....en ik geef je geen ongelijk lief, we hebben samen gevochten. Ruim een jaar lang heb je op me gewacht terwijl ik op zoek naar mezelf was, naar degene op wie je verliefd werd. De grote, sterke en gelukkige man die je leerde kennen en waar je al jaren naar keek. Die ook al jaren naar jou keek en je de mooiste vrouw op aarde vindt.

En toen vonden we elkaar, ruim 4 jaar terug. Nadat onze paden elkaar al zo vaak bij 'toeval' gekruist hadden kwamen ze nu echt samen. Het begon met een aarzelende kus, half op je mond en toen raakten onze lippen elkaar echt. We hadden het zo mooi, we waren prachtig samen en we waren alles voor elkaar. We wisten dat er meer aan de hand was dan 'ik vind je leuk' en we wisten toen en altijd, we gaan 'samen nooit meer loslaten'.

Je vond me de allermooiste, beste, slimste die er was en ik vond jou de fijnste, slimste, de liefste, de mooiste, de warmste en de lekkerste persoon op aarde.
We zijn verbonden, want we voelden elkaar altijd aan, was jij verdrietig dan liep er bij mij een traan over mijn wang. Was ik even in onbalans, dan voelde je het feilloos aan me, en zo was er veel meer, er is nog steeds veel meer.

We waren zo trots als een pauw als we hand in hand liepen, en lieten die ook niet meer los. Waar we ook waren, vooral in de straten van Parijs waar we zo vaak geweest zijn samen. Waar we zo genoten hebben van alles, waar we allebei vochtige ogen kregen als we weer terug naar huis moesten.
We zeiden altijd 'al moeten we in een kartonnen doos op straat leven, maar ooit komen we er samen terecht'. En dat hoop ik nog steeds met heel mijn hart, dat jij en ik samen in Parijs zijn, wanneer dan ook.

Die man van toen heb ik weer teruggevonden in mezelf, lief. Hij zat achter een deken van mist en richtte zich op negativiteit en onzekerheid. Onzekerheid over zichzelf, nooit over jouw liefde, ook al leek dat wel zo voor jou.
Had ik je maar helemaal in vertrouwen genomen over hoe ver ik was met mezelf, en met ons. Had ik maar gezegd "lief, ik ben er weer bijna helemaal, heb nog heel even geduld, dan zijn we weer elkaars ster, elkaars alles, zoals het was. Maar het duurde net te lang.

Dat ik dat niet gedaan heb, dat spijt me zo vreselijk lief, het was nooit dat ik jou er niet mee vertrouwde, het was mijn zelfbescherming die er een stokje voor stak om in die tijd me helemaal bloot te geven.

En nu...nu heb ik je lang alleen gelaten en kun je niet meer. Je hoop is afgebrokkeld tot er niets meer over was. De eindeloze rek die je had, heeft eindelijk zijn grens bereikt en het is geknapt. Precies op het moment dat ik er wel weer was. Dat ik wel weer hartjes wilde tekenen in het zand, of in de sneeuw.
Lang heb je gevraagd om mijn liefde, om mijn warmte en om mijn gevoel, om samen te delen, want je had me lief, onvoorwaardelijk en met heel je hart. Zoals je nog nooit van iemand gehouden had. En dat is wederzijds.
Te lang ben ik kil geweest, ben ik afstandelijk geweest en heb ik jou en je liefde de kans en tijd gegeven om te bekoelen.

Je kon je handjes en voetjes laten gloeien als je bij mij was, ik was de eerste en enige die dat deed bij jou, maakte niet uit hoe koud je het had en of het vroor buiten. Je handen waren warm als we samen waren. Je kon in me kruipen en je kon jezelf in me verliezen, zoals ik dat bij jou kon. We waren van elkaar. 'Alleen van jou'' zei je vaak.
Als het toch te koud was wurmde je je handje bij mij in mijn handschoen zodat ik alsnog warme handen kreeg, want die van jou waren warm genoeg voor 2. Ik mis je zo veel lief...

Maar waarom kom ik je dan tegen op de gekste plekken, lief? Waar we allebei niet horen te zijn? Waarom voel ik het nu nog steeds als je in slaap valt en als je moe of verdrietig bent. Ik zei al dat we voor altijd verbonden zouden zijn, wat er ook gebeurt en daar geloof ik heilig in. Ik ben geen zweverig type maar ik geloof wel dat die verbinding er altijd zal zijn. Ik weet me geen raad zonder je, en zonder jouw liefde.

Voor nu moet je weten dat je altijd mijn echte, ware liefde zal zijn. Niemand op deze wereld past zo goed, hoort zo goed bij mij als jij. Je raakte laatst mijn hand heel even aan en toen voelde ik die gloei weer, alleen ik denk dat hij nu voor een ander gloeit. Je bent nu dus aan een nieuwe reis begonnen lief, zonder mij. Dat doet vreselijk veel pijn want ik kan niet anders dan huilen en het gemis voelen van niet meer in jouw hart te zijn. Het voelt alsof ik je nooit kan loslaten, ik zou dan een deel van mezelf moeten amputeren, zo voelt het.

Ik zal het moeten accepteren. ik zal ermee moeten leven, maar het is zo moeilijk, ik laat je maar lief, iets anders wil je nu niet maar ik zal er voor je zijn als je me nodig hebt want je bent mijn liefde, voor altijd.
Ik hoop dat je handje nog één keer voor mij kan gloeien in Parijs

Dag lief...kusss