Het kruipt dan weer omhoog, het is aan het eind van mijn werkdag, ik begin moe te worden, energie is weg, dan komen de gevoelens weer omhoog. Dan ben je ineens niet meer zo sterk, dan denk je niet meer ik ga er wat van maken, maar ik wil er met haar wat van maken! Maar helaas dat zal niet meer gaan, die tijd is voorbij, ik moet verder, moet er in mijn eentje wat van maken. Ik moet proberen die dingen die ik aan haar zo leuk vond in mezelf te gaan vinden, dan zal het gemis naar haar minder zijn. Ik mis nu haar energie en enthousiasme, zoals zij zich kon opofferen voor een ander, zich kon inzetten met een onaflatend enthousiasme, een en al bewondering daarvoor. Dan baal ik ook weer dat het uit is, dan verval ik weer in als situatie, maar die tellen helemaal niet. Het had allemaal veel mooier kunnen zijn, alleen niet in deze periode van mijn leven, ik hoopte er stiekem nog op dat het in de toekomst weer goed kon komen, iets wat natuurlijk altijd kan, maar daar moet ik niet teveel op hopen en aan denken. Zoals ik tegen iedereen zeg, moet ik eerst op het nu focussen, dan pas naar de toekomst kijken, dan zien we vanzelf weer verder, komt de liefde ook weer vanzelf, ook al is zij het misschien niet. Ik moet ook eerlijk zijn tegen mezelf, in vermoeide toestanden zie je het allemaal te rooskleurig in, ik herinner me nu ineens alle momenten dat ze moe was, dat ze chagrijnig was omdat ze teveel hooi op haar vork had genomen, dus al die enthousiasme was wel prima, maar daar ben ik ook zeker de dupe van geworden! Zo is het maar net, aan alle positieve dingen zit ook een negatieve kant, dan moet je weer even op je verstand leunen, alle negatieve dingen die ik bedacht had naar boven halen.

Helaas maar waar, ik heb een fantastische meid gehad, maar het mocht niet zo zijn, ik heb er heel veel van geleerd, en zal het dus altijd bij me blijven houden. Maar de energie ontbreekt me soms nog, mijn leventje nu is ook best zwaar, redelijk zware job, 40 uur in de week werken, plus 15 uur reistijd daarbij, veel sociale contacten en dan ook nog alles proberen te verwerken, dat gaat gewoon niet altijd, daar moet ik eerlijk in zijn. Af en toe mag je dan best weer verdriet en gemis voelen. Als het maar niet te lang duurt en ik elke keer weer een stap sneller weer opsta en dichter bij 'redemption' kom.
Maar het blijft zwaar, dus blijf ik hier posten, om mijn gevoelens te kunnen blijven uitten, ik ga er vandoor, zal een zwaar autoritje worden, niet echt een goed moment, om met een kutgevoel de auto in te stappen, maar ja dat moet ook, je moet alles weer oppakken en er tegen aan, het is mooi geweest!