Hallo iedereen...

Waar ik heel erg stiekem al een beetje bang voor was, is gebeurd : gisteren belde M zeer emotioneel op en vertelde me dat ze nog steeds heel erg twijfelt over ons... We hebben een dik uur aan de foon gehangen, in het midden van de nacht, en ik kan me niet eens meer helemaal herinneren wat er allemaal gezegd is... er is ook heel veel gezegd... ik ga een poging doen... al is het maar om het voor mezelf op een rijtje te zetten...

Om half 1 kreeg ik een SMSje... of ik nog wakker was... Ik SMSte terug "Yep" en 20 min later belde ze me op... Ik merkte meteen al aan haar stem dat er iets niet goed zat...

Ik vroeg wat er aan de hand was, en ze zei dat ze nog steeds heel erg twijfelde over *ons*... Een verschrikkelijk gevoel overmande me... niet weer naar beneden!!! De laatste week was ik zo positief geweest, en waren de vooruitzichten zo goed geweest... Zou nu dan alle hoop voor niets zijn geweest...?

Ze zei dat ze heel erg sterk voelde dat ze nu echt helemaal alleen moest zijn in haar leven... dat ze 'dingen moest doen' en dat daarin geen ruimte was voor de verplichtingen van een relatie... op mijn vragen wat ze precies nodig had in dat alleen zijn (en wat ze dus niet kon vinden in combinatie met een relatie) kon ze geen antwoord geven... ik wees aan dat, zelfs al zouden we weer samen zijn, ze nog steeds alle ruimte had om haar dingen te doen... ze wil heel graag dingen leren, cursussen doen, heel veel reizen, groeien... ik zie niet in waarom dat niet samen kan gaan met een relatie... zeker niet nu ik weet hoe belangrijk die dingen voor haar zijn...

Ze klapte weer helemaal dicht, zoals bij al onze gesprekken so far... ze moest ook huilen, iets wat ze zeer zelden doet... ik kon heel erg merken dat ze echt helemaal kapot hiervan was... ze zei ook "Weet je hoe klote ik dit allemaal vind...? Jij bent het meest geweldige wat ik tot nu toe heb gevoeld en meegemaakt... en misschien wel het beste wat ik ooit zal hebben... Jij weet niet half hoe ontzettend mooi en geweldig ik je vind en hoe je me laat voelen..."... Ze zei dat ze zo ontzettend veel spijt had dat ze me hier doorheen liet gaan... dat ze ziet hoe ontzettend hard ik mijn best aan het doen ben, dat ze me heel erg mist, onze momenten samen heel erg mist, maar dat ze nog steeds zo sterk het gevoel heeft dat er nu geen ruimte is voor 'ons'... dat ze al zolang niet alleen is geweest, en dat ze nu alleen moet zijn... en dat hele idee vind ze verschrikkelijk... voor mij maar ook voor ons...

Ik heb heel veel vragen gesteld...

Ze kon nergens antwoord op geven... ik heb mijn hele idee over ons opgesomd... gezegd dat ik heel veel nagedacht en geleerd heb de laatste weken... dat ik ook precies weet wat ik met ons wil... dat ik haar alle ruimte wil geven... zelfs al zou dit betekeken dat ze een jaar weg zou gaan... Dat ik op haar wilde wachten... Maar, zo zei ze, die garanties kunnen we elkaar nooit geven, want we groeien allebei door...

Er was geen speld tussen te krijgen...

Ik deed heel erg mijn best, maar wat ik ook bracht, niets... Uiteindelijk vroeg ik aan haar "vertel me dan dat het uit is"... maar toen klapte ze dicht... "dat kan ik niet, dat wil ik niet" zei ze...

Ik hou zo ontzettend veel van haar... ik ben zo ontzettend gek op haar... ik kan dat hier niet met woorden omschrijven... ik heb veel relaties gehad, maar alles met M is altijd vanaf het begin af aan zo anders geweest... ze liet me wandelen op lucht en licht... niemand heeft me ooit zo gezien (en het allemaal nog mooi gevonden ook) zoals zij me ziet... ik zag dat we geen kant op zouden komen op deze manier... Ik vroeg nogmaals "Als ik naar je verhaal luister, hoor ik toch dat je al een beslissing gemaakt hebt... je kunt de feiten zo op een rijtje zetten... waarom maak je die dan ook niet?"... Maar dat wilde ze niet horen... Ik zag dat er dan maar 1 ding overbleef... als ik echt van haar hield, dan moest ik haar nu zelf laten gaan... Als zij niet die kracht had om die laatste stap te zetten, dan moest ik hem voor haar maken...

Dus... ik heb het voor ons uitgemaakt... maar ook daar wilde ze niets van weten... ze klapte helemaal dicht, moest huilen... zei geen zinnig woord meer...

ik snap er niets van... vorig telefoon gesprek, en de mailtjes van deze week.. ze waren zo goed... en dan nu dit... ik begrijp er niets van...

Uiteindelijk bloedde het gesprek dood... ik werd een klein beetje boos... we namen verkeerd afscheid... maar kort daarna belde ik nog even terug, om te zeggen dat ik het allemaal wel begrijp, dat ik van haar hou... welterusten...

We hebben uiteindelijk nu dus afgesproken dat we vanavond gaan praten... face to face... voor het eerst in 5 weken en 2 dagen... We hebben expres gekozen voor maandagavond, zodat we, als het gesprek een beetje gaat, nog steeds dinsdag naar de efteling kunnen gaan...

ach, het is allemaal zo vaag... ik moet zo ontzettend sterk zijn...

jongens, het is zo frustrerend... al die liefde, al dat enorme gevoel, alles wat ons zo fijn en uniek maakt... het IS er nog... ik hoor het in al onze woorden... het hangt nog steeds zo erg om ons heen... maar het wordt op dit moment zo verdrongen door alle vaagheid en alle onduidelijkheid...

ik ging opvallend rustig naar bed, niet gejankt, niets... niet lekker geslapen, en veel over ons gedroomd...

ik heb zo sterk het gevoel dat er een weg te vinden is in onze liefde... hou ik mezelf dan voor de gek...?

en nu... nu gaat het een lange dag worden... gelukkig heb ik wat dingen staan die de tijd opvullen...

Duim voor me vanavond jongens...

Mike