Tja... weer een week later...

Wel een bijzondere week... de dingen die ik een aantal weken heb opgepikt beginnen in beweging te komen... Mijn vriendin had gewoon helemaal gelijk : mijn leven was teveel om haar gebouwd, en ik had te weinig dingen buiten onze relatie... Nu werkt dat voor sommige mensen prima, maar voor ons (althans, met name voor haar) werkte het niet...

Anyways... ik merk wel dat er een bepaalde bevrediging in zit om nu zelf dingen te ondernemen en op te bouwen... Gisteren op bezoek geweest bij een hele oude vriendin en fijn film gekeken, gegeten en gekletst... Was super...

Ik heb over het algemeen minder verdriet... denk nog steeds veel, heel veel, aan ons... maar kan inmiddels ook weer genieten van een film oid... hiervoor was ik echt alleen maar 24/7 met haar bezig... ik eet ook weer! Ook een grote overwinning, want de weken hiervoor kreeg ik amper wat door mijn strot...

Uiteraard deze week weer veel nagedacht en gepraat over M... Ze was vorige week naar de UK op vakantie, een weekje tot rust komen enzo... De afspraak was dat ze me zondag zou bellen, maar dat telefoontje bleef uit en werd een kort SMSje dinsdag... Klote natuurlijk, maar op een of andere manier merk ik wel dat ik het allemaal wat beter een plaats kan geven... Ik merk ook, en dat is nieuw, dat ik een beetje pissig op haar begin te worden...

Ik bedoel... 2,5 jaar... met wel de nodige complicaties, maar ook super veel mooie en bijzondere tijden... Nog steeds hevige verliefde momenten, kleine lieve dingetjes... we schreven elkaar bv nog steeds vaak kleine verstopte kaartjes, douchten altijd nog steeds samen, elkaars haar wassen enzo, bijna dagelijks lieve emailtjes, regelmatig kleine kadootjes, of een klein zakje favoriete snoepjes verstopt in je tas... allemaal dingen die nog steeds heel goed waren... dus 2,5 jaar... en dan ineens dit...

zonder woorden, een moeilijk weekend, en ze zegt "Ik heb tijd nodig" en verdwijnt... Het contact daarna is spaarzaam, en als het er is klinkt ze vaak geirriteerd en moe, alsof ze me *moet* bellen... ineens gaat ze heel veel weer uit, zoveel keer per week tot laat in de nacht, gaat op vakantie met een oude vakantieliefde van haar (die heel bereisd en reislustig is, iets wat ze bij mij nooit echt kwijt kon), komt bel afspraken niet na, en kan nergens, maar dan ook nergens duidelijkheid over geven als ik het haar vraag... sterker nog, als ik om duidelijkheid vraag klapt ze dicht en wordt ze boos...

Als ik dat zo opsom... is dat geen charmant lijstje... ik ben me er volop van bewust dat ik ook dikke fouten heb gemaakt, maar ik heb de laatste weken echt alles, mijn hele leven, overhoop gegooid... grote confrontaties met mezelf aangegaan en heel kritisch naar mezelf en mezelf in onze relatie gekeken... niet voor haar, maar voor mezelf... en inderdaad, voor een deel ook voor ons... het zijn geen veranderingen die ik maak zonder er achter te staan... stuk voor stuk zijn het dingen die goed voor me zijn, en heel erg bij me horen...

Maar goed... ik zou het fijn vinden als er toch nog een vorm van warmte zou zijn... of op zijn minst duidelijkheid... ze wil het niet uitmaken, maar ze kan ook niet zeggen wat ze WEL wil... en dat valt me zo tegen... je gaat van beste vriendjes, dikke maatjes, geliefden, minnaars, naar DIT... al dat vage klote gedoe... nieuwe afspraken, nieuwe behoeftes... ik hou me overal aan, omdat ik heel erg veel van haar hou, en haar heel graag alle ruimte en tijd wil geven die ze nodig heeft... maar soms...

Ik denk gewoon dat ze heel erg in de war is... in een soort persoonlijke crisis zit, en gewoon even helemaal niets anders kan doen dan NIET aan ons denken... dat is na 2,5 jaar heel moeilijk dit te verkroppen, maar ik ben zo ontzettend gek op d'r dat ik maar een ding kan doen... haar alle tijd en ruimte geven die ze vraagt, en de tijd zelf gebruiken om mijn eigen leven op orde te krijgen...

al kijk ik met lede ogen naar het lekkere weer buiten... dit was echt 'ons' weer... de zomers waren voor ons het best... samen lekker wandelen, ijsjes eten, in het park liggen en kletsen, kinderboerderij... zoveel herinneringen...

Ik ben me er heel erg van bewust dat als ik zo het verhaal neerzet ze niet bepaald sympathiek overkomt... dat is absoluut niet mijn bedoeling... ze is echt het allerliefste en allerwarmste en mooiste mens wat ik ooit ben tegengekomen, de relatie waar ik me het meest geweldig bij heb gevoeld (en heb een hoop relaties gehad)... en daarom is dit zo moeilijk te verkroppen... dit is allemaal zo 'out of character' voor haar... ze is een vreemde... en dat hoor je soms bij anderen... maar... bij M had ik dat echt NOOIT verwacht...

Ik ben me er ook compleet van bewust dat dingen nooit meer zoals vroeger zijn of gaan worden... dat is juist het hele probleem geweest... dat wil ik ook niet... maar ik wil wel heel graag het idee hebben dat we straks nog een keer een middagje af kunnen spreken om gewoon weer even bij elkaar te zijn... en te praten over wat er nu allemaal aan het gebeuren is... Ik weet gewoon zeker dat als we elkaar straks weer aankijken... daar moet nog steeds zoveel zijn! Dat is niet in een keer weg...

En tot die tijd... Hou ik me gewoon maar vast aan alle mooie herinneringen... en word ik sterker!