Van pijn en verdriet naar verwarring en wantrouwen naar het gevoel dat de wereld weer klopt... wat is liefdesverdriet toch immens pijnlijk en verwarrend. Zo zwak en kwetsbaar als ik me gevoeld heb, zo sterk en stabiel voel ik me nu! Opeens zijn er weer momenten dat het voelt alsof de dingen weer kloppen...

De afgelopen tijd was een teringzooi in mn hoofd. Hoe ben ik daar uitgekomen? Ik heb geprobeerd positief te blijven, te denken dat t wel goed zou komen, mezelf steeds maar weer kansen gegeven. Ik heb nagedacht en ben stil geweest, heb gelachen en gehuild, heb gepraat en me afgesloten voor anderen. Ik heb mezelf niet opgegeven. En in mijn groei naar beter waren er wat mensen die me een duwtje in de rug gaven, de juiste mensen op de juiste plek.

Het enorme gevoel van wantrouwen naar de wereld waarover ik wat meer dan een maand geleden schreef is weg. Ik denk nog steeds niet dat de wereld zo maar te vertrouwen is, maar het vertrouwen in mezelf en mn eigen intuitie is zo gegroeid dat ik weet dat ik de mensen en situaties die niet goed voor me zijn, er tussenuit kan vissen.

Mijn leven klopt weer, mijn gevoel heeft eindelijk mijn ratio gevonden en ze zijn het weer met elkaar eens. De rust is terug. En in alle teringzooi ben ik er nog in geslaagd ook om mn studie af te maken:)

Dit wil niet zeggen dat ik me nooit meer rot zal voelen, tuurlijk zal ik wel weer dips hebben. That's life. Maar die diepe wanhoop en verwarring, die ligt achter me. Ik durf weer te leven en naar de toekomst te kijken!

Voor iedereen voor wie de wereld nog zwart lijkt: alle pijn wordt minder, geef jezelf tijd en wees lief voor het persoontje dat jij bent, het komt goed als je daarvoor kiest. Jij bent de ster in jouw leven, let yourself shine! Hoe rot je je ook voelt, ergens brandt nog wel een lichtje... en eens op een dag zal je die weer zien.