ik val gelijk maar met de deur in huis, ben verliefd, echt hopeloos en dat zou een fijn gevoel moeten geven toch? het gevoel dat nix je kan raken, nix verder van belang meer is. alleen heb ik mijn hart aan de verkeerde gegeven. aan een mooie jongen met een vriendin...... waarvan ik nu onderhand ook wel weet dat hij die niet gaat verlaten. ik blijf denken dat ik hem meer kan bieden, meer kan laten voelen, meer om hem geef, dan die ander.... maak mezelf gek, gek van verlangen en blijf met lege handen achter en toch nog..... kan ik hem niet uit mijn hoofd en hart zetten. wie heeft het recept voor het juiste tegengif?! anders sterft er iedere dag weer een stukje van mezelf af....