Hoi iedereen
Ik zal me even voorstellen;
Ik ben een studente uit het oosten. Ik heb heel veel lol in mijn studie gelukkig, dus dat gaat allemaal goed. Ik ben wat bang om meer info te geven, dat komt misschien later nog

Maargoed, ik heb lang mezelf verzet hiertegen. Ik wilde niet mijn verhaal aan de grote klok hangen, en ik dacht van nou dan voel ik mezelf alleen maar zieliger. Maar nu ben ik dan toch gezwicht. Ik waarschuw je, lezer, zo boeiend is mijn verhaal niet. Maar toch wil ik het even kwijt.

Mijn tweede vriendje kwam ik tegen in de kroeg. (Over de eerste zal ik maar niet beginnen, dan wordt het helemaal een verhaal van 8 A-4tjes.)
Ik vond hem, mijn tweede vriendje dus, helemaal niks toen ik hem leerde kennen. Niet mijn type gewoon. Maar elke keer dat ik hem tegenkwam was het zo leuk, dat ik op een gegeven moment toch voor hem gezwicht ben. Drie jaar hebben we een relatie gehad. Ik zou liegen als ik zeg dat het drie mooie jaren waren, want we hebben diepe dalen gehad, na het tweede jaar is het zelfs even uit geweest. Maar alles kwam weer goed en vrolijk gingen we verder. Want ja, je houdt van elkaar, en je hebt grote toekomstplannen.
Maar twee maanden geleden ging het gewoon niet meer. Ik weet nog heel goed, dat we een avond naast elkaar in bed lagen, naar het plafond te staren (ook geen goed teken trouwens ), en dat ik aan hem vroeg; jongen, bedenk nou eens 1 ding wat wij met elkaar gemeen hebben...
..En toen was het een half uur stil.
Een week later heb ik het uitgemaakt, elke minuut dat we samen waren was een gevecht om de vrede te bewaren en ons niet aan elkaar te irriteren.
Hij was er die avond ..niet kapot van, maar simpelweg "het er niet mee eens". De volgende ochtend gaf hij me echter gelijk, we spraken af dat we vrienden zouden blijven, nou je kent dat wel.
Na drie weken had hij een nieuwe vriendin. Ik was er echt kapot van, vooral van de manier waarop; hij loog tegen me dat het niet zo was terwijl ik het al van anderen had gehoord. Maar daar kan ik inmiddels ook wel aardig mee leven, al steekt het nog wel als hij vrolijk 964307413 foto's van haar op internet plakt (die ik uit pure zelfkwelling tot in detail moet bestuderen, dat begrijp je), wat hij bij mij nog nooit gedaan heeft.
Het ergste is nog dat ik het gevoel heb dat zijn vrienden, die ook mijn vrienden waren, 3 jaar lang, me ontzettend laten stikken. Ik hoor verhalen over mezelf.. Ongelofelijk!
Dat ik elke dag huilend aan de telefoon zou hangen etc. Needless to say dat dat niet waar is, ik bel hem nooit.

De moraal van het verhaal weet ik ook niet, misschien dat ik nooit meer zo'n ontzettend rationele en ondankbare jongen in mijn leven moet toelaten. Maar iemand die wel vaker dan 1x in de 3 maanden uit zichzelf zegt "ik hou van je" of me vaker dan 1x in de drie jaar een complimentje geeft.
Het lucht toch op dit verhaal, en degenen met het geduld om het uit te lezen zou ik graag willen bedanken daarvoor