Voor mij onomstotelijk optie 1. Zonder trouw geen relatie.

Ik verwacht van mijn partners dat ze afspraken nakomen, ook als dat even niet zo goed uitkomt, ook als ze daar iets voor moeten laten. Ik verwacht ook van mijn partners dat ze, bij gebreke aan een duidelijke afspraak, niets zullen doen waarvan ze vermoeden dat het mij verdriet zou doen. Ik verwacht kortom, dat mijn partners altijd hun best zullen doen om rekening met mij te houden. Dat is trouw.

Een misstap maken kan daarom op een bepaalde manier wel gebeuren: soms probeer je rekening met iemand te houden, maar schat je simpelweg verkeerd in wat hij/zij ergens van zal vinden. Vergissingen daarover neem ik mijn partners natuurlijk niet kwalijk, maar die raken dan ook niet aan de essentie van trouw: dat ze mijn belangen voor ogen houden bij wat ze doen.

Ik heb het maar moeilijk met het idee van een slippertje uit zwakheid. Enerzijds heb ik er begrip voor dat mensen hun zelfbeheersing wel eens verliezen - dat maakt iemand in mijn ogen nog geen slecht mens. Ik vind het belangrijk om fouten realistisch en vergevingsgezind te bekijken. Maar tegelijkertijd zou ik geen gelukkige relatie kunnen hebben met iemand die echt moeite (b)lijkt te hebben met het eerbiedigen van afspraken, vrees ik. Ik zou me simpelweg niet veilig voelen bij iemand die zichzelf niet zo goed in de hand heeft.

Tot slot moet ik natuurlijk even reageren op stelling 4 ("Elkaar trouw blijven, daar geloof ik niet in, je kunt meer mensen liefhebben dan alleen je eigen partner.")
Ik kan inderdaad meer mensen tegelijk liefhebben. Al de mensen die ik liefheb zijn "mijn eigen partner". En ik ben trouw aan hen allemaal.

----------------------
PS. Ik denk, kortom, dat ik het integraal eens ben met de reactie van Sylvan. Met als enige verschil dat ik toevallig gekozen heb voor seksuele non-exclusiviteit, waar zij voor exclusiviteit koos. Smaken verschillen. Ik vind dat in de post van Sylvan mooi beschreven staat dat dat een kwestie van een persoonlijke, bewuste afspraak is. Cool!
----------------------
PPS. @ Layla: je schrijft dat iemand in jouw omgeving "niet gelooft in monogamie". Wat gelooft die persoon er niet aan?

Ik heb veel te geven in een relatie, maar ik heb ook heel hoge eisen. Ik wil iemand die te vertrouwen is en een goed mens is. Daarbij wil ik een intelligent persoon naast mijn zijde. Als ze dat allemaal niet heeft, dan hoeft het voor mij niet, dan zijn er vast anderen die iets met mijn kandidaat-partner wil maar ik niet.

Iemand moet voor 100% voor mij en onze relatie gaan, of helemaal niet. Ik wil duidelijkheid hebben van mijn toekomstige partner.

Eventuele gevoelens voor derden, daar wil ik het wel serieus over hebben. Als mijn partner dat met mij zou bespreken, dan zou ik dat een teken van respect en vertrouwen vinden. Dat zou ik dan ook enorm waarderen. Maar ik wil dan wel dat ze kiest voor mij of voor die ander, zonder tussenweg.

Jelle

Ik koos voor optie 1. Ja altijd, ik ben trouw en verwacht dit van mijn partner ook. Daarbij moet ik trouw wel invullen om de keuze duidelijk te maken. Dat mijn partner gevoelens voor een ander zou kunnen ontwikkelen, zou me natuurlijk wel angstig maken, maar ik zou wel willen dat hij me dat vertelde en hij zou die gevoelens dan ook mogen hebben. Ik zou wel bezorgd zijn dat in onze relatie iets niet goed is en zou er ook onzeker van worden, maar als hij het eerlijk zegt mag hij zo voelen. Dan vind ik dat nog steeds sprake is van trouw. Of hij er dan ook uitdrukking aan zou mogen geven is een ander verhaal. IK heb voor seksuele trouw (in de vorm van een afpraak) gekozen en vindt niet dat die afspraak eenzijdig mag worden gebroken binnen de relatie. Volgens mij zou ik seksuele gevoelens die worden geuit niet kunnen accepteren. Ik vindt dat mijn partner die gevoelens niet zou moeten uiten naar een ander persoon. Ik denk dat het projectie is, want seksuele uitingen zijn bij mij wel gekoppeld aan liefde/verliefdheid en daarin wil exclusieviteit van mijn partner omdat ik het zelfde terug geef.

Elkaar trouw blijven is in principe waar ik achtersta in een relatie maar toch heb ik gekozen voor optie 2.
De reden is, dat ieder mens verliefd kan worden op iemand anders dan de eigen partner en lustgevoelens spelen hierin ook een rol. (fantasieën over een bepaald persoon), kan een aanleiding worden tot het daadwerkelijk overgaan tot intimiteit met de persoon , een uiting van nieuwsgierigheid.
Een misstap maken zie ik als iets anders als (een bewust vluggertje) na een avondje uit.
Elkaar trouw blijven ....
De één spreekt al over vreemdgaan wanneer je alleen naar iemand kijkt of lacht.
Een ander spreekt van vreemdgaan wanneer iemand met een ander gekust heeft.
En zo verder.
Het kan ook nog zo zijn, dat iemand om welke redenen dan ook de partner op het gebied van intimiteit niet alles kan bieden, dan kan het weleens zo zijn, dat de partners bepaalde afspraken maken en dan zie ik het niet als "ontrouw" maar als afspraak tussen 2 mensen, die daar beiden vrede mee hebben.
Iemand in mijn omgeving, geloofd niet in monogamie en heeft een partner die zich kan vinden in een vrije relatie.
Ikzelf ben van mening dat liefde een fanclub is van maar 2 leden maar denk wel (breed) over trouw.
Iemand kan veel van zijn partner houden maar toch ook de behoefte hebben zijn/haar intimiteit ook met anderen te delen.
Maar voor mij dan toch, optie 2.
Layla