Dagen werden weken,
En weken werden maanden
Secondes werden uren
Die eeuwen leken te duren

Heel langzaam slijt de pijn voorbij
Een leugen die ik tegen mezelf zei..
Jou liefde lijkt nu zo ver weg te zijn
maar bij mij groeit nog steeds de pijn

En nu maanden verder en iedere dag weer,
doet mijn hart eigenlijk alleen nog maar meer zeer.
Zonder jou leven went eigenlijk nooit
Nee lieverd, niet door de jaren.. zelfs niet ooit.

Niemand weet waarom ik zo enorm moet lijden.
En ja, vast en zeker komen er betere tijden..
En natuurlijk zeg ik dan dat het goed gaat, als je het aan mij zou vragen.
Achter die loze zin leeft een man die iedere seconde de pijn moet dragen.

Iedere dag, iedere minuut, keer op keer...
Het besef, zonder jou kan ik niet meer..
Nu niet, straks niet, en nooit niet
Mijn eigen hell, die niemand ziet.

Dit ondraagbare constante leed,
waarom ik jou nooit meer vergeet.
Liggend met jou warm in mijn armen,
we waren ooit zo gelukkig samen.
Het eenzame bed is koud nu, met
een kussen nat van de tranen.

Fluisterde ik vroeger iedere nacht zachtjes lieve woorden tegen je aan..
Zeg ik nu iedere nacht met trillende stem tegen het niets..Lieverdje..
Waarom moest uitgerekend nou jij van mij weg gaan?
De luisterende stilte, die antwoord niet..
Die eeuwige verdomde stilte, dat is mijn verdriet...