Hoi iedereen, net als de meesten iedereen ben ik wat aan het sukkelen. Er is nu 3 maanden geleden een einde gekomen aan een relatie van 15 maanden, ééntje met ups en nog meer downs, veel samen gedaan, nooit gevoeld dat het echt grote liefde was, heel veel spanningen, om één of andere reden was ik ook voor het eerst in mijn leven jaloers, haar dochter van 8 was niet tegen mij, maar tegen de relatie, wilde niet bij mij komen wonen ... zo is het stilletjesaan echt bergaf gegaan qua gevoel en begin juli zei ze me dat het over en uit was. Hebben dan nog een vroeger geboekte reis samen gedaan met de kids erbij, wat eigenlijk bizar was omdat ik nog een sprankeltje hoop had dat het goed ging komen en zij dus totaal niet. Na de reis haar niet meer gehoord, behalve voor praktische zaken, 2 weken erna, als ik nog wat materiaal bij haar bracht zei ze me dat ze iemand ontmoet had, kriebels, blijkbaar enkele dagen na de breuk, ze kon er ook niks aan doen zei ze, toevallig ... dat heeft me een grote klop gegeven, ik was er toch nog kapot van en zij stapte zomaar van de ene in de andere relatie ... dat kan toch niet als je je gehecht hebt aan iemand, dat moet toch verwerkt worden, in juni waren we nog aan het kijken voor nieuwe meubels!? Ik kan dit alles dus niet loslaten, denk voortdurend aan haar, slaap nu al 3 maanden bijna niet, en heb zelfs de stap moeten zetten om een psychologe te raadplegen. De relatie was niet super, en toch kan ik het niet loslaten, waarom blijf ik hierin hangen? Of is het de eenzaamheid, wetende dat ze nu aan het genieten is met iemand anders?
De angst om nooit meer iemand te ontmoeten? Wanneer gaan al die herinneringen uit mijn hoofd en maken ze plaats voor het besef dat dit niet de juiste vrouw was voor me, dit is zo stom en toch ga ik er aan kapot ...

Grts,