Eindelijk kom ik op de plek waar ik maanden....of heel eerlijk gezegd al jaren en jaren naar op zoek ben. Onbewust heb ik dit altijd al geweten, dat er "iets" was waar ik aan moest werken dat was dat vere ding waar ik altijd tegenaan liep, het was zo ongrijpbaar....want was "dat" nou waar ik zo onbewust naar op zoek. Half bewust wist ik dat ik nooit een echte relatie zou kunnen hebben als ik "dat" niet vond. Maar ik wist niet hoe ik daar moest komen. Ik leefde maar verder met die wetenschap...dat ik "het" ooit zou vinden.

De laatste tijd zeiden een paar hele wijze mensen en ook mijn ex-liefde-van-mijn-leven...wat zegt je gevoel...ook deed zij hetzelf als ze antwoorden ging geven dan ging ze eerst opzoek naar haar binnenste gevoel...
Ik snapte dat wel....dacht ik....het was zo niet waar...ik voel mij suf en ook eindelijk verlost...want nu vanmorgen snapte ik het eindelijk. Na bijna 35 jaar gedoe met mijn liefdes leven altijd het gevoel hebben dat er "iets" niet klopte....nooit weten wat het nou was maar toch weten dat er "iets" was. Iedereen die tegen mij zei je maakt het jezelf zo zwaar en moeilijk, je overdenkt alles...
Achteraf natuurlijk, klopt dat, want ik was altijd opzoek naar wat "dat" nou was waar ik "last" van had.

Ik ben nooit goed intouch geweest met mijn innerlijke zelf, nooit vanuit dat innerlijke gevoel dat wat mij mij maakt geantwoord. nooit oprechte eerlijkheid gegeven. wel er tegenaan maar altijd geantwoord met angst, angst om verlaten te worden, angst weer een relatie kwijt te raken....angst...angst..angst...halve waarheden....
en daardoor altijd onzeker gebleven. Want als je volledig vanuit je innerlijke eerlijkheid en gevoel kan antwoorden kan ik het niet fout doen...want dan is er geen echte fout. Wel eerlijkheid en oprechtheid als ik vanuit dat gevoel mijn antwoorden kan geven dan hoe ik nooit aan mijzelf te twijfelen. ik voel het zo, ik antwoord oprecht vanuit mijn gevoel. Accepteren van beide kanten is dan veel makkelijker wat het antwoord dan ook is. Ik heb altijd geantwoord dat redelijk tegen mijn eerlijkheid aan zat maar altijd met de angst intentie bewust/onbewust dus geantwoord wat de ander wilde horen of zich prettig bij zou voelen, maar nooit oprecht, de angst om die dan kwijt te raken met mijn echte innerlijke gevoels antwoord was te groot....zo viel ik uiteindelijk altijd door de mand, niet echt overduidelijk maar het was altijd een gevoel bij de dames....nu snap ik waarom ze dat gevoel hadden maar niet konden plaatsen.

Ik sta nog slechts aan het begin deze helderheid, ik weet nu waar ik moet zijn, ik weet nu vanuit waar ik mijn antwoorden moet geven...ik weet ook dat ik niet steeds antwoorden van mijn vrienden moet gebruiken maar mijn eigen antwoorden moet vinden en geven vanuit mijn eigen innerlijke gevoel en oprechtheid.
Alleen dan is een relatie levensvatbaar voor mij....

De al eeuwen oude vraag: wie ben ik, wat maakt mij mij. Is aangekomen...het is niet iets wat iemand je kan uitleggen wel op weg kan helpen zoals mijn Ex-liefde-van-mijn heeft gedaan...het is iets wat je zelf moet vinden zelf moet snappen, zelf moet voelen. Ik kan nu dan ook oprecht vanuit mijn eigen innerlijke echtheid zeggen dat ik het voel en snap.
Helpt het mij mijn EX terug te krijgen...? IK heb geen idee...ik wil het niet meer invullen, geen eigen verwachtingen meer creeeren, en vooral mijn angst de baas zijn, niet dat ik het onder controle wil hebben, want angst is gezond, maar absoluut niet vanuit angst antwoorden, maar vrede hebben met wat ik antwoord omdat deze antwoorden echt eerlijk zijn, waarom ik het doe vanuit mijn eigen oprechtheid antwoorden. En daardoor is de angst niet meer de baas, en is er geen paniek, geen crisis meer. Want dit zijn de antwoorden vanuit mijn gevoel mijn IK. En is de twijfel weg en de onzekerheid.

Wat nu...?...hard blijven werken, en proberen dit wat ik nu eindelijk heb gevonden nog bewuster te maken...altijd alert blijven van dat angst gevoel en proberen de tijd te nemen naar mijzelf te kijken en in mijzelf opzoek naar de anwoorden waar ik oprecht achter kan staan, en dan pas te antwoorden.....het aloude "tot 10 tellen", ook iets wat ik nu veeeeel beter snap.....grappig hoe al die simpele kreten nu ineens veeeeel meer diepgang hebben.

Ik kan nu dan ook eindelijk toegeven dat mijn ex-liefde-van-mijn tot op zekere hoogte gelijk had toen ze zei dat ik er niet zo in de relatie stond als zei in de 1ste 3 maanden. Ik had angst en paniek zei was volledig overweldigend naar mij toe. alle alarm bellen gingen bij mij af dit klopt niet dit is te wanhopig....hoe kan iemand nou zooo ontzettend heftig zijn...dit kan niet goed gaan....gezien mijn eigen ervaringen(mijn wereldbeeld, mijn interpretaties).....ik heb dat toen niet duidelijk gezegd, hoe ik erover dacht...uit angst dat ik haar kwijt zou raken....ik vond haar natuurlijk meteen vanaf het begin geweldig en leuk en alles, maar zij was echt TOO MUCH...maar had wel het gevoel dat ze prachtig was...en ik kende mijzelf ik word ook snel TOO MUCH en wilde niet meteen wegrennen. haar een kans geven die ik nooit kreeg....
Hoe verschillend bleken onze wereldbeelden/interpretaties te zijn uiteindelijk. wat ik voor "eng" invulde was voor haar "normaal" dit was hoe zei was. Ik had tijd nodig om met haar en mijn eigen gevoelens om te gaan. Dat heb ik wel gezegd kunnen we wat rustiger aandoen...maar nooit het oprechte innerlijke eerlijke gevoels antwoord. Op den duur durfde ik haar wel steeds meer toe te laten. Maar bleef mijn angst houden, en vandaaruit kwamen ook mijn voorzichtige antwoorden en uittingen. Haar gevoel was dus niet volledig onterrecht. Dat ik ineens wel als een blok voor haar viel toen zij alleen met haar kinderen op vakantie was...was volledige gekheid...ik was meteen de weg kwijt en besefte dat ik echt volledig van haar was gaan houden. Ik had een ontzettende spijt dat ik niet was meegegaan met haar...echt zoveel spijt...
Daarna heb ik alleen maar geprobeert vanuit mijn angst en onzekerheid bevestiging te blijven zoeken...maar het was al te laat....haar gevoel nam steeds meer af en ik.....ik was de weg kwijt.....nog steeds op zoek naar dat verdomde "iets" waar ik al al die jaren naar opzoek was....

Nu ik hier zit....ga ik proberen het beste van mijn leven te maken, maar nu in de wetenschap dat ik eruit? ben...en ik weet nu bij wie ik moet zijn voor de ECHTE antwoorden.......namelijk bij mijzelf. Want met die antwoorden kan ik leven en heb ik vrede.