Hoi Dolfijnenkind,

Laat ik eerst beginnen met het begrip alleen. Daar is al eens eerder over geschreven en misschien ben je het al tegen gekomen bij het lezen van andere blogs hier op de site. Ook ik dacht dat ik alleen was, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Er zijn nog steeds mensen om me heen, familie, vrienden en collega's. Dus echt alleen ben je nooit natuurlijk. Het is meer de leegte, de eenzaamheid. Het is nu van belang dat je kunt inzien dat je dus niet alleen bent, maar nog genoeg warmte om je heen zult voelen bij die familie, vrienden of collega's. En uiteraard hier op de site ; ) Ga op pad met die mensen om je heen, zet je even over dat moeilijke punt heen. Mooi weer, vast wel wat te doen in de buurt. Even er tussenuit, ontspannen en plezier maken. Klinkt simpel, is het niet altijd, maar helpt wel. Zinnen verzetten. En probeer dan gesprekken over hem te "vermijden". Even tijd voor jezelf, voor jou!

De hoop die je hebt gekregen wordt gevoed doordat je zijn zus tegen kwam. Die je aangaf dat hij echt twijfelt. Logisch dat je dan hoop krijgt en er weer van alles door je hoofd gaat. Gevoelens die dan weer worden aangewakkerd. Het is echter diezelfde twijfel en hoop die jou weer even een "klap" geeft. Laat je daardoor niet gek maken en probeer uit die put te klimmen.

Waarom zou je jezelf overigens willen veranderen? Voor hem? Niet doen, want veranderen doe je alleen voor jezelf, zeker op dit moment. Blijf wie je bent, waardoor je ook gelukkig met je zelf kunt zijn, hoe ongelukkig je op dit moment ook bent.

Kom op meid, richt die energie even op jezelf en onthoud... je bent niet alleen!

Sterkte!

verloren woorden