16 jaar getrouwd. alles op rolletjes maar niet helemaal gelukkig. via het werk een vrouw ontmoet die 10 jaar jonger was . Ik kon er alleen maar aan denken. Wat een prachtige vrouw. Zwaar verliefd mijn huwelijk ontbonden. 4 Kinderen in het spel. Ik dacht enkel aan mijn geluk. Wat zou ik gelukkig worden met haar. Ik was gesteriliseerd. Via de husarts een hersteloperatie laten doen. 30 procent kans. En ja hoor. Ze werd zwanger. Helaas een miskraam na enkele weken. Naderhand toch weer zwanger geworden. Vanaf dag 1 ruzie. En dit 3 a 4 keer per week. Vooral veel beschuldigingen van haar naar mij toe. Ik ging vreemd, was onbetrouwbaar, loog enz enz. Niets van dit alles was waar. Ik was verliefd. Ik wilde helemaal niet vreemd gaan. Ik had haar.
Na 2 en half jaar en een baby van 3 maanden oud is ze weggegaan. Alles mijn schuld natuurlijk volgens haar. De baby al 3 maanden niet meer gezien. Binnenkort een rechtszaak over de omgangsregeling. Vreselijk allemaal. En ik mis haar. natuurlijk heb ik net zoveel schuld als haar maar zo rigoureus stoppen. Ik kan het niet begrijpen. Ik schrijf het even van mij af. Misschien dat het helpt allemaal.