niet het geval is moet je aan jezelf denken.
Sterkte..!!
Liefs, Oké1
@Oké1
Mooi betoog, goede verwoording, compliment!
Inderdaad, de juiste mensen om je heen 'verzamelen, om steun, en schouder te bieden kan erg goed doen.
Groet
John.
@Jester / @Amanda_
Bedankt voor het compliment Jester.
Leren is iets wat je kan aanpakken en ik moet zeggen dat hoewel ik een ander iets probeer mee te geven, ik er zelf veel te traag over doe.
Loslaten en jezelf terugvinden zijn twee dingen die in het menselijk brein door elkaar geschud zijn.
Daarnaast doet de pijn in je hart ook nog mee.
Je loopt dus eigenlijk dagen,weken zoniet maanden rond met een drie eenheid die je zo in je schoot zijn geworpen.
Is dat eerlijk..?..is dat normaal..?..Nee, eigenlijk niet.
Maar ja, voor een aantal van onze leden was het misschien bekend dat zij deze drie als bagage voor een periode met zich mee zouden dragen.
Het overgrote deel van ons zat bv rustig op de bank en ontving deze melding.
Wat?..Nee,...Dat bestaat niet..!!
Je schud met je hoofd en je balt je vuist.
Aan de andere kant, en of je ze kan zien of niet word er met zachtgesloten ogen ja geknikt.
Het is over..!
Het is uit..!
De liefde voor jou is niet meer wat het is geweest.
Was het ooit wel zo geweest?
Vanaf wanneer is dit al zo?
Waarom heb ik niks gemerkt?
Wie zal het zeggen..!
Wanhopig, ontredderd word je achtergelaten en de deur word dichtgesmeten.
Vanaf dat moment is het stil en je denkt, En wat nu..???
Groet,
Oké1
Dank.Nummer en alles is
Dank.Nummer en alles is verwijderd.. heb hem sinds woensdag niet meer gezien of gesproken...
Maandag zal wel weer een klap worden..
Maar ik moet door..
Gelukkig heb ik inderdaad enkele vrienden die 100% voor me klaar staan.
Is ook niet zo erg dat die van gisteren het niet snappen,ze weten ook te weinig van de situatie
Wederom, dankjewel
Dank
@ Amanda
Je lijkt muurvast te zitten in je patronen van het vasthouden van iets (iemand) wat niet meer is, zelfs niet meer bestaat.
De band is verbroken, de relatie is uit.
In deze wanhopige (gedachtes) worsteling blijven hangen helpt je echt niet.
In de wanhoop en het verdriet dat je voelt houd je vast aan de pijn, omdat de pijn herrinnerd aan wat was, wat vervolgens meer pijn veroorzaakt.
Je lijkt zelfs toe te staan dat het je verder en verder omlaag trekt, dit is een one way ticket naar een eindeloze strijd die je nooit kan winnen!
Herpak jezelf, dit begint met acceptatie, acceptatie dat het niet meer is, niet meer wordt, laat het los.
Voor je eigen belang, je eigen gezondheid, stop met wanhopen, en start met toelaten dat het pijn doet, voel het, ervaar het, en laat het toe, als zuivere, onbevlekte emoties, niet gestuurd door je denken.
Jij hebt de sleutel in handen voor heling, niet de ander.
Wees sterk dame, voor Jou, laat het los, laat hem los....
Sterkte en een warme groet
John
Ik doe echt mijn best,vandaag
Ik doe echt mijn best,vandaag is gewoon een verschrikkelijke dag.
Ga zo met mijn mama naar de film..afleiding..
@ Amanda
Houd vol, en probeer te genieten van ieder momentje dat wel goed voelt, zie deze momentjes ook, en koester die, ipv de pijn momenten...
Sterkte, en veel plezier
Groet
John.
@jester
dank..
Ik voel dat er momenten zijn,kleintjes, waarin ik het even los kan laten en kan realiseren dat het voorbij is of dat ik er helemaal niet meer aan denk..ze zijn minimaal..maar ik koester ze zo...