Mijn 'grote liefde' en ik waren bijna 15 jaar samen (ik 18, hij 17) tot een jaar geleden zich donkere wolken samenpakten boven ons geluk. In een goed gesprek kwamen we tot de conclusie dat we steeds meer als broer en zus waren gaan leven en dat we dit eigenlijk niet wilden. Nou ja, niks aan de hand dacht ik want als je al zo lang bij elkaar bent heb je wel vaker dipjes meegemaakt en deze overwonnen: echte liefde zoals die van ons overwint toch alles? Een en ander was ook verklaarbaar. We hadden een zoontje van 2 en allebei een drukke baan. Maar vanaf dat gesprek merkte ik dat mijn partner steeds afstandelijker werd en niet meer echt 'in de relatie kon komen'.

Ik merkte dat hij mij vanaf dat moment ook niet meer de liefde kon geven die hij voorheen wel gaf, waardoor ik me altijd als een prinses in zijn nabijheid heb gevoeld. We spraken af nog geen hulp te zoeken maar er samen aan te werken door ons best te doen, het gezellig te maken en samen 5 dagen naar Dublin te gaan. Het was ook vaak best gezellig maar als ik de vakantiefoto's bekeek zag ik een ongelukkig kijkend stel: zijn reden (onbekend), haar reden: waarom houdt hij niet meer van me?

In april van dit jaar toch maar erkend dat we er samen niet meer uitkwamen en dat 'het grote gevoel' tussen ons verdwenen was. Helaas troffen we een slechte relatietherapeut waardoor mijn vriend op de achtergrond kon blijven met wat hem bezighield. Ik was inmiddels ook ongelukkig want een arm om mij heen slaan kon hij inmiddels al niet meer opbrengen. Maar toch: liefde overwint alles?

Mijn vriend stortte zich meer en meer op zijn werk. Heel verdrietig vond ik ook voor ons zoontje dat zijn vader amper zag. Er begon zich een naar gevoel te nestelen in mijn onderbuik en ik wist bijna dat zich buiten mijn gezichtsveld iets afspeelde. Maar mijn vriend bleef volhouden dat hij er voor ging en er stonden nog steeds kusjes en 'hou-van-jou's- in zijn mailtjes en sms-jes aan mij. Hij had aangegeven dat hij meeging met een personeelsweekend op Schiermonnikoog met alle collega's van zijn unit. Na enig doorvragen bleek het met name om jongere en vrijgezelle collega's te gaan. De getrouwde collega's waaronder ook ouders wilden natuurlijk lekker het weekend bij hun gezin zijn. Ik had er geen goed gevoel bij maar dacht nog: "ach misschien knapt hij er van op om er even uit te zijn..". Ik hoorde dat weekend weinig van hem maar hij leek het naar zijn zin te hebben.

Die zondag kwam hij terug en zijn we nog met ons zoontje naar het strand geweest waar we een fijne middag hebben gehad. Toch bleef er iets knagen. Het gevoel dat ik maar 'vrouwelijke intuitie' zal noemen. Ik trok de stoute schoenen aan en bekeek de sms-jes in zijn 06. Geen gekke dingen. Ik heb stiekem ingeschakeld dat alle verzonden items bewaard bleven (goede tip overigens voor anderen die ook twijfelen..!). De eerste dagen: niks geks. Op zaterdagochtend waren mijn lief en zoontje even boodschappen doen en ik weer kijken. De grond zakte onder mijn voeten vandaan: er waren diverse sms-jes gestuurd naar een vrouwelijke collega met een inhoud die er niet om loog. Hij stuurde haar sexueel getinte sms-jes en wilde maar wat graag weer met haar afspreken.....ik ging bijna fysiek over mijn nek. Ik ben op de trap gaan zitten omdat ik stond te shaken.

Toen hij thuiskwam heb ik mijn zoontje voor de Tv geparkeerd en mijn grote liefde geconfroneerd met de sms-jes. Het betekende allemaal niks, hij was haar aan het teasen en ze hadden alleen gezoend op dat personeelsweekend (nee hoor hij was niet verliefd!). Na doorvragen bleek dit niet de hele waarheid te zijn: ze hadden zelfs al sex gehad bij haar thuis in de afgelopen week. Ik heb hem het huis uitgegooid en hij is naar zijn ouders gegaan. Na een week kreeg ik van hem te horen dat hij niet meer genoeg van mij hield en bij mij weg wilde gaan (en ik, idioot dat ik ben'was nog van plan geweest hem deze misstap te vergeven)! Een maand later had hij een eigen woning en 2 dagen geleden vertelde hij me dat hij verder ging met zijn vrouwelijke collega (en nee hoor, hij was niet verliefd, het overkwam hem....).

En zo zit ik hier in de puinhopen van mijn leven dit verhaal te typen. Mij inmiddels ex lijkt een totale vreemde voor mij te zijn geworden. Hij wil graag een vriendschap, hij voelt zich natuurlijk vreselijk schuldig en wat hij gedaan heeft is natuurlijk ook niet heel erg fraai naar de buitenwereld toe. Hij zegt me nooit pijn te hebben willen doen, maar dat vind ik erg goedkoop.....

Het waren 6 tropenweken en ik ben inmiddels 15 kilo lichter. Hoe het verder moet weet ik niet, maar er is geen hoop meer voor ons. Het enig dat ik heb is een prachtig zoontje en een herinnering aan 14 mooie jaren van intens geluk die zo afschuwelijk moesten eindigen. Ik zal nooit meer zo onbevangen in een relatie staan, het litteken is voor altijd.