Ik riep altijd, mijn tijd komt nog wel. Ik was 33 en eigenlijk op een paar scharrels na altijd alleen geweest. En toen, zo maar ineens was hij er. Ik had me min of meer voor de gein ingeschreven op een datingsite, kreeg een mailtje, schreef terug en hoewel ik schrok toen ik zijn foto zag (was zo ontzettend niet mijn type) was ik, toen ik hem anderhalf maand later in levende lijve zag, meteen verkocht. Mijn god, wat was ik verliefd. Alle clichés die ik tot op dat moment niet meer dan clichés vond, kregen voor mij ineens echte betekenis. Een geschenk uit de hemel. Het geluk begon'm zo ontzettend in allemaal van die kleine dingen te zitten. Zo maar ineens liep ik hand in hand met de man van m'n leven. Hij zat altijd vol verrassingen, had zo ontzettend veel humor. Na een half jaar veel heen en weer reizen, kwam hij bij mij wonen. Had z'n baan opgezegd, probeerde zijn huis te verkopen en woonde ineens bij mij. Ik altijd alleen geweest, hij een relatie van 10 jaar achter de rug. Ik was herstellende van een burn-out, hij spendeerde al zijn tijd aan het zoeken van een baan. We kregen al vrij snel best veel ruzie. Na zeven maanden besloot hij toen onze relatie te beëindigen. Natuurlijk was daar nogal wat aan vooraf gegaan. Ik riep in die ruzies ook vaak, ik maak het uit, waarop hij dan zei, doe maar schat, ik blijf toch wel bij je. Ik was er ook echt van overtuigd dat we samen oud gingen worden en dat die ruzies er enkel toe dienden om met elkaar te leren leven. Maar goed, hij kocht een huis en vertrok. Praten erover wilde hij niet. Nu weet ik dat hij dat ook echt niet kon. Mijn hele wereld stortte zo ongeveer in elkaar, maar ik had genoeg gevochten om het nu op te geven. Al snel had ik er alles voor over om bevriend met hem te kunnen blijven. En dat lukte ook aardig. Hij begon weer te daten, ik beet ondertussen de nagels van m'n vingers, trok de haren uit m'n hoofd, maar ik probeerde evengoed zijn beslissing te accepteren. Tussen het daten door, hadden wij het eigenlijk ook best gezellig. Zagen elkaar veel en natuurlijk kwam er soms ook van het een het ander. Totdat hij een half jaar later vroeg of ik weer zijn vriendin wilde zijn. Ik had in dat halve jaar al een enorm vertrouwen in ons gekweekt en was wederom de gelukkigste mens op aarde. Weer drie maanden daarna ben ik bij hem ingetrokken. Dit voelde zo goed, zo voor het leven, dat ik heel rigoureus zo ongeveer alles wat ik aan oude troep had (want dat was het wel echt, oude troep) heb weggedaan. Waarschuwingen uit m'n omgeving in de wind slaand, ging ik er helemaal voor. Zelfverzekerd zei ik, ach, als het al mis zou gaan, dan begin ik toch gewoon weer helemaal opnieuw. Wist ik veel dat dat er uiteindelijk dan ook echt van ging komen. Want na anderhalf jaar, ging het ineens mis. Die anderhalf jaar waren er eigenlijk geen ruzies, we genoten allebei, dacht ik. Hij begon heel erg zijn draai te vinden in zijn leven, was heel succesvol voor zichzelf begonnen. Alles was goed, nu moest ik alleen nog een baan vinden waar ik gelukkig van werd. De situatie was er begin vorig jaar naar, dat ik mijn oude baan kon opzeggen om een andere te vinden. En echt waar, ik denk nog steeds dat het met een ruzie om niks begon. Maar het begon. Nu denk ik, dat hij misschien toen al wel had besloten dat ik toch niet de vrouw van zijn leven was. Maar zoals ik al zei, praten kan hij niet. Na een hele moeilijke tijd maakte hij het definitief uit. Vier weken lang, liepen we in hetzelfde huis langs elkaar heen, zeiden niks of waren boos op elkaar, totdat hij me ineens weer in zijn armen sloot. Er volgden nog twee mooie weken, totdat het hoge woord er weer uitkwam: hij wilde echt niet verder samen. Ik geloof dat ik een week later al een ander huis had gevonden waar ik nu al weer ruim een half jaar woon.
Een half jaar dat heel veel leek op dat eerste halve jaar toen we uit elkaar waren. Uiteindelijk hebben we de feestdagen eind vorig jaar ook echt als een verliefd stel samen doorgebracht. Begin januari begon hij vervolgens toch maar weer afstand te nemen. Dat zou toch genoeg moeten zijn, of niet. Niet voor mij. Ik kan me geen leven meer zonder hem voorstellen. Dus ik accepteerde de afstand nu eigenlijk vrij makkelijk. Was wel verdrietig, maar ja, je raakt eraan gewend hé. Toen zei hij twee weken geleden ineens dat hij een date had gehad. Ik moest het er wel uittrekken maar uiteindelijk zei hij ook dat het heel erg gezellig was geweest. Een week later was het aan. En het enige wat ik weet, is haar naam. Dat was zo'n enorme dreun in m'n gezicht. Natuurlijk had ik het kunnen weten, was ik er misschien zelfs wel op voorbereid, maar dat het ook echt zou gebeuren en ineens zo snel. Mijn god, wat doet dit pijn. En toch hou ik ook weer zo veel van hem, dat ik het hem ook wel weer gun. En het moeilijke is, dat hij mij op de een of andere manier ook niet loslaat. Hij blijft ook steeds maar weer terugkomen. Bijvoorbeeld belde hij gisterenavond om half 11 nog op om te vragen of ik zin had om aanstaande vrijdag bij hem te komen eten. ??? Oh, en bij de weg, hij was onderweg naar z'n nieuwe vriendin. Wat moet ik hier in godsnaam mee. Ik hou van die man en natuurlijk wil hem zien. Maar waarom belt hij mij nu en waarom als hij onderweg is naar zijn vriendin? Ik weet het, ik zou hem moeten afwijzen, maar ik kan het niet. ?¢‚Ǩ¬¶Vier jaar na onze ontmoeting en zo veel ervaringen later, en toch kan ik het niet...