Hij is weg. Niet meer binnen handbereik, niet meer telefonisch bereikbaar en zelfs even niet via internet bereikbaar. Ik heb al twee dagen geen contact met hem gezocht. Ik heb wel een berichtje van hem gekregen, dat hij aan was gekomen, maar ik heb nog niet gereageerd. Geen directe behoefte. Dat voelt wel goed. Mijn hoofd is heel ergens anders en hoewel hij nog wel dagelijks in mijn hoofd is, kan ik me ook op andere dingen richten. Ik heb nu een half uur per dag ingeruimd waarop ik aan hem mag denken. Als ik voor of na die tijd wil gaan piekeren dan mag ik dat pas dan doen. Het werkte in ieder geval de afgelopen twee dagen redelijk.
De geografische afstand, en nu even de communicatieve afstand, geef in ieder geval rust. Ik kan op dit moment niets anders doen dan verder gaan met mijn leven en ik hoop dat de rust voorlopig blijft en sterker wordt.