Zo zit je op de bank, filmpje te kijken, hier op de site te lezen en wat te reageren, proberen het onrustige gevoel te onderdrukken, proberen om niet steeds te kijken of ze al online is, of dat ze misschien gemaild heeft.....Proberen sterk te zijn en het te accepteren......en dan ineens toch die tranen. T lijkt verdorie Acda en de Munnik wel.

Ineens overvalt je het gevoel weer dat je nu echt iets heel moois en waardevols bent kwijtgeraakt....je ziet het door je vingers glippen en er is niks dat je er aan kan doen....je weet dat ze er is, ergens en dat je alles zou willen doen en zeggen als je wist dat dat het weer goed zou maken, als je wist dat ze daardoor zou inzien wat ze voor je betekent, als je wist dat ze daardoor de rust zou krijgen en haar mening zou veranderen, maar je weet ook (of denkt in ieder geval te weten) dat wat je nu ook zou doen haar alleen maar van je af duwt. Dus doe je het eigenlijk nooit goed, contact bevestigt dat je de vervelende man bent, die contact opneemt terwijl ze aan heeft gegeven het niet te willen, geen contact bevestigt dat je net als alle andere botte boeren bent die toch alleen maar aan zichzelf denken en haar laten stikken....

Ik weet het, het zijn mijn gedachten die zo zijn, niet de hare. En het zijn niet eens de gedachten die het ergste zijn...het zijn die momenten van totaal onverwacht ineens die enorme pijn van het missen voelen, die ineens de tranen in je ogen laten springen...

Ik mis haar zo....................... :'(