Lieve mensen,

Ik zie nog steeds dezelfde namen hier voorbij komen als 3 a 4 jaar geleden. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie? Niet nog steeds liefdesverdriet hebben.
Met mij is er veel gebeurt, dat ik toch ook weer even teruggrijp naar deze site. Het werd mij gaandeweg wel duidelijk dat ik een leegte in mezelf heb die ik probeer op te vullen met de liefde van anderen. Dat is een slecht gegeven. Als je leegte opvult met liefde van anderen, blijf je altijd onvervuld. Altijd op zoek naar meer, het is nooit genoeg of goed genoeg. Leegte moet opgevuld worden met liefde van jezelf.
Daarom besloten te starten met schematherapie, wat ik nu al 1,5jaar doe en voor mij echt zijn vruchten afwerpt.

Wat doe ik dan hier? Tja, een relatie hebben is mijn grootste uitdaging. Hierin loop ik zo tegen mijzelf op en mijn patronen. Ik ben er inmiddels achter dat ik mij minderwaardig voel aan anderen (inmiddels al een heel stuk minder, door therapie vrijwel niet meer) en dat ik een emotioneel tekort heb. Dit houdt in dat een ander kan geven, geven en geven en ik dat nooit genoeg vind. Ik ben chronisch teleurgesteld en verdrietig.
De afgelopen 7maanden heb ik een relatie gehad met een geweldige man. Lief, zorgzaam, intelligent, sexy, knuffelig (heeeerlijk!). Ik voelde mij een prinsesje bij hem. Hij kan alleen niet communiceren, niet over gevoel, wel de lieve dingen, koosnaampjes, dat hij van me houdt etc. Dat zat goed. Maar niet over hemzelf, of over discussies en ruzies die tussen ons plaats vonden.
Hij wil dat negeren en weer doorgaan alsof er niks is gebeurt. Ik als echte prater, trek dat niet. Daarnaast was ik mij in deze relatie zo bewust van mezelf door therapie. Pfoeiiii wat heb ik veel geleerd over mijzelf, mijn patronen en hoe ik dat anders kan doen. Ik ben zo ontzettend gegroeid in korte tijd, ongelooflijk.
Ik voel mij dichter bij mijzelf dan ooit, ik ben mild en lief naar mezelf.

Het enige waar ik nu zoveel moeite mee heb is dat ik met deze man een knipperlicht relatie heb ontwikkeld, doordat ik in het begin van deze relatie patronen nog niet door had. Hij was de eerste man die duidelijk een grens had, ik kon hier bij anderen altijd flink overheen walsen. Bij hem niet en hierdoor heb ik meermaals m’n spullen gepakt en ben ik er vandoor gegaan omdat het mij confronteerde met mijn angsten.
Inmiddels weet ik beter, inmiddels weet ik dat dit gedrag voort komt uit emotioneel tekort en dat ik behoeftes die ik heb, bij mijzelf moet zoeken.
Ik veranderde snel, als je eenmaal een patroon doorhebt en ziet, dan ben je al op de helft.
Onze relatie is nu 2 weken over (hiervoor al 2 keer eerder een week uit geweest), voor mij nu definitief. Alleen gisteren belde hij mij, ik hoorde de stress in zijn stem en hij is geen prater, dus hij begon over de stress op zijn werk i.p.v. hetgeen hij eigenlijk met mij wilde delen. Ik merkte al aan hem dat hij mijn stem wilde horen, zijn ei bij mij kwijt wilde, maar dat hij niet wist hoe of wat er op dat moment allemaal in hem speelt. Hij kan die gevoelens niet plaatsen.
Ik kan hem echt lezen, terwijl hij dat zelf niet kan/doorheeft. Dus ik gaf hem een aanzetje en toen kwam het hoge woord eruit: Hij mist mij verschrikkelijk en wil graag de tijd terug draaien.

En bam……… Ik schiet terug in oude patronen. Ik wil hem geen pijn doen, ik wil niet dat hij verdriet heeft, maar ik wil ook niet meer knipperen.
Ik weet nu niet waar ik goed aan doe, omdat ik zo twijfel: Wat als ik mezelf verander, hetgeen ik nu al in gang heb gezet, zou het dan werken?
Wat als ik de liefde van mijn leven laat lopen, hij heeft alles wat ik zoek in een man, alleen het communicatie gedeelte is er niet.
Wat als, wat als….
En ik weet, dit is een patroon. Ik ben niet stabiel in relaties, dus wat krijg je dan: emotionele pijn. Een verslaving. Je wilt terug om de pijn te stillen, de verslaving te voeden.
Maar die pijn moet ikzelf verzorgen, liefde en aandacht geven. Naar binnen gaan, zelfcompassie hebben.
Ik merk dat elke keer dat ik LDVD heb de pijn een heel stuk minder is. Maar toch, als je er af kan komen door weer heerlijk naar je liefde te gaan, is dat heel erg verleidelijk, maar ook heel erg dom.
Hij en ik zijn geen goed koppel.
Mijn emotionele tekort schreeuwt nu om aandacht, van mij… Maar op momenten als deze is dat moeilijk te geven. Zeker als je weet dat de ander je met open armen zal ontvangen. Ik mis zijn lieve woordjes, het knuffelen, och.. We waren beide net zo verliefd op elkaar, ik heb dat nog nooit zo mee gemaakt, wederzijds dat iets zo goed zit. Dat ik bij niemand anders zou willen zijn, als bij hem. Dat ik zo trots naast hem liep, als ik naar hem keek smolt ik.

En tja.. Dit moet ik opgeven. Opgeven omdat onze relatie zich ongezond is gaan ontwikkelen. Opgeven omdat ik een emotioneel mens ben, die wil analyseren, zelf reflecteren en dat ook nodig heeft van haar partner.
Hij was emotioneel onbereikbaar en dat voed mijn emotioneel tekort.. Emotioneel onbereikbare mannen blijf ik aantrekken, tot ik mijn emotionele tekort vul met liefde van mezelf.

Inmiddels heb ik leuke doelen gesteld, dat geeft mij veel energie. Ik ben al zover..
Ik wil dit keer niet terugvallen in mijn valkuil die zo verleidelijk is. Vandaar hier mijn blog, hopend dat als ik van mij afschrijf ik mij weer wat beter voel.
Ik had liever niet willen horen dat hij mij mist, die onwetendheid was prettig. Te denken dat het goed ging met hem, hij ook verder gaat. Nu voel ik mij verantwoordelijk voor hem, terwijl ik moet proberen daar mijn omslag in te maken. Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf, ik wil mijn valkuil niet meer.
Ik moet hier doorheen om uiteindelijk evenwichtiger in het leven te staan.
Ik ben op zo’n mooie reis, op weg naar mezelf en stabilisatie. Op weg naar evenwicht en gelukkig met mezelf zijn. Stapje voor stapje, steeds dichterbij. En dit voelt als een laatste hobbel die ik nemen moet om de leegte in mijzelf op te vullen met alleen maar mijzelf. De leegte die van een grote tunnel naar een klein speldenknopje is gegaan.
Ik ben na mijn laatste ex, waarover ik hier vertelde, zo’n enorme reis aan gegaan. In mijn laatste blog ben ik die reis gestart en nu drie jaar later ben ik bijna waar ik zou willen zijn. Daar hoort loslaten van deze lieverd ook bij en dat is best wrang. Maar ik geloof dat het leven jou geeft wat je nodig hebt en dat je daar je lessen moet uithalen voor jezelf om te groeien. En als je het niet wilt zien, dat je steeds weer en weer in valkuilen terecht komt, totdat je het oppakt, leert en weer verder komt. Een nieuwe levensles tegemoet.

Maar toch die twijfel, is het wel zo? Maar goed, ergens denk ik van wel.
Nu zo maar even lekker de stad in, gedachten op wat anders en genieten van mijn weekend.
Hopelijk kom ik dan weer in mijn kracht waar ik zat voor zijn belletje gisteren. Apart om hier weer wat te schrijven, ik had gehoopt deze site nooit meer te zien. Maar goed, hier ben ik weer en wil het toch even kwijt.

Binas