Gisteren in de loop van de dag las ik de reactie van Torn op 1 van mijn laatste blogs. Pffft....dat was nou een schot in het diepste van mijn binnenste kern. Wat een ongelofelijke pijn door bewustwording van wat het bij mij teweegbracht. Samen met meer in aanraking te komen van mijn innerlijke zelf was dit het andere nog dieper liggende "ding".
Zo ontzettend veel herkinning bracht het bij mij teweeg. Eindelijk, na laag na laag te hebben afgepeld zit ik daar waar ik wezen moet.

Ik ben emotioneel nog niet volwassen genoeg. Eenmaal dit besef gekregen ben ik direct op internet wezen zoeken. En wat heftig was het om dit allemaal te lezen. Emotionele volwassenheid is echt niet iets simpels het is een hele waslijst waarbij ik minimaal de helft miste of beter gezegd in het onvolwassenlijstje kon plaatsen.

Ik wist dat het een lange weg zou zijn om van mijzelf een beter mens te maken. Iets waarvoor ik het de afgelopen tijd, wel tijd voor vond worden. Maar dat ik nog zoveel werk heb te doen..pffft..dat was even slikken. Uiteraard ga ik ook deze weg bewandelen. En ga hem ook uitwandelen!

Na deze bewustwording was ik alweer totallos, wat wel zo zijn voordelen heeft, ik heb geen slaappillen meer nodig om wakker te worden van de wekker en niet eerder. Een ander vervelend bijverschijnsel van deze bewustwording is dat ik mij ga bevinden op dezelfde plek als Pallmallwoman nu zit. Ik wil wel heeeeel graag met mijn EX weer een nieuw begin maken, niets liever dan dat!!!! Maar is dat wel eerlijk naar mijzelf en naar haar toe?

Met mijn emotionele onvolwassenheid komt namelijk iets wat ik al tijden aan het vermoeden was. Mijn partner moest niet alleen dat zijn, een partner, maar ook nog eens een soort van moeder zijn, Dus had zij niet 2, en soms 3 kinderen maar soms ook 4 kinderen...Ik moet/hoor geen partner die ook nog eens een moederrol moet gaan spelen nodig te hebben.

Vandaar dat ik dus nu langzaam op de afslag sta van wat ga ik doen..de weg van de zoektocht naar emotionele volwassenheid in mijn eentje doen. Of blijf ik nog even hopen....op..ja wat??

Het fijne van deze bewustwording is dat er op de een of andere manier een nu soort van rust over mij heen glijdt, er is minder paniek, minder angst, meer...begrip....nu wel ineens instaat dingen/situaties te gaan accepteren zoals ze op mij afkomen...die bewuste.."go with the flow"....Ik ben blij vermoeid...en ergens heb ik er een enorme zin in om te werken aan mij, om die emotionele volwassenheid te gaan bereiken, een soort van gedrevenheid neemt nu langzaam bezit van mij.

Pffffft wat zou ik dit nu graag delen met haar...gewoon praten...praten...praten...lachen..en genieten van elkaars aanwezigheid....maar tegelijkertijd ook een enorme afleiding..hehehe...nee zoals het nu is is het wel beter, doet wel pijn dit toe te geven.....ik mis haar zo...ze was ook mijn maatje..het was zo fijn om met haar te praten over van alles...