Moeilijk voor jou is dit zeg, vooral als de passie weg is. Jullie kunnen samen best goed opschieten, alleen die passie die weg is dat is toch wel erg belangrijk!!!

Ik snap jouw frustraties zeer zeker wel en het lijkt me ook om radeloos van te worden. Er zal toch iets moeten gebeuren...

Hoop dat je er op 1 of andere manier uit kunt komen, toch meer praten nog erover en naar je gevoel luisteren (intuitie) vooral.

Veel kracht en liefs van Hetlevenismooi.

Ooooh eindelijk weer een blog van jou, wat fijn dat je even van je afschrijft. Hopelijk brengt het wat rust en orden je dingen voor jezelf.
Wat een vreselijk pakket zit jij in, je zegt bang te zijn voor wat er komen gaat, maar is de angst waarin je nu zit en het doorgaan zoals je nu doet niet veel erger dan het gewoon te doen?

Deze gevoelens van twijfel, het in een broer/zus relatie zitten zijn vreselijk! Juist door er niet met elkaar over te praten drijven jullie steeds verder van elkaar af. Er komt een blokkade tussen jullie in te staan, waardoor passie helemaal niet meer mogelijk is. Dat je een vriendinnetje buiten jullie relatie om had, geeft al aan hoe ontzettend hoog het je zit, dat je volgens mij elke dag op je tenen loopt. De passie was ook uit mijn relatie, ons record van geen seks hebben was een jaar, ik werd gillend gek, liep tegen de muren op! Dat trek je niet.
Het vlammetje is uiteindelijk gedooft, doordat we elkaar niet meer terug konden vinden. Tever van elkaar weg gegroeit, teveel tussen ons in.

Echt ga praten lieve Waterman, desnoods schrijf je het in een brief aan haar, dat je alles wat je voelt op papier hebt en dat een opening geeft tot in gesprek gaan met elkaar, dat zorgt er voor dat er niet meteen al wrijving is maar oor voor elkaar. Doodzonde als zo'n relatie na 20jaar eindigt terwijl jullie dit nooit hebben uitgesproken. Hopelijk brengt het wat lucht en wie weet blaast het wat nieuwe passie in.
Kan mij niet voorstellen dat je vrouw het niet ook mist.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jou!!

Heartfelt en helder geschreven, lieve Waterman. Jij & ik hebben over deze situatie al weleens privé uitgewisseld, maar moedig en bewonderingswaardig dat je je persoonlijke & kwetsbare relaas op de site wenst te delen. Hoop dat de reacties die hierop komen, een hulp/steun mogen zijn.

Niemand kan jou vertellen welke keuze je behoort te maken. Dat is maar goed ook, want niemand loopt in jouw schoenen. Het enige dat we kunnen doen, is specifieke details eruit lichten die bij een ieder van ons een gevoel of beleving oproept, dit met jou delen en het aan jou overlaten hoe zich dit uiteindelijk in de ‘gut’ van jouw gevoel gaat manifesteren.

Ons hart is een orgaan van vuur. Wanneer dat dooft, door omstandigheden dovende is of gedoofd wordt, zul je gevoelig worden voor de mogelijkheden en/of omstandigheden die als zuurstof zijn voor dat dovende vuurtje. Soms is zuurstof alleen al die ene, oprechte glimlach van een vrouw op straat die je wakker schudt, omdat het voor even weer dat vuurtje aanwakkert dat je ‘gezien’ wordt, er interesse is, je lichaam leeft.

Voor mij is seksuele intimiteit een belangrijk onderdeel in een relatie. Wanneer je spreekt over een ‘broer-zus’ relatie, dan lijkt het mij dat er grote tekorten komen in de seksuele verlangens en behoeftes die veel verder gaan dan het ‘niet seksueel actief zijn’. Dat tekort smeert zich over heel veel gebieden uit: het is gemis van aandacht, specifiek lijfelijke aandacht, het is gemis van spel & speelsheid, het is gemis van vleselijke aantrekking en wellicht zelfs ‘aantrekking’ in de ruime zin van het woord, het gemis in toenadering, in samenkomen. Seks is overgave. Jezelf aan iemand wensen over te geven, jezelf overgeven, de ander ‘ontvangen’, elkaar ‘ontmoeten’.

Als dat wegvalt of in ieder geval te vaak in gebreke blijft, dan gaat dit frustraties opleveren—in ieder geval voor de partij die daar wél (meer) behoefte aan heeft. En zoals ik al zei: het gaat niet zozeer specifiek over ‘seksuele lust’, maar meer de ultieme exclusieve intimiteit. Die deur lijkt voor jullie te zijn dichtgevallen. Ken je dat verhaal, waar een meisje ergens gevangen wordt genomen en dan te horen krijgt dat zij overal mag gaan—behalve die ene deur die op slot staat? Juist die deur zal haar verlangen blijven opwekken.

Je hebt het over twee alternatieven: ‘accepteren dat het broer-zus is’ OF ‘uit elkaar gaan’.

Het broer-zus gehalte in jullie relatie, verleent aan jullie beiden heel veel veilige en schijnbaar betrouwbare ankers. Het geeft zekerheid. Het geeft veiligheid. Duidelijkheid. Zolang je er geen vragen over stelt en alle vragen die mogelijk in je op komen weg sust, kun je hier je hele leven mee wegkomen—zolang je ervan blijft wegkijken.

Het is onmogelijk om niet de vraag in mijzelf te horen opkomen, waar het jouw vrouw en haar aandeel in het geheel betreft. Ik kan mij, als vrouw, namelijk geen relatie voorstellen waar er geen seksueel verlangen naar mijn partner bestaat. Nog minder kan ik het mij voorstellen, dat wanneer ik merk/zie/hoor dat mijn man onbevredigd is, ik mijzelf er nog steeds niet toe kan of wil zetten om hier in ieder geval over te praten. Dus ik moet bekennen dat dát stukje mij onduidelijk blijft.

Dus, ja, deze veilige ankers die de ‘broer-zus’ relatie jullie geeft, maakt het ‘uit elkaar gaan’ waarschijnlijk een zeer lastige en haast niet te kunnen nemen beslissing. Want, over de grote linie genomen, beschrijf je de relatie als ‘goed’. Er is respect voor elkaar en ook ‘houden van’.

Het ‘houden van’ neem ik zonder vraagtekens meteen van je aan. Maar, en nu ga ik me op glad ijs begeven: in hoeverre is het ‘respectvol’ om bij de behoeftes van je partner (in dit geval jij), of het verlangen om over wezenlijke kwesties te kunnen praten (jij), dan weg te kijken (zoals je vrouw verkiest te doen)? Verdient jullie samenzijn en de issues die zich daarin voordoen, deze ‘aandacht’ dan niet? Respecteren dat jouw behoeftes en die van haar verschillend zijn, maar het niet daarbij te laten---en juist op zoek te gaan naar een vorm waarbij ook jij hierin gehoord wordt, lijkt me ook ‘respect’. Hoewel ik in beschouwing neem dat er allerlei redenen voor te geven zijn, mis ik dat stukje hier wel een beetje.

Hoelang zal het duren totdat óf zus óf broer tot het besef komt dat het tijd wordt om uit het ouderlijke nest te gaan vliegen? Om te gaan leven, in plaats van elkaar de veiligheid van een verstandshoudelijke en sentimentele band te blijven bieden?

Vrienden kunnen als ‘een broer’ zijn. Vriendinnen kun je als ‘een zus’ ervaren. Maar partnership, met de persoon waarmee je een vriendschap die bestaat, kan tillen naar de hoogtes waar je intimiteit, seksueel samenzijn en eenheid gaat ervaren—dat behoort, althans voor mij, in mijn beleving echt meer te zijn (/brengen) dan een siblings-gevoel.

Om het samenzijn met je vrouw en de voortgang van jullie relatie te waarborgen, wat is daar voor nodig, denk je? Want het ‘aankaarten van de issues’ kun je best nog een flinke poos uitstellen, maar er komt een moment, dat jouw frustraties zich via andere wegen gaan laten horen. Dit zijn wezenlijke issues, geen ‘het irriteert me dat zij nooit de tandpasta dop erop terug draait’.

**En hierbij behoor ik tevens te onderstrepen, uit respect voor jou & je vrouw, dat ik hier vanuit mijn eigen beleving spreek. Ik vind het een onmogelijke taak om iets in de keuken in een pan te laten sudderen en vervolgens te weigeren om de deksel ervan af te halen zodat ik kan zien hoe het ermee staat. En dus in de woonkamer te zitten, terwijl ik me bewust ben van het gesudder in de keuken.

Ik denk dat het er op een gegeven moment toch op zal uitdraaien dat je vrouw gewoonweg geen andere optie rest, dan naar jou te luisteren en tot een gesprek gedwongen zal moeten worden. Een huwelijk of relatie is een interactie. Daar is input van beiden voor nodig. Ook al is jouw behoefte niet de hare, dan nog behoort het open te worden gegooid, behoort er gekeken te worden naar een vorm die voor beiden bevredigend is. Ook al is deze vorm voor haar dan één waar zij zich comfortabel(?) bij voelt, dat wil niet zeggen dat jij je hier, onder het mom van ‘niet problematiseren’, maar naar behoort te voegen.

Je zei het zelf al: je kan iemand niet dwingen met je te vrijen. Dat klopt.

Maar tegelijkertijd kun je iemand ook niet dwingen om een seksloos leven te leiden. Feitelijk is dit wat er hier gebeurt. En nog meer: niet alleen lijkt zij seksueel niet beschikbaar te zijn of dit verlangen niet te hebben, zij wil er vervolgens ook niet over praten. Je staat er alleen in, lijkt het wel. En hier begint het in de knel te komen: 1 partner is dus aan het inleveren, wordt niet gehoord. Terwijl het een issue is van beiden…waar beiden zich over moeten gaan buigen. En niet jij alleen…

Veel sterkte & wijsheid, lieve Waterman. *HUG*

Een zeer mooi en kwetsbaar geschreven blog van Waterman. De innerlijke worsteling waar je al maanden door heen gaat, en jezelf de vraag stellende: Should I stay, or should I go.

Dat het tijd is om nu echt te gaan praten wordt in alle reacties al beschreven. De juiste vragen die jij jezelf mag stellen ook. Daar valt weinig meer aan toe te voegen. Ik wil toch even inzoomen op twee punten die bij mij opkomen als ik je blog lees.

Zoals ik je lees in je reacties ben je iemand van de dialoog. Een gemoedelijke, empathisch en communicatief ingestelde man. Geduldig en begripvol in je reacties. Boodschappen altijd verpakt met een "zachte" rand. Een man die "harde" boodschappen en spiegelingen niet kan, of wil toepassen. Hoor en wederhoor, geven en nemen. Ik vraag mij af in hoeverre die kant van je persoonlijkheid en de behoefte dat ook terug te krijgen, los van de passie, niet datgene is wat nu begint te wrikken in je huwelijk. Een stuk van je eigen behoefte waar al jaren, om wat voor reden dan ook, niet aan voldoen wordt. Een dynamiek waarin jouw emotionele kant en behoeftes niet gehoord en gezien worden. Zoals blijkt uit het feit dat jij nu alle "shit op je bordje krijgt geknikkerd. Een patroon wat dus, in mijn ogen, al langer speelt en waar je sluimerend al langer last van had. Anders had vriendinnetje geen opening bij je weten te creëren. Vriendinnetje is hierin de katalysator die de leegte en het gemis wat er al zat aan de oppervlakte bij je bracht. Frappant is dat beiden vrouwen de zelfde emotionele dynamiek lijken te hebben. Dezelfde manier van "omgaan met". Jij wil je gevoelens bespreken en de deur gaat dicht. Je hebt iets herkenbaars opgezocht. En is het voor jouw veiliger om die frustratie en woede op je vriendin te projecteren. Want de doos van Pandora moet vooral gesloten blijven.

Echter is, zoals het op mij overkomt, die doos van Pandora al niet meer gesloten Waterman. Dat monster, wat ik dan liever je ziel of "ware zijn" zou noemen, heeft zijn al handen onder het deksel gewrikt. Nuttig voor jouw zou kunnen zijn om jezelf af te vragen hoe het komt dat jij op dat deksel wil blijven zitten ? Is het omschrijven als een monster wat er vrijkomt een reëel beeld, of is er wat anders onderliggend wat die beeldvorming creëert ? Welke angsten zitten er echt achter het nu gaan opstaan voor je eigen behoeftes en wensen ? Zoals ik je inmiddels denk te kennen heb je al die antwoorden en inzichten al. En weet je ook waar de kern daarvan ligt.

Blijf je vooral uitleven in de blokkendoos. Als kraker ben ik bereid de Dromer huur te gaan betalen als het gebruik daarvan Waterman helpt.

Sterkte.

lieve waterman.
ik lees nu pas voor het eerst jouw verhaal. Zelf heb je al enkele reacties gegeven op mijn verhaal waarvoor dank.
Jouw verhaal is zo herkenbaar. Vastzitten in een broer-zus relatie. Bij ons zijn er dan nog een aantal kinderen in het spel dus dan wordt het allemaal nog moeilijker.
Eens is er ook een tijd geweest dat je voor elkaar koos maar door de jaren heen lopen de wegen niet meer gelijk op. De een blijft graag in de "waan"zoals het was , de ander ontwikkelt zich, gaat verder. De wegen lopen steeds langs elkaar maar bieden veiligheid omdat ze er nu eenmaal zijn.
Knopen doorhakken is oh zo moeilijk en pijnlijk, en misschien is het juist die pijn die we niet willen voelen omdat er al zoveel pijn is? Dat er een leegte komt waarmee we niet om durven te gaan?. Misschien dat 2014 jou wel die leegte wil laten ervaren, even een time-out nemen .....even adem pauze om te bezien hoe verder te gaan.....
het lijkt misschien een leeg gevoel in je.....maar dit is nodig om je los te maken van het leven wat je niet meer wenst....of anders wil......hierdoor krijg je 2 handen vrij voor om de toekomst te omarmen.......met de wereld aan je voeten....