Twee jaar geleden vertrok ik naar Amerika voor een studie. Daar ontmoette ik een fantastische jongen en vlak voordat ik weer naar NL terug kwam vroeg hij mij ten huwelijk. Ik zorgde ervoor dat ik afgelopen lente weer naar Amerika kon en toen ging het mis. Hij behandelde me als goedkoop vuil en alsof het een eer was om bij hem te kunnen zijn. Dat hij een rotzak is, dat weet ik. Maar dat laat dit verschrikkelijke gevoel niet verdwijnen. Toen ik hem een keer vrieg: Wil je het uitmaken? was zijn antwoord: Dat vertel ik je op de dag dat je weer naar NL vertrekt. Ja, zie ik er soms uit als een hondje dat op zijn commando wacht. Maar goed, als een trouw, zielig meisje bleef ik aan hem vasthangen. En ja, hij maakte het op de laatste dag uit. Ik helemaal kapot op het vliegtuig gestapt in juni. Toen ik terug was heb ik hem zeker honderd keer gebeld om te smeken om het weer goed te maken. Tevergeefs. Nadat ik de hele vrouwelijkheid te schande heb gezet, heef thij me gisteren laten weten dat het echt nooit meer goed zal komen. Maar in de afgelopen maanden heeft hij me wel dagelijks berichtjes en e-mails gestuurd met lieve teksten om mij weer aan eht lijntje te houden. Fijn, is mijn hart dus gisteren alweer gebroken. Ik was altijd zo zelfverzekerd, maar nu voel ik me lelijk en totaal nutteloos. Al mijn vrienden zijn na het afstuderen door heel Europa verspreidt met fantastische banen en ik zit hier nog. Omdat ik mijn tijd aan deze vent heb verspild. Maar dit verschrikkelijke, verschrikkelijke, verschrikkelijke gevoel is niet meer te houden. De pijn is niet te beschrijven. Al mijn plannen, het leven dat ik dacht te gaan leiden, de toekomst die ik gepland had, allemaal weg. Geen vriend, geen vrienden, geen baan, totaal niets. Ik word met dit gevoel end eze pijn wakker, ik ga ermee naar bed en het knaagt aan me 24/7. Ik heb nog nooit liefdesverdriet gehad, maar nu begrijp ik pas wat mensen ermee bedoelen wanneer ze zeggen dat je eraan kapot kunt gaan. Ik zie geen positief uitzicht meer. Niets dan een eenzaam bestaan met een saaie baan in Nederland. Iedereen zegt de hele tijd tegen me: Je bent mooi, je bent nog jong. Waren deze lief bedoelde woorden maar genoeg om deze pijn en alle herinneringen weg te nemen. Ik ben gewoon...kapot.