Ik weet dat de meesten verhalen gaan over mooie lange relaties die opeens ten einde komen, maar ik hoop dat ik wat reacties krijg op mijn verhaal.

Heb net een project afgesloten, dit duurde een maand. 40 mensen werkten heel intensief samen. Het was een mooi project.
En hij, laten we hem Rob noemen , was daar ook.

De laatste dagen trokken we veel met elkaar op. Onschuldig. Koffie in de pauze, even een groet, lachen in de wandelgangen. Verder niets. Totdat ik merkte dat hij naar mij keek als ik moest presenteren. Dan richt ik me vooral op onze leidinggevenden en Rob rechtsachter hun. Maar uit mijn ooghoeken zag ik dat hij steeds keek, anders dan de anderen. Sommige zaten in hun papieren te kijken bijvoorbeeld.
Op een moment keek ik terug terwijl ik doorvertelde. Onze blik bleef te lang hangen. Hij glimlachte, ik glimlachte terug en ik ging verder met mijn betoog. Een van de leidinggevende zag deze blik en ik meen te hebben gezien dat er een behoorlijke grijns op zijn zat.

Maar alles zat in die blik. Vanaf dat moment zochten we elkaars ogen steeds op. Als we zelf aan het woord waren of als anderen dat deden. Elke vrije minuut tijdens het werk. Elke vrije seconde die we konden missen van de intense concentratie op ons werk. In de pauze koffie in de kantine. Samen even zitten kletsen. Hij is helemaal niet zo 'cute', maar ik kon mijn ogen niet van hem afhouden.
Zaterdag appte hij: morgen even koffie in de langere pauze? En ja ik wilde zo graag! Dus natuurlijk. Koffie, iets eten. We hadden zo'n lol. Ik heb in tijden niet zo hard gelachen. Het was zo vertrouwd. Alsof we elkaar jaren kenden. Hij zei: jammer dat we dit pas in de laatste week van het project doen. Maar volgende maand ben ik weer in Nederland ( hij woont in België) dan kunnen we misschien weer afspreken.
My heart jumped for joy.

Een moment raakte hij per ongeluk mijn hand aan, pfhiet!! Elektrische schok. We waren er allebei even stil van. Van elke blik kwamen er al vlinders bij in mijn buik, nu kwam er ook nog elektriciteit bij? Ik heb twee dagen nauwelijks kunnen eten.

In de laatste pauze van het project komt hij naar me toe en zegt: als ik te veel naar je kijk dan wil ik je eigenlijk gewoon kussen.

Wat zeg je daardop? Ik wilde zeggen ik wil jouw ook kussen, maar ik heb mijn mond gehouden, anderen collega's waren ook in de kantine. Maar vooral omdat ik een ding weet.

Hij is getrouwd.

Als drie jaar. Prachtige vrouw. Ik zag het op Facebook en toen we koffie gingen drinken buiten heb ik hem ook meteen naar zijn vrouw gevraagd. Het was zijn beste vriendin zei hij, dus gingen ze trouwen.
Prima, heel mooi eigenlijk als je het mij vraagt.

Dus dat weet ik. En ik weet nog iets; Zijn vrouw en hij willen geen kinderen, hebben ze samen besloten. Ik ben 30 nu. Ik wil dat wel heel graag. Dus zij passen wat dat betreft ook heel goed bij elkaar.

zij hebben het eigenlijk heel prima samen.
Maar ik....ik zit nu weer thuis en ik kan alleen maar aan hem denken.

Ik voel me zo alleen. Wat moet ik hiermee? Aan de ene kant wil ik hem zo graag zien als hij weer hierheen komt. Is dat verstandig? Maar ik wil niet ' the other woman' zijn. Hij is per slot van rekening wel gewoon getrouwd! Ook niet omdat ik weet dat wat betreft de kinderwens wij elkaar toch niet gelukkig kunnen maken. Of moet ik hem juist wel zien en dan kijken of deze gevoelens er nog wel zijn? Misschien ebt het weg? Of is dat wishful thinking?

Het is nu 01:35. Ik ben nog steeds wakker. Ik zie steeds zijn blik weer. Hoe hij naar mij keek. Zijn glimlach. Ik ben niet religieus, maar ik betrapte mezelf dat ik met gevouwen handen op de badrand zat, bidden om raad.

Ik heb het gevoel dat ik er niet echt met Nderen over kan praten. Een vriendin van mij vond hem meteen een klootzak dat hij zo deed terwijl hij getrouwd is.... Is dat zo?

Hij heeft me gisterenochtend nog geappt dat het zo mooi was met mij te werken en me op het laatst toch nog beter te leren kennen....

Ik hoor graag wat jullie hiervan denken.

X