Het lijkt wel alsof ik het over me oproep... vage vrouwen!

Ik ben zelf natuurlijk ook niet de meest simpele man die er rondstruint op deze planeet, maar het is me weer eens gelukt om in een ingewikkelde situatie terecht te komen... Voor diegenen die me niet kennen (waarschijnlijk iedereen, ik herken ook nauwelijks iemand meer hier), ik heb 2 jaar geleden een paar maanden op LDVD rondgehangen toen ik een erg ingewikkelde periode beleefde na een onhandig afgesloten relatie... De periode was vooral een periode van onzekerheid en afwachten... Ze wilde tijd en ruimte en uiteindelijk liep het dus helemaal mis... Na 2,5 jaar liefde was het over en wilde ze nieuwe ervaringen verkennen en opzoeken..

Anyways... Daarna is mijn leventje weer op de rails gekomen... Zoals altijd... Maar de periode was intens verdrietig en ik denk er nog steeds regelmatig aan terug... Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van mijn leven... Heb daarna een paar kleine (en 1 wat langere) relaties achter de rug gehad, maar niets wat me echt zo raakte als de ontmoeting met M (ja weeeeer een "M"!) eerder dit jaar... Het kan niet afgezaagder: ik kwam haar via een dating site tegen waar ik een super kort profiel had aangemaakt met slechts een handjevol steekwoorden en een stukje songtekst van "First day of my life" van Bright Eyes (check de betoverende clip op YouTube!)... Ik had voor ik haar daar ontmoette al een handjevol dates met andere vrouwen en meisjes achter de rug, en alhoewel ik zelf best in de smaak viel, merkte dat ik niet snel meer echt onder de indruk van iemand was.. Gezellige kletsdates genoeg, maar iets wat me echt helemaal van mijn voeten zwieperde zat er helaas niet bij... Tot ik M ontmoette dus... Haar profiel, haar foto's, haar verhaaltje, ALLES sprak me direct aan op een manier die ik nog niet eerder had ervaren op een dating site... Sterker nog, op een manier die ik niet had meegemaakt sinds ik 2 jaar geleden op zo'n verschrikkelijke manier afscheid had moeten nemen van mijn vorige M...

Ik stuurde haar slechts een kort berichtje "Ik vind je leuk", en kreeg al snel een berichtje terug "Ik jou ook! Ik heb nu visite, maar ik ga je heel snel mailen!". Er zat dus een vriendin naast haar, die bij het zien van mijn profiel gelijk juichde "Ja! Die is echt wat voor jou! Die moet je mailen!". Gelukkig was ze het daar zelf ook mee eens! De volgende dag kwam het beloofde mailtje en de maand daarna werd er vrijwel dagelijks over en weer gemaild... Lange, prachtige mails... Nooit te zwaar of te luchtig, over van alles en nog wat... Grappig, lief, aftastend en elke keer een stukje dichterbij... Ze gaf echter al heel snel aan dat ze eigenlijk geen idee had wat ze aan het doen was en waarom ze op die site terecht was gekomen... Ze had een drukke baan als journalist, fotografe en schrijfster, haar eigen bedrijfje, een druk sociaal leven en een fijne familie en dit vroeg heel veel van haar... Was het wel zo slim om dan aan het mailen te slaan met iemand? Wat zou er allemaal kunnen gebeuren? Ze maakte zich er nog wel eens zorgen over... Maar tegelijkertijd kwamen we steeds dichter bij elkaar en voelde het super fijn... Ik gaf haar alle ruimte, vertelde dat ik het al heel fijn vond om gewoon te mailen, dat ik niets verwachtte en dat ik niet zat te springen om gelijk af te spreken... Neem je tijd, en kijk hoe dingen lopen...

Een paar weken later wilde ze me zien. Ik haar een cdtje (met bijgevoegd kaartje!) gestuurd met een verzameling mooie liedjes... Ze was hartstikke blij met het onverwachte cadeautje! Toen ze later die week in de bus zat en de muziek aan het luisteren was werd ze plots heel emotioneel... Er was al zoveel gezegd, zoveel gevoeld... Was dit wel echt allemaal? Kon dit zo? Ze wilde me nu heel graag zien, vertelde ze me die avond in een mailtje... Was ze maar gewoon aan het dromen of was het in het echt ook nog steeds zo fijn?

Zo gezegd zo gedaan, en twee dagen daarna spraken we af in Den Bosch (waar ze woont). Eerst twijfelde ze nog wat aan of het wel zo snel moest, omdat ze toch wel zenuwachtig was, maar aangemoedigd door haar zus ging ze het avontuur aan! Doodnerveus stapte ik uit de trein, maar toen we elkaar zagen was alles goed! Na wat te drinken gingen we een stuk wandelen (geocachen, voor diegenen die ermee bekend zijn) en hebben we in een veldje buiten Den Bosch heerlijk gepicknicked! Super fijn en relaxt. Daarna een wandelingetje door Den Bosch en toen bij haar thuis wat op de bank gehangen, gekookt, gegeten en film gekeken... Waarna uiteindelijk de eerste kus al snel volgde!

In de laatst mogelijke trein naar huis op weg naar Rotterdam was ik overvol van alles, maar ik bemerkte ook dat ik nog wat voorzichtig was. Ik wilde niet zomaar weer in een relatie terecht komen omdat ik voorheen nogal eens gevlucht ben in relaties. Dit heeft op de lange termijn nog wel eens voor problemen gezorgd en ik wilde dit voorkomen. Dus hield ik het allemaal nog een beetje op afstand. Ik nam me voor ervan te genieten en niet zo heel erg na te denken wat er verder zou gebeuren. De week erna spraken we weer af, dit maal in Rdam, en dat was een geweldig fijne avond. Fijn, gezellig, lief en leuk en verrassend vertrouwd en ontspannen! Het weekend erna nodigde ik haar uit voor een kampeerweekendje op een festival waar ik met mijn band speelde en dat was heerlijk. Tussen de optredens door verkenden we de omgeving en wandelden we door het nabijgelegen dorpje. De zon was overal, samen ijsjes eten op de stoep en super gelukkig zijn. Ze vertelde me dat ze zelden zo gelukkig was geweest, dat alles zo ontzettend vertrouwd, ontspannen en fijn voelde en dat het heel lang (als in jaren!) geleden geweest was dat ze zo verliefd was geweest! Ik genoot volop met haar mee, en verwende haar met lieve briefjes in haar boterhammen zakjes, verstopte kaartjes onder haar kussen en stiekeme kadootjes...

Helaas.. de week daarna veranderde er iets... Ik bezocht haar in Den Bosch, en had een wat stille bui en was alles bij elkaar een half uurtje iets stiller dan gewoonlijk, zat een beetje verzonken in mijn gedachten. Ze schrok hier wat van, kon er niet goed mee omgaan. Later vertelde ze me dat hier een soort van twijfel is ontstaan. Het was wat onhandig en soms wat gespannen, maar na een gesprekje kwam het verder allemaal weer goed. Dit is aftasten, dacht ik. Maar voor M was het een groter probleem.

Het weekend erna hadden we allebei nog vakantie en spontaan besloten we 3 dagen te kamperen in de Ardennen! Super fijn en relaxt, maar helaas nam M de twijfel met haar mee, wat soms voor wat onhandige momenten zorgde. Toch genoten we van de omgeving, elkaar en de fijne tijd. De laatste avond vertelde ze me huilend dat ze het soms ook allemaal wat eng vond, en dat ze naast verlatingsangst ook een behoorlijke bindingsangst had... Verdiende ze al dit fijns wel? Iemand die zo lief voor haar was? Ze had vroeger ooit een ex gekwetst, haar eerste liefde, en dat is met haar mee blijven reizen, van relatie naar relatie... De week na de vakantie was ronduit gespannen, contact via mail, telefoon en SMS was wat kortaf en afwezig. Hier schoot ik dik in de stress! Ik kon niet zo heel goed begrijpen hoe we van een intens fijn en luchtig begin in een toch wel wat onhandige situatie terecht waren gekomen! Er was per slot van rekening niet echt iets aantoonbaars gebeurd... en we zouden nog volop onbezorgd verliefd "moeten" zijn...!

Ik deed mijn best om bij mezelf te blijven en die vrijdag zagen we elkaar weer. Ik stond haar op te wachten op het station, met een mooie bloem en een grote glimlach. Toen we elkaar zagen was het meteen goed. De spanning verdween, alles viel van ons af en we vielen in elkaars armen, zoenden en vrolijk babbelend liepen we naar mijn huis waar we wederom een geweldige avond hadden. Tijdens die avond spraken we ook over haar onzekerheid en vertelde ze me dat ze soms twijfelde over haar gevoel. Dat dat verder volgens haar niets met mij te maken had, omdat het juist allemaal heel fijn en bijzonder was, maar dat een hoop onzekerheid en chaos er wel voor zorgden dat ze heel onzeker werd of het wel allemaal klopte en goed was. Ze bleek een soort blauwdruk te hebben voor verliefd gevoel, en als dit niet overeen kwam, dan was er een probleem. Daarnaast had ze het idee ze dat een relatie voornamelijk werkte als je jezelf voor 100% aan iemand gaf... en als je dat om praktische redenen niet voor elkaar kreeg, dan was er iets fout...

Ik reageerde begripvol, luisterde, maar wees haar er ook op dat ze naast ons ook nog een onwijs hectische baan (makkelijk 60 uur per week!) en nog een heel sociaal leven had. Ik was al blij met 20%, maar wilde wel graag dat we er dan allebei ook echt waren, ipv gepieker en gedraai! En door het getob en gepieker ontbrak dat nog wel een beetje soms. Na het gesprek was er een gewicht van haar schouders gevallen, vertelde ze me. Het was weer luchtig en lief, als vanouds (al ben ik me er degelijk van bewust dat dit belachelijk klinkt na een relatie van amper 2 maanden). De smsjes en de mailtjes de dagen erna waren fijn en weer volop verliefd. In mijn badkamer vond ik een briefje met daarop "Bedankt voor de fijne avond, lieve lieve lieve Mike... Vertrouwen in ons... Ik vind je zo fijn! Kus, je vriendinnetje M". Ik haalde opgelucht adem... We hadden de hobbel gepasseerd...

Tot eergisteren dus... Ik reisde af naar Den Bosch, en merkte al snel dat ze wederom niet lekker in haar vel zat. We aten wat, en gingen een stukje wandelen. Omdat ik dacht dat ze wat gestressed was stelde ik voor dat ze een uurtje zou gaan werken (ze had nog veel werk liggen wat gedaan moest worden). Ik zou dan even de afwas doen en wat lezen. Dan had ze wat ruimte en hopelijk wat rust en dan konden we daarna nog even fijn iets samen doen. Zogezegd zo gedaan. Het werken gaf rust en ruimte, maar toen ik haar na een uurtje vroeg om samen op de bank te gaan liggen vertelde ze ook dat ze weer zo hevig aan het twijfelen was. In plaats van te beseffen dat het juist lief was om haar de ruimte te geven even voor zichzelf te werken zat ze alleen maar te piekeren over het feit waarom ze aan het werk was en niet met mij op de bank lag? "Het" sloeg weer toe en ze wist niet waar het vandaan kwam. Ze had dat weekend met een vriendin van haar gesproken. Die had het hele verhaal aangehoord en haar ook op het hart gedrukt "dit niet te verpesten door getwijfel en gedoe". Ze was heel bang dat ze me kwijt zou raken, weg zou jagen door dit gedraai. En dat wilde ze niet. Want er was nog nooit iemand zo lief tegen haar geweest als ik.

Ik merkte plots dat ik, in tegenstelling tot vrijdag toen ik nog alle begrip en geduld had, nu iets meer mijn stekels opzette. Ik had zoiets van "vorige week vrijdag spraken we hier nog over en was alles okay en rustig. Het weekend was fijn en nu is er ineens weer onrust! Hoe kan dat nou?". Ik vertelde dat ik het wel een beetje eng vond, het idee dat haar gevoel blijkbaar zoveel schommelde. En dat terwijl ik juist vond dat er zoveel was wat helemaal goed ging. Maar ja, ging het allemaal wel zo goed, en hield ik het mezelf niet weer gewoon allemaal voor omdat ik gewoon ZO graag weer bij iemand wilde horen...? Ik weet het niet........

We gingen slapen, en ik was doodvermoeid door het gesprek en inmiddels ook een beetje verdrietig en teruggetrokken. Ik raakte een beetje geisoleerd, en het was een nare, eenzame nacht in bed, zo vlak bij elkaar, maar ook zo ver weg...

De volgende ochtend ging het mis... Al snel raakten we weer aan de praat en dat explodeerde. Ik gedroeg me kinderachtig en heel primair. Gedreven door mijn angst en onzekerheid, maar niet minder erg daarom. Toen ze me vroeg hoe ik had geslapen en ik vertelde dat ik best een rot nacht had gehad zuchtte ze luid en reageerde geirriteerd. Toen ze later probeerde contact te zoeken en tegen me aankroop en zei dat ze me lief vond, zei ik "Ik jou niet"... Ik corrigeerde mezelf meteen en bood mijn excuses aan, maar inmiddels was ik gewoon ook zo verdrietig en in de war van alles. Het gesprek ging van kwaad tot erger en uiteindelijk vertelde ze me dus dat ze er over twijfelde of ze wel echt verliefd op me was. Toen ik haar vroeg hoe je van intens verliefd naar een enorme twijfel kon gaan in zon korte tijd zonder dat er echt iets bijzonders was gebeurd, haalde ze haar schouders op. Ze wist het ook allemaal niet. Ze zag en wist dat het allemaal goed was en fijn ging tussen ons, maar toch was er een twijfel. Ze zei er meteen ook bij dat ze die al veel vaker had gehad in het begin van andere relaties. Alleen in haar eerste relatie niet. En ze verlangde nog vaak terug naar dat totaal onbezorgde, super verliefde gevoel... maar zei er meteen ook bij dat dingen gewoon veranderen als je ouder wordt...

Uiteindelijk ben ik gaan douchen en ben ik weggegaan... het afscheid was super naar, en voelde zo definitief... Zo pijnlijk... In de korte tijd dat we bij elkaar zijn geweest, de enorme mooie mails en de fijne ontmoeting erna... De heerlijke vakanties... Het samen slapen en opstaan... Ik ben alles zo fijn gaan vinden en heb me aan haar gegeven... En nu ziet het er naar uit dat het misschien gewoon wel eens over zou kunnen zijn... Ik verwacht geen wonderen van haar, ze hoeft voor mij ook niet 100% duidelijk te hebben wat ze voelt en hoe ze zich voelt... Maar al die onzekerheid...

Toen ik thuis kwam stuurde ik haar een mail met daarin mijn excuses voor mijn gedrag die ochtend... en dat ik haar wel heel erg fijn vond, en het gewoon heel fijn met haar had... Dat ik haar super lief vond, en blij was dat ze mijn vriendinnetje was... en dat graag zo zou houden, ookal hoorden daar dan soms wat twijfels bij... het was oke...

Gisterennacht kreeg ik een reply... Ze vraagt om tijd...

"Ik vind ook dat we het 'dood'gepraat hebben, ookal wil ik het woord dood niet gebruiken eigenlijk, omdat ik ergens hoop dat alles goed komt. Ik weet alleen dat ik het niet zeker weet, alles is zo verwarrend... Ik vind het heel raar dat dit gevoel van twijfel me zo overheerst en ik probeer juist erop te vertrouwen dat wat wij hebben anders is dan anders, en dat het niet erg is dat het anders is, dat ik zo'n onrustig gevoel heb, maar dat het ook op deze manier goed is." zegt ze.

Ook zegt ze: "Ik ben zo onrustig over het feit dat ik de ene dag niet over je uitgepraat raak bij mijn vriendinnen, maar dat ik bijvoorbeeld zondag bij mijn ouders juist helemaal niks over je heb verteld. Het maakt me onrustig, omdat ik niet weet of dit is omdat ik inderdaad ineens niet meer verliefd op je ben, of omdat het is omdat het gewoon anders is en gaat, verliefd zijn op je 27e... met duizend en een andere dingen en mensen om me heen..."

En: "Ikzelf heb echt het gevoel in een achtbaan te zitten... euforisch in de hoogte, maar twijfelend in de bochten omdat ik misschien wel bang ben om te vallen...Lieve Mike, zou je me even willen laten... ik beloof je dat ik je niet vergeet en van me laat horen, als voor mij dingen wat duidelijker zijn geworden. En ook als dingen niet duidelijker worden binnen nu en twee weken, zal ik ook wat van me laten horen als je dat fijn vindt."

"Ik weet dat alles wat gebeurd en gezegd is, alleen maar voort is gekomen uit goede bedoelingen en onzekerheid. Je hoeft je dan ook geen zorgen te maken, ik vind je nog steeds lief, en het liefst heb ik ook gewoon een fijne tijd met jou. Maar de twijfels zijn na gisteren en vanmorgen wel wat groter geworden. Dat ligt niet aan wat jij hebt gezegd, maar juist aan wat ik niet kon beantwoorden. Ik wil ook een fijne tijd met je hebben, maar dan zonder deze onrust. En daar ga ik nu aan werken."

En dat is waar ik nu ben... Toen ik gisteren in een enorm onrustige bui over het internet struinde kwam ik LDVD.nl tegen... Mijn situatie is dan wel niet te vergelijken met de andere verhalen hier... Het is allemaal veel korter en priller... Maar toch, het gaat over liefdesverdriet... En ik weet dat twee jaar geleden deze site een hele fijne uitlaatklep is geweest...

Dus voor de tweede keer kom ik aan op deze site, en vertel ik mijn verhaal... Al hoop ik dat het dit keer niet zon lange en vermoeiende stop zal worden als twee jaar geleden...

Bedankt voor het lezen,

Mike