Vandaag was weer een dag dat C uit alle macht probeerde om weer in mijn leven te komen. Ik zou natuurlijk niets liever willen dan dat zij weer in mijn leven zou zijn, maar mijn verstand zegt me dat het voor nu beter is als ze dat niet is. Ze heeft vandaag wel tig keer gevraagd of ze mijn huis mocht zien en of ze mee mocht helpen met klussen. Ik heb dat steeds geweigerd. Op een gegeven moment werd ze zelfs boos, schold ze me uit voor klootzak omdat ze mijn huisje niet mocht zien en zei ze dat het toch jammer is dat ze woensdag met me gezoend heeft. Ik heb toen de telefoon maar even uitgezet, want ook mijn geduld raakt een keer op. Ik vind het echter wel steeds moeilijker om haar te weigeren om mijn nieuwe huisje te bezichtigen. Ik denk dat het er toch een keer van moet komen..,

Vanavond getafeltennist. Het team van mijn ex moest ook spelen. Mijn ex deed niet mee maar kwam wel kijken. Ik speelde mijn eerste wedstrijd en op 9-10 (gamepoint tegen dus) in de tweede game zag ik haar ineens in de kantine. Er ging weer een hoop emotie door me heen en de eerstvolgende bal ging prompt het netje in. Weg game, 2-0 achter en de wedstrijd zo goed als verloren. Het erge is echter dat dat mij allemaal geen barst meer interesseert. Ik heb vandaag niet één wedstrijd weten te winnen, maar ik zal er nog niet een heel klein beetje mee zitten. Ik heb het plezier in tafeltennissen verloren. Voor mij en voor de mensen die met mij moeten spelen is het daarom beter dat ik er mee stop. Ik heb vandaag ook aan de hoofdtrainer aangegeven dat ik er minimaal een half jaar mee wil stoppen. Misschien dat het plezier na een pauze van een half jaar weer terugkomt, maar het zou ook zomaar kunnen dat het plezier helemaal niet meer terugkomt. Ik baal er van dat ik mijn passie kwijt ben, maar een hobby moet leuk zijn en dat is het nu absoluut niet.

Het lijkt wel of ik daar op de club niet meer normaal kan functioneren. Aan het begin van de avond zat ik continu de kantine in de kijken om te kijken of C er al zat. Ik heb de hele avond aan haar zitten denken. Ook al heb ik vanavond geen woord met haar gewisseld, ik heb haar natuurlijk wel gezien, vrolijk kletsend en lachend met iedereen. Zat ze daar een beetje mooi te wezen. Spelen was dus weer eens vrijwel onmogelijk.

Na mijn laatste wedstrijd (zij was toen al naar huis), kreeg ik een smsje van haar, waarin ze me vroeg om haar toch alsjeblieft weer in mijn leven te laten. Dit was niet de gehele tekst, maar dit smsje deed me zoveel dat ik maar even naar buiten ben gelopen omdat ik het niet meer droog hield. Buiten heb ik een minuut of 10 staan janken. Toen ik buiten stond dacht ik: waarom moet dit toch zo?! Waarom moet ik zo veel verdriet hebben?! Waarom zijn wij niet gewoon bij elkaar als we zo veel van elkaar houden?! Ik verlang naar mijn meisje. Ik wil haar op de club weer gewoon een kus kunnen geven en haar even stevig vasthouden. Ik wil dat zij mij komt vergezellen in mijn nieuwe appartementje. Ik mis haar!

Wat later had ze me nog proberen te bellen, maar ik was net te laat onder de douche vandaan om dat te bemerken. Ze had daarna nog wel een smsje gestuurd dat ze me even wilde horen en dat ze sorry wilde zeggen voor vanmiddag. Ze is zo lief, ze is zo mooi, maar ze is niet meer mijn meisje.

Op dit moment ben ik emotioneel gezien weer helemaal gebroken. Ik zal zo maar eens gaan slapen, want over 2.5 uur gaat de wekker al weer. Hopelijk heb ik dan nog een paar uurtjes rust in mijn hoofd.