Even inhakend op waterman’s reactie: ‘dipjes’ zijn onvermijdelijk. Is ook wel inherent aan de emotionele bewegingen die door een breuk en het ‘Acceptatie & Loslaat’-proces innerlijk ontstaan.

Hoewel ik ook ‘dipjes’ ervaar, zonder dat dit nu specifiek gerelateerd is aan een breuk of emotionele gebeurtenissen. Ervaar ik bijvoorbeeld ‘ineens’ een rusteloosheid, of een ondefinieerbare onbestendigheid, of een verlangen naar ‘iets’ dat ik nog niet kan thuisbrengen, of word ik geplaagd door een disproportionele overgevoeligheid in mijn contacten met de buitenwereld; voel ik mij onverklaarbaar verdrietig of somber.

Het hoeft voor anderen absoluut niet zo te werken, maar voor mij geldt: dat een ‘dipje’ mij altijd iets vertelt. Er is ‘iets’ dat zich aan mij aandient en soms zelfs opdringt. Ik ben ergens ‘aangeraakt’, door geprikkeld. Mezelf toespreken met “het is maar een dipje, gaat vanzelf over”, werkt voor mij dan ook niet, omdat ik er last van blijf hebben. Het brengt mij uit balans, bezorgt mij een innerlijk ‘ongenoegen’– en dat maakt dat ik het wens te ontleden.

Ik spreek zeker niet tegen dat het zeker een lading kan verlichten, wanneer je op sommige momenten ‘een dip’ relativeert. Niet teveel verbanden te gaan leggen tussen de gebeurtenissen en dat, wat zich mogelijk aan je aandient wat kan prikkelen tot zelfonderzoek. Maar gewoon erin berusten met de wetenschap ‘dat het vanzelf wel weer overgaat’.

Maar dit moet ook wel in je karakter liggen.

Want, voor mij zou nog steeds gelden: wanneer een ‘dipje’ zich in die mate manifesteert dat het je ‘zelfvertrouwen wegneemt’, het invloed heeft op je ‘positieve mood’ – en, cruciaal: het je dus zo zwak maakt dat je bereid zou zijn om terug te kruipen naar ‘de wereld van je ex’ en het je niet meer kan schelen dat je daardoor je ‘eigen wereld’ zou verlaten -- dan is het nog maar de vraag of je jezelf zou kunnen of moeten sussen met ‘het is maar een dipje’ en ‘het gaat wel weer over’, wanneer het je zo extreem kwetsbaar en weerloos maakt.

Uiteraard kunnen vrienden en vriendinnen, de support van je omgeving, heel veel ‘opvangen’. Je warmte en aandacht geven, je gezelschap en afleiding bieden. Alleen, er bestaan nu eenmaal specifieke behoeften, die ook vrienden niet voor je kunnen vervullen. Waarbij je, ondanks hun aandacht, gezelschap en warmte, nog steeds een leegte in jezelf zou kunnen ervaren. Dat akelige gevoel dat je zelfs in gezelschap kan hebben: mensen om je heen, aandacht genoeg, maar je ondanks dat nog steeds eenzaam voelen, bijvoorbeeld. Of die momenten dat je vrienden wellicht door tijdsgebrek of andere bezigheden niet aan jouw behoeften (gezelschap, aandacht, afleiding) tegemoet kunnen komen.

Mooi zou het dan zijn, als je in staat bent om dit voor ‘jezelf dan op te vangen’, je in staat bent om zélf die behoefte te vervullen. Al is het maar om te voorkomen dat je niet weer in de valkuil zal gaan lopen, dat (het ‘gemis van’) je Ex ineens weer heel belangrijk wordt en dus die focus opeist.

Pittige vragen, die ik alleen maar kan beantwoorden vanuit de persoon die ik ben. Ik heb geen ‘methode’ of stappenplan. Het is een cocktail van hoe ik dingen benader, hoe ik ermee omga, wat ik belangrijk vind, wat mij drijft. Waarmee ik meteen onderstreep, dat dit voor jou niet zo hoeft te werken. Misschien herken je jezelf er niet eens in. Dat kan. Is geen ‘goed’ of ‘verkeerd’ aan.

Ik heb zelf enorme behoefte naar diepgang. Het ligt ook wel in mijn aard om op zoek te gaan naar essentie, om verbanden te ontdekken of betekenissen te zien in de gebeurtenissen in mijn leven, welk aandeel ik daarin (onbewust) heb gehad en dit vervolgens te reflecteren in het ‘nu’ en naar de ‘toekomst’ toe. Geeft mij zingeving.

De vraag ‘wat kan en moet je met deze inzichten?’ is voor mij inherent aan de nieuwsgierigheid naar mezelf, geprikkeld zijn om mezelf op diepere vlakken te ontdekken. Dat drijft mij, denk ik, naar die inzichten toe. Omdat nieuwsgierigheid je ‘open laat staan, voor…’. Iedereen heeft behoeften en het verschilt per individu op welke gebieden deze liggen. Ik denk ook niet zozeer dat jezelf inzichten verschaffen over je innerlijke behoeften, betekent dat je deze dus behoort te gaan uitschakelen, ‘niet meer mag hebben’ of dat je ‘er vanaf moet of gaat komen’. Of dat ze, wanneer je je er bewust(er) van wordt, gaan verdwijnen.

Inzichten krijgen, of ernaar op zoek gaan, voelt voor mij altijd als een soort van ontwaking in een dieper laagje van mijzelf. Een nieuwe ‘afdaling’. Wat ik daar dan ‘tegenkom’, integreert zich in mijn bewustzijn, waar het voorheen onbewust in mij aanwezig was.

Ik word, het maakt mij, zelfbewuster. Wat ik nodig heb en hoe ik dat, zonder afhankelijk te zijn van anderen die mij dit geven of in mijn verwachting ‘behoren’ aan te vullen, in mijzelf beschikbaar kan stellen. Als ik bijvoorbeeld een issue zou hebben met ‘niet alleen kunnen zijn’, is het interessant om op de momenten dat ik dit zo voel, mijzelf (interactieve) activiteiten en bezigheden te bieden. Mijzelf alleen leren te vermaken, plezier kunnen beleven aan alleen het gezelschap met mijzelf, waardoor dat ‘alleen zijn’ niet zo heersend en dominant over me heen valt. Waardoor je er misschien zelfs van kan genieten.

Laten we dat voorbeeld van dat stelletje er nog eens bijhalen. Ik herinner me uit mijn eigen ‘relatiebreuk’-periode de fysieke misselijkheid die opspeelde als ik geconfronteerd werd met de eenheid van een kroelend, verliefd stelletje. Dat tafereel sloeg me genadeloos bij mezelf weg en weer terug in herinnering met mijn ex-partner. Het sprak behoeftes in mij aan, waardoor ik, uit gewoonte eigenlijk, van mijzelf wegkeek en me bezighield met mijn ex-partner die ik nog steeds, automatisch, met deze behoeftes in verband bracht.

Totdat er een moment was, dat ik mezelf daar het één en ander over ging afvragen. Omdat ik er last van had. En door uit balans raakte. Het hielp ook wel, dat ik enkele mensen om me heen had die mij daar ook diepgaande vragen over gingen stellen. Begon ik dat ‘gevoel’ te ontleden, wat ik nu ‘voelde’ als ik naar twee innig verstrengelde geliefdes keek. Wat daar dan, voor mij, vanaf straalde. En wat het dan precies was, wat mij dan zo diep raakte dat ik er misselijk van werd.

Voor mij was het een openbaring, om te ontdekken dat alles dat zo’n stelletje dan voor mij vertegenwoordigde, juist iets was wat ik in de inmiddels verbroken relatie najoeg – maar nooit heb kunnen ‘grijpen’. Soms waren het zelfs dingen die ik in dat stelletje terug zag, die ik met die Ex-partner helemaal niet beleefd had, of gedeeld had. Maar wél had gewild. Of het waren inderdaad dingen die ik zag, die ik wel ervaren had. Dat eenheid-gevoel. En dan dat ellendige gevoel dat hij een ‘eenheid’ zou gaan vormen met iemand anders. Kreeg ik weer die klap van dat ‘afwijzing’-gevoel, wat linea-recta terugvoerde naar een chronische onzekerheid en mijzelf ‘niet goed genoeg voelen’.

Wat het ook was, in dat stelletje: het antwoord was veelal terug te voeren naar gebieden in mijzelf die werden aangesproken. Voor mij had het nauwelijks iets te maken met ‘de ex-partner’ of het verlies van de relatie. Het was voornamelijk ‘het onverdraaglijke verlies dat ik niet wist hoe ik de leegtes die nu aan de oppervlakte waren gekomen behoorde in te vullen, nu mijn partner deze niet meer ‘voedde’. En het aanschouwen van zo’n stelletje, confronteerde mij daarmee.

Ik had ‘iemand nodig’, omdat ik niet op mezelf durfde te vertrouwen. Ik had ‘iemand nodig’, omdat ik niet geloofde dat ik mijzelf emotioneel ‘alleen’ kon redden. Ik had ‘iemand nodig’, omdat ik zelf niet compleet was mijzelf niet compleet voelde. De aanwezigheid van een partner, gaf mij identiteit, zelfwaardering, zekerheid, veiligheid. Toen die partner wegviel, leken al deze aspecten met zijn vertrek ook te zijn weggenomen.

Dit confronteerde me enorm met mijzelf. Dat ik dit mijzelf kennelijk niet kon bieden. Dat ik dit in mijzelf niet wist aan te boren. En dit dus, automatisch en lange tijd onbewust, bij een partner zocht. Allemaal aspecten, die ook in jezelf aanwezig zijn – of behoren te zijn. In je eentje kun je compleet zijn, want dat bén je al.

Zo’n stelletje was in mijn geval niets meer dan een katalysator van behoeften in mijzelf, die iedere keer als een opwaaiende storm in mij werden aangewakkerd. Maar dit is hoe ik het ervaren heb.

Onvervulde behoeften, daar hoef je niet ‘vanaf’: het is eerder de vraag hoe je deze zelf kunt gaan vervullen, of op een andere wijze kunt gaan vormgeven, zodat je een ander niet onnodig ‘belast’ met dat wat van jou is en jouw aandacht nodig heeft. Zodat je jezelf niet afhankelijk maakt van anderen en hun (on)beschikbaarheid.

Of hun besluit om bij je weg te gaan...