Eindelijk heb ik de rust in mijn lichaam weer gevonden!
Echt stapje voor stapje ben ik gekomen waar ik nu ben. Met vallen en opstaan, gemis, leegte, boosheid, frustratie, verdriet, pijn en al dat soort emoties meer.
Ik lijk los gekomen te zijn van hem, door veel na te denken, ook te piekeren en veel dingen voor mijzelf ben uit gaan pluizen.
Iedere keer weer kwam ik een stapje verder, met zo nu en dan toch ook een flinke terugval.

Woede heb ik grotendeels omgezet in vergeving, het is nu eenmaal zo gegaan, acceptatie dus.
Verdriet dat er heel erg was, heeft de tijd weg gevaagd.
Gemis dat is er sommige momenten nog, maar niet meer naar HEM, maar naar iemand, een maatje.
Leegte kan ik grotendeels opvullen met dingen van mijzelf, en ook liefde geven aan mezelf.
Pijn is er bijna niet meer, de tijd heeft echt de wonden geheeld.

Het onbegrip, de vragen waar ik iedere keer op stuitte, om gek van te worden trouwens, die laat ik voor wat ze zijn. Het is niet meer belangrijk waarom hij zus of zo, het is nu belangrijk geworden wat ik wil en weet. Daarmee vagen alle vragen naar hem toe geheel naar de achtergrond. Ik vind ze niet belangrijk meer.

Ik kan zeggen dat het een heerlijk gevoel is, dat ik er onwijs blij mee ben, en dat ik toch ook wel trots op mezelf ben dat ik hier weer uit ben gekomen. Inderdaad kun je altijd op jezelf vertrouwen, zitten alle antwoorden allemaal in jezelf uiteindelijk.

Wel heb ik soms nog eens de behoefte om dit naar hem uit te spreken, vrede te sluiten. Hem te zeggen dat ik hier tevreden mee ben, er geen woede meer is, ik hem zou willen helpen etc etc. Maar ook dit idee zal met de tijd wegvagen. Maar wanneer mijn woede er niet meer is, ik vergeven heb, wil ik weer gaan GEVEN! Omdat hij me iets gegeven heeft, iets in heeft laten zien, ik door dit alles weer een flinke stap verder ben gekomen met mijn hele leven!
Maar is het niet zo dat ik mezelf iets heb gegeven???? Dat IK hier van GELEERD heb, iets maa kan doen in de toekomst en deze fase in mijn leven?
Dit zal ook wel wegvagen allemaal, want ik heb hem al zoveel gegeven he, en hij heeft het nooit gewaardeerd en niet op waarde weten te schatten. Dus beter als ook dit gevoel mij loslaat..... want waarschijnlijk kan ik niet eens een warm en goed gesprek met hem hebben op dit niveau.
Ik zal waarschijnlijk ook alleen maar meer "last" van hem krijgen denk ik, omdat hij het niet leuk zou vinden als ik niet meer bezig met hem ben, klaar met hem ben. Dan gaat hij weer proberen invloed te hebben op mij te hebben, want dat wil hij nog altijd.

Helaas lieve M., die tijd is nu voorbij. Ik leven mijn eigen leven nu, zonder jou. Invloed op mij heb je niet meer, heb je al teveel en te lang gehad. Ik vertrouw nu op mijzelf, in alles wat ik doe, wat ik heb gedaan, en dat voelt ok voor mij. Dat breng jij niet meer aan het wankelen.
Ik wens je het allerbeste, en hoop dat je heel gelukkig mag worden!

Bedankt voor de fijne tijden, heb er van genoten en van geleerd. De leuke tijd, die pakken ze me niet meer af.