Ruim een jaar geleden dat mijn relatie ten einde liep. Heel vervelend, heel veel verdriet, heel moeilijk en heel pijnlijk.
na 4 jaar, was er binnen 2 weken een ander. Leugens en bedrog zorgde er voor dat er geen contact meer was.

En daar sta je dan, een gezellige avond met wat vrienden een aantal pinten weg te werken. In je ooghoek een bekend gezicht. Even is er oogcontact, een kleine glimlach. Fuck, knoop in de maag............, is haar dat? ja dat is haar......
wel op af, niet op af, wel op af, niet op af.................
Mijn karakter is het type open, vriendelijk en spontaan. Dus deze eigenschappen wonnen het van de overige emoties. (en het kleine alcohol promillage was ook niet verkeerd )

Het gesprek dat volgde was leuk, maar tegelijkertijd ook erg raar. Voor mijn gevoel had ze er niet heel veel zin in, maar toch deed ze mee. Tja...na elkaar een jaar niet gezien of gesproken te hebben, heb je aardig wat te vertellen. De hoe gaat het hier, en hoe gaat het daar mee vragen gingen over en weer, al was het meer vanuit mij, dan vanuit haar. Er passeerde van alles de revue, waaronder uiteindelijk ook een aantal kleine referenties naar "thé break up"
Ik gaf aan haar aan dat alles een plekje had gekregen, dat ik het moeilijk heb gehad, maar dat het nu ook erg goed gaat. Zij gaf aan het ook erg moeilijk gehad te hebben (al is dat voor mij lastig voor te stellen). Daarbij gaf ik aan dat ik het leuk vond om te horen dat het goed gaat met haar, en dat ik haar het allerbeste toewenste. (zij mij ook) Vreemd, raar en ook ongemakkelijk. Ik merkte aan haar dat zij zich ongemakkelijk voelde en ik merkte dat ik daardoor beter mijn best ging doen om het gesprek "leuk" te houden.

Naarmate het gesprek volgde (voor mijn gevoel hebben we 2 minuten gesproken, in werkelijkheid waren het er denk ik 20) bemerkte ik dat ik geen vervelend gevoel meer had, geen knoop in de maag en vreemd genoeg, ook geen gevoel van genegenheid. Al stond ik daar wel met het meisje waar ik mijn hart aan het gegeven, en eigenlijk nooit heb teruggekregen. Naja, lastig uit te leggen.

nu komt ie........Na over en weer wat gekletst te hebben kwamen we op het onderwerp "eigen stek". En aangezien dit de grootste verandering in het afgelopen jaar voor mij is geweest, was dit wel iets wat over mijn tong rolde en ik ook enthousiast over kon praten. Ze bevestigde dat ze dit al 'via via' gehoord had en feliciteerde mij met mijn woning. En vanuit het niets vroeg ik, zonder er erg in te hebben. 'zou je het leuk vinden om eens lang te komen? kunnen we eens rustig bijkletsen' (ze woont in de zelfde stad).......Ze antwoordde semi-spontaan; 'Ja, lijkt me leuk om je huis eens te zien' waarop ik aangaf......alle begrip te hebben als ze dat niet zo'n goed plan vond.....maar ze gaf aan het leuk te vinden.

Na over en weer nog wat geklets gingen we ieder weer onze eigen weg. Het voelde goed om even geklets te hebben, maar nu komt ook weer de twijfel over het maken van "die" een afspraak. Ergens heb ik nog het gevoel dat dit wellicht een moment is om de strijdbijl te begraven en dat ik dit ook nog nodig heb. Maar ergens heb ik dan ook weer het gevoel mijzelf voor de gek te houden.

Vele zullen zeggen, een afspraak is niet verstandig. Je zult je zelf wellicht weer pijn gaan doen. Maar toch heb ik het gevoel dat ik dit gewoon moet doen. Om toch finale afsluiting te krijgen, het verdriet wat is geweest eens te bespreken en elkaar weer als 2 normale mensen te zien. Dit gevoel wordt versterkt door het feit dat ik eigenlijk heel weinig "gevoelens" had tijdens ons gesprek. Ik ben 4 jaar kind aan huis bij haar geweest en we hebben een hele leuke tijd gehad.

advies, opmerkingen of ervaringsdeskundige??? wat is jullie mening?