Ja hoor, daar is het weer, een ontzettende inkakker.

Ik begrijp de inkakmomenten alleen niet. Dit is voor ons beide echt beter, maar toch knaagt het steeds weer aan me.
Het is en blijft toch die machteloosheid en ongrijpbaarheid. Ik begrijp gewoonweg niet hoe zij mij praktisch claimde, ik was alles voor haar, ze was zo verliefd, elk uur moest verkondigt worden hoeveel ze van me hield, het ene smsje na de andere als we elkaar eens een avond niet zagen, naar de persoon die ze nu is.

Ik hoor niets meer, ze heeft alweer een ander iemand op het oog en wat ik er van meekrijg doet ze exact met die persoon zoals ze bij mij ook deed. Dat zegt eigenlijk genoeg over haar. Maar het knaagt aan me.

Ik weet niet wat haar 'ware ik' is op dit moment. Is het het de 'ik' die ze was in de 1,5 jaar dat ze met mij was, of is haar 'ik' de ontzettende losbol die ze nu is. Een vraag waar ik met de tijd wel achter zal komen, maar ik zou het liever gisteren al weten dan over een uur. Maar waarom? Waarom wil ik het zo graag weten? Waar is toch dat gevoel gebleven dat ik opgelucht was dat we het uitgemaakt hadden, ik heb nota bene de eerste stap gezet!

Dat wegkwijnen in zelfmedelijden, ik word gewoon moe van mezelf. De tijd heelt alle wonden, een cliché, maar wel één die echt waar is. Dus laat ik het die tijd en mezelf maar eens gunnen...