Iets meer dan ander half jaar waren we samen. Iets meer dan ander half jaar was ik ontzettend gelukkig. Vanaf 't begin was je er helemaal voor mij. Je gooide je leventje op z'n kop en daarmee het mijne.

Misschien wel teveel, want terwijl ik me gelukkig voelde en ik het niet zag of niet wilde zien, was jij jezelf aan het verliezen in onze relatie. Ik merkte het wel dat je niet meer zo lekker in je vel zat en probeerde van alles om je te helpen.

En juist toen het weer een beetje beter met jou ging, ging het fout met ons.

En terwijl jij de tijd neemt die je hard nodig hebt voor jezelf, voel ik me eenzaam, leeg en verlaten. Ik koester nog hoop, maar het voelt zo eenzijdig..de afstand lijkt steeds groter te worden en niet te verkleinen.

Waarom moet dit nu zo lopen?

Af en toe stuur ik je nog berichtjes en ben dan zo blij als een kind met een reactie. Maar soms is die er niet of proef ik, dat jij mijn hoop niet deelt. Dat de breuk niet meer te helen is.

Moet ik de hoop opgeven?