Ik ben zo een beetje waar ik wezen wil...ik heb nog 1 sessie bij de psychologe en daar ga ik zeggen dat ik haar niet meer nodig heb. De rest..ja natuurlijk, er is altijd meer...kan ik zelf wel "oplossen"....uitkomen is een beter woord.
Mijn Ex-din heeft heel toepasselijk in de lijn van haar al handelingen, het laatste lijntje 2 weken geleden doorgesneden(Wordfeud). Het gekke is dat ik het niet echt erg vind...

Wat ik zelf erg jammer vind is dat ik te weinig wist, gereedschappen had, bagage...om de relatie te "doorstaan".....nee dat klinkt niet goed...op een volwassen manier mee om te gaan. Ik snap nu heel goed dat ze met die man de toekomst niet in wil.....pffft ik zou dat zelf niet eens willen.
Het ligt natuurlijk niet alleen aan mij, zij had ook haar dingen of eigenlijk, het waren allemaal haar dingen die ervoor zorgde dat de relatie begon te wankelen. Echter mijn emotionele onvolwassenheid zorgde ervoor dat ik/wij niet draagkrachtig genoeg konden zijn om op een volwassen manier met de strubelingen om te gaan.

Heel eerlijk, zij heeft er echt alles aan gedaan om mij erbij te houden en overal in te blijven betrekken, in de hoop dat ik op die volwassen plek kwam, ik was echter op dat moment niet capabel/wijs genoeg om dat in te zien, de rust te vinden om er op een goede doordachte manier mee om te gaan. In de plaats daarvan was ik kinderachtig bezig,een kind die alleen maar met zijn voet op de grond stampte, ik wil dat je zegt dat je van mij houdt....pffft...hoe stom en kinderachtig vind ik dat gedrag nu zelf...zij met al haar wijsheid heeft dat gezien en was bereidt dat te doorstaan(zie het samen boeken van vakantie2014). Het doet mij nu weer erg veel pijn dit besef...wat was zij sterk en ikke niet, terwijl ik al die tijd dacht dat ik sterk was en zij niet.
Ik zag niet in dat ze al zo ontzettend waanzinnig veel van mij hield .....zij heeft wel voor ons gevochten.....en ik.....ik was zoooo niet capabel genoeg...dat toen te zien.

Nogmaals ik snap het nu..rationeel en emotioneel, hoe gek is het inzicht en daarmee de wijsheid die ontstaat. Ik ben nog steeds verdrietig, vooral als mijn interne kalender weer op een waanzinnig fijne datum komt....dan huil ik de longen uit mijn lijf..en weet je, dat geeft helemaal niks...prima...daarna veeg ik mijn gezicht schoon en stap weer voorwaarts. Ik mis haar ontzettend en hou onvoorwaardelijk van haar. Maar ik snap nu haar reactie om mijn verzoek voor een gesprek niet te beantwoorden en die is terecht. Waarom zou ze, ik heb haar zo ontzettend gekwetst....ik zou dat ook niet willen. Rot maar op zou ik denken jij kan niet eens normaal denken als het even lastig word in de relatie, met zo iemand kan ik toch niks opbouwen.
Ik heb toen volledig vanuit mijn eigen perspectief gekeken met zoveel beperkingen in mijn gereedschappen, ik was volledig in de ban van mijn eigen angst, paniek,...ik was niet instaat daar uit te stappen...zelfs niet in de time-out...inplaats daarvan werd het alleen maar erger...Ik was zo niet instaat het rustig vanaf een afstandje te bekijken....en daarna eens weloverwogen er weer terug in te stappen.....zo zonde. Ik ben wel ontzettend!! dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken...gelukkig maar nu al(op mijn leeftijd).......maar natuurlijk heel erg verdrietig dat ik die zo ontzettend bijzonder mooie vrouw kwijt ben....ik had graag...die 2de kans gehad...haar te laten zien dat ik niet meer die man ben waar ze niet de toekomst mee in wil. Ik zie nu wel of het LOT nog iets voor mij wilt doen..met haar of wie dan ook.

Ik verwacht niet meer dat er nog een "wij" komt, natuurlijk zou ik dat willen en ik weet zeker met de wijsheid en gereedschappen die ik nu heb ik instaat ben zoveel meer kan en genoeg weet om op een volwassen manier de relatie opnieuw in te stappen en dan redden we het gewoon..simpel....zoals zij zelf al zei in de 1ste week....

Het gekke is, ik denk dat ik de goude formule heb gevonden om samen in een relatie oud te worden. Je moet het alleen durven te doen. Wat mijn ex-din dus wel vanaf het begin af aan deed maar ik dus niet.
Je moet instaat zijn volledig eerlijk tegen je partner te zeggen wat je niet leuk vind en aanstaat, zonder de angst hem of haar daardoor kwijt te raken...als het goed is, dan waardeert jou partner dat alleen maar en zal daar zelf ook een zeer weloverwogen antwoord opgeven. En zo ontstaat er een onbreekbare band....
Indien er door 1 van beide een antwoord word gegeven dat meer door angst als door onbevreesdheid word gegeven dan is het gedoemd te mislukken. De ander voelt dat onbewust...(zie ook het antwoord van mijn ex-din in het time-out verhaal).
En ja dat is ontzettend moeilijk om toe te passen. Maar ik zal in een volgende....."iets"...alleen nog maar volgens deze regel handelen....het heeft anders nooit levensvatbaarheid.
De kracht zit er natuurlijk in dat je moet willen kijken in jezelf voor de juiste vragen en antwoorden. en niet bang zijn voor wat je daar vind...

Ik ben volwassener...veranderd en veel wijser....mijn wereld is veel rijker veel mooier....en ik ben veel blijer met mijzelf.

Ik hoop zo dat ik met mijn verhalen de mensen hier op weg kan helpen naar waar ik nu ben....en ze instaat steld zo een volgende relatie wel te kunnen behouden.
Mijn dank gaat uit naar Torn, Waterman, Hetlevenismooi en de vele andere die mij hier hebben gebracht.
Ik ben altijd bereidt mensen te helpen om hun eigen weg te vinden naar meer inzicht en wijsheid, dus vraag gerust. Zoals jullie merken ben ik niet zo vaak meer hier, wat natuurlijk logisch is... dus een prive berichtje zorgt ervoor dat ik dan even hier inlog.