hoe zal ik eens beginnen..

ongeveer een week geleden heeft mijn vriendin waar ik 6 jaar mee gehad hebt
het uit gemaakt onze relatie was op het eind niet al te goed dus we zagen het wel een heel klein beetje stiekem aankomen maar we staken onze hoofde in het zand, zo van komt wel goed.

Heb er ook zelf over nagedacht om het zelf uit te maken, maar dat is er niet van gekomen omdat iets in me het tegenhield ook zat ik in mijn gedachten dat als zij het uit zo maken het mij hellemaal niet zoveel pijn zou doen omdat ik me er stiekem toch wel een beetje op voorbereid hebt ( vraag me niet waarom)
daarom kwam er de laatste tijd ook elke keer minder van mij kant af onbedoeld.

Maar nu het over is voel ik me toch zo onwijs slecht niet te geloven dit gevoel heb ik nog nooit gehad en gun ik ook niemand.
mijn hartslag gaat volgens mij constant 200 en ik typ dit met koude handen en voeten en een te vreemd gevoel in mijn lichaam.
Volgens mij maak ik dit niet eens bewust mee het lijkt of het 1 grote droom is dit (was het maar zo)

in de tussentijd is ze 2 keer bij me thuis geweest eerste keer was het alleen maar een beetje huilen en medelijden hebben met elkaar en de 2e keer dat ze kwam leek alles weer normaal en vond ik het fijn dat ze er weer was.
maar ze zei dat dit nog niks betekende en dat het nog steeds gewoon over is.
ze vond het zelf wel leuk en vertrouwd dat ze bij me was weer

Moet ik haar wel bij me langs laten komen? ik denk dat het niet goed is maar het voelt zo verdomde goed en ik wil ook zo graag dat ze komt.

Als ik iets van me laat horen via sms ofzo iets dergelijks negeert ze me of krijg ik een berichtje terug zonder vragende dingen erin alleen maar een bevestigend antwoord op mij. voor de rest geen interesse meer in mij lijkt wel.
het lijtk wel of zij er hellemaal geen last van heeft van al dit wat ik mee maak.

Wat ze wil is tijd, het is nu op, mischien over een maand. maar ik kan geen maand wachten ik word gek en ik kan er ook niet met rust laten.

Ik lees dat veel mensen hun partners missen in het weekend, ik heb het juist andersom ik mis haar vreselijk doordeweeks in het weekend minder want dan ga ik altijd leuke dingen doen met me vrienden en dan onderdruk ik haar (volgens mij)
en dan die dodelijke zondag....

hellemaal alleeen...
kan geen rust in mezelf vinden voor mij gevoel ga ik dat ook nog heeel lang niet vinden ook.

lucht wel op zoon verhaal,
hoop dat ik de moed ga vinden in de loop van de tijd of dat het nog goed komt ook al mag ik dat eigenlijk niet denken, maar diep in mijn hart is dat er wel.

Bedankt voor de aandacht als je dit gelezen hebt.

Groetend Noah..