Ik heb gister een opheldering gehad, van mijn zus en mijn moeder…
Het begon met iets heel vaags, en uiteindelijk kwam het allemaal boven water.
Mijn moeder vertelde me dat ze bij mijn ex was geweest. Om te vragen hoe het met hem ging. Hij zei dat het goed ging, maar in werkelijkheid is dat niet zo... Hij vroeg wel als eerste hoe het met mij ging. Maar toen er antwoord was gegeven had hij er niet veel op te zeggen.
Mijn moeder heeft nogal wat vragen gesteld. De ene keer kon het hem niks schelen of kreeg ze geen antwoord en de andere keer liet tie zien dat het hem raakte.
Mijn ex heeft gezegd dat hij alles wilt weg stoppen…
Alles wat er nu is gebeurd en van zijn verleden. Hij wilt het alleen maar weg stoppen en weer verder gaan met zijn leven. De rest komt vanzelf wel…
Hij wilt dus gaan feesten en dat soort dingen om het te vergeten. Maar niet zo zeer om het te vieren. Want hij is verders niet boos op mij, of dat we ruzie hebben.
Ik heb al eens eerder verteld dat ik in een dag tijd heel veel spullen had verhuist toen hij niet thuis was. En dat als hij terug zou komen, dat hij in een behoorlijk leeg huis zat. Toen mijn moeder vroeg hoe hij het nou vond dat tie alleen was, kwam dat naar boven. Hij vond het toch wel erg rot dat er zoveel spullen opeens weg waren. Het kwam hard aan. Dus ik had mijn doel bereikt. Ik wilde hem raken, en dat is gelukt. (even hard gezegd)
Er kwam eigenlijk aan de ene kant niet zo heel veel uit hem, vooral alleen dat hij het graag wilt weg stoppen en dan maar weer verder gaat. En dat hij dan ook het aller liefst alleen maar wilt werken, werken en nog meer werken.
Veel mensen hebben al gezegd, en anders zijn ze het met me eens, dat hij hulp moet gaan zoeken voor zijn problemen. Hij wilt dit zelf niet. Hij heeft wel eens ergers gelopen en is daar toen zo’n 5x naar toe geweest en is er toen mee gestopt. Hij zou door moeten zetten, door moeten gaan. Zich zelf eens moeten bevrijden, maar nee.. dat wilt hij niet. Het komt allemaal vanzelf wel weer goed denk tie. Hij is zo koppig. En vind het dan ook zo stom dat hij denkt dat dit vanzelf goed komt en dat tie dan maar weer verder gaat, met een ander…

Mijn moeder denkt dat hij zich zelf probeert te beschermen. En dat hij dit doet om het mij te besparen. Maar mij hoeft helemaal niks bespaard te worden. Ik wil hem hier graag in steunen en laten weten dat ik er voor hem ben, en dat is allemaal zonder moeite, want dat doe je voor elkaar.

Hij heeft gezegd dat hij tegen een vriend van hem heeft gezegd dat hij mij moest opvangen. Uiteindelijk heeft die vriend dat helemaal niet gedaan en dat heeft mijn moeder en mijn zus ook tegen hem gezegd, en zou hij er nog wat van zeggen tegen die vriend. Ik vond het zo erg om dit te weten dat hij dat had gevraagd aan hem, maar hij dat toch niet deed, dat vind ik zo erg…

Hij zegt dat tie nu alleen wilt zijn, en dat respecteer ik dan ook. Ik kan het alleen niet accepteren dat het op deze manier moet gaan en hij mij uit de weg ruimt. Hij zei dat tie nu een jaar alleen wilde zijn en dan weer een vriendin wou hebben en dat soort dingen. Mijn moeder vroeg wel van wat als er nu iets eerder op je pad komt dan dat jaar, wat doe je dan? Hij zei gewoon weg, dat zie ik dan wel. Veel vragen had tie ook beantwoord met, dat zie ik dan wel. Hij weet zelf ook niet goed wat tie wilt. Dat haalde ik uit het verhaal van mijn moeder en zus, op. De ene keer raakt het hem, de andere keer haalt tie zijn schouders op en ziet tie het vanzelf wel.

We hebben samen gewoond.. Veel mensen vroegen zich af of het wel goed was, dat ik gelijk mee verhuisde en of het niet verstandiger was, dat hij als eerste op zich zelf ging zitten. Maar nee hij wilde dat ik meteen mee kwam, en ik ook. Nu achteraf blijkt het toch eerst beter te zijn geweest dat hij alleen ging wonen..

Pff dit maakt het gewoon 10x moeilijker… Er liggen veel dingen bij hem zelf. Maar als ik nou ook eens een erge fout had gemaakt dan kan ik het nog bij mijzelf inbrengen, maar dat is niet het geval. En dat maakt het dan zoveel keer meer moeilijker

Hij heeft ook tegen hun gezegd, dat als ik met hem wilde praten dat dat dan altijd kon. Dan staat tie zeg maar gewoon voor me klaar. Hij heeft mij dat ook laten weten via de whatsapp. Ik vroeg aan hem toen, wat hij daar mee bedoelde en hij zei, gewoon. Dat is niet gewoon.. Wat moet ik dan gaan verwachten? Woorden die ik niet wilt horen? Woorden die mij alleen maar meer pijn doen of alleen maar gepraat, over dat er geen toekomst is… Nee, dat doe ik mezelf niet aan, en anders ook niet op deze manier.
Ik zou maar al te graag willen, maar nee.. nu niet.

Ik zei der net ook al dat hij nu dingen wilt gaan doen, zoals feesten en andere dingen om het allemaal te vergeten, om mij te vergeten. Ook al zegt hij dat dit niet is om het te vieren. Zo komt het wel naar mij over. Alsof het hem allemaal maar niks interesseert. En dat doet pijn…
Waarom moet hij nou zo hard zijn best doen om mij te vergeten? Waarom wilt hij mij vergeten, wat is daar het nut van?
Dat ziet er toch ook alleen maar naar uit, dat hij dan helemaal niks met me te maken wilt hebben en dat het eigenlijk hetzelfde verhaal is als dat tie wilt gaan feesten… Pff nee, ik kan dit niet accepteren.
Het was al eens een keer eerder uit geweest tussen hem en mij. Dat was allemaal een stuk helderder dan dit. Mijn moeder had gevraagd waarom hij toen der tijd weer terug kwam, want hij kwam de laatste keer naar mij terug. Hij zei dat hij het weer wilde proberen. Maar proberen doe je voor een paar maanden, na een paar jaar is het gewoon officieel en heeft hij laten zien dat ik het helemaal ben, voor hem. Dat vond ik dan ook zo’n onbegrijpelijk antwoord. Alsof ik dan ook niks voor hem betekende.
Voor hetzelfde geldt was hij helemaal niet terug gekomen en had ik wel verder gekund met mijn leven. Maar nu heb ik al zo veel mee gemaakt met hem, ik krijg het echt niet zomaar uit mijn kop. Hij is de gene die terug kwam voor mij. En die voor mij wilde gaan. Maar nee.. uiteindelijk zet tie mij als nog aan de kant..

Dit gesprek was onderling tussen mijn moeder, zus en hem. Officieel mocht ik hier niks van weten. Maar ben wel blij dat ik het weet.
Het maakt het er niet beter op, maar ben wel blij dat ik een groter beeld heb gekregen. Ik dacht ook al wel dat dit er mee te maken had, maar was er verder niet op in gegaan. Maar nu blijkt dat toch 10x erger te zijn dan ik dacht.
Hij heeft daarna ook gezegd dat hij geen contact meer wilde met mijn familie en dat hun dus ook geen contact meer moeten zoeken met hem...
Maar ik kan nog wel met hem praten als ik dat wil.
Hij vond mijn familie sowieso niet helemaal alles, mijn moeder is het tegenover gestelde van zijn moeder en dat kon hij niet accepteren.

Ik heb een schriftje voor hem gemaakt. Over hoe onze relatie was en hoe het is verlopen en wat ik er van vind. Ik heb dat gister bij hem door de brievenbus gedaan. Ik had ook nog een reserve sleutel.. Ik deed alsof ik gek was en wou nog even naar binnen, maar mijn sleutel deed het niet meer, wat ik heel raar vond. (slot kan niet vervangen zijn, het is een huurhuis)
Ik wilde graag nog even naar bepaalde dingen kijken en wat er veranderd was. Hij had een nieuw pakje condooms liggen, waarvan ik dacht wat moet je daar nu opeens zo snel mee..? Dus wilde ik kijken of hij ze had gebruikt… want ik voelde me zo onzeker, daarover.
Maar er wordt gezegd dat hij niemand anders heeft, zo ver hun weten. Maar dat heb ik alleen nog maar van familieleden gehoord. Maar niet van zijn vrienden. En ik weet zeker dat hun een stuk meer weten en hij daar een stuk meer aan verteld dan, mijn moeder en zus of zijn eigen zussen.
Ik heb eerder een schriftje gemaakt toen het de eerste keer uit ging tussen ons. Hij was daar heel boos over en dat soort dingen. Maar toen hij terug kwam heeft hij mij wel verteld dat hij daar over is gaan nadenken. Dus had het toch iets positiefs. Vandaar dat ik het nu weer deed.

Nee ik kan dit zo goed als niet accepteren en dat het zo is verlopen. Iedereen heeft mooie praat om los te laten en verder te gaan en er zelf van te genieten, maar dat kan ik nu op het moment echt niet. Ik ben hard bezig met het verwerkingsproces en iedere keer komen er nog weer dingen boven water… Ik schiet dus nog niks op. Maar ik kan hem ook nog zeker niet uit me hoofd krijgen. Dat heeft alleen maar te maken met tijd, tijd en nog meer tijd. Iets waar ik op het moment een hele erge hekel aan hebt. Dus mensen hoeven mij niet te vertellen hoe ik dit moet verwerken of loslaten. Dat is allemaal aan mij. En dat doe ik op mijn eigen manier. En ik doe het wanneer ik er klaar voor ben.

Ik weet ook dat en dat heb ik ook al heel vaak gezegd. Dat ik hem met rust moet laten. Maar hij zal toch niks aan zijn probleem(en) gaan doen. Waarbij dus waarschijnlijk de kans kleiner maakt dat hij terug komt. Tenzij er nu iets heel ergs gebeurd waardoor het wel allemaal naar boven komt, maar die kans is dan ook klein.
Hij zei wel dat het nu dit keer echt definitief is...
Maar ik weet het allemaal niet, ik weet ook niet wat ik kan verwachen, en misschien moet ik dan ook niks verwachen, maar iedereen weet wat ik het liefste zou willen. Iets wat nu niet haalbaar is, of kan gebeuren.
Ik vind het zoo rot.... Ik wou dat alles weer gewoon goed was, maar dat is dan logisch he....