Zie net op de site staan dat ik lid ben sinds een jaar en 9 weken. Er is in die tijd ontzettend veel gebeurd. Kwam hier vorig jaar terecht met liefdesverdriet. Heb toen een aantal keer wat geschreven, maar vooral veel verhalen gelezen. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en ben verder gegaan met mijn leven. Ben toen best snel een onwijs leuke man tegengekomen. Iemand die ik al zo ongeveer mijn hele leven kende, maar waar ik nog nooit écht mee had gesproken.

Ik genoot weer van het vrijgezel zijn, tot ik hem tegenkwam. De vonk sprong over en het ging vooral de eerste weken/maanden ontzettend snel. We hebben dingen gedaan en meegemaakt die een normaal stel binnen 5 jaar zou doen. Met de jaren ook wijzer geworden en me nu voor het eerst pas écht ergens thuis gevoeld. Compleet mezelf kunnen zijn, elkaar aanvoelen, niet eens een woord hoeven te wisselen en elkaar kunnen begrijpen.

Jullie voelen het waarschijnlijk wel aankomen.... tot 3,5 week geleden. Sinds we een jaar bij elkaar waren begon bij hem het getwijfel, is dit wel wat ik wil; een vaste relatie... 3,5 week geleden was dan het moment dat hij zei dat hij niet met me verder kon. Hij wilde vrijheid, kunnen doen en laten wat hij wilde, geen verplichtingen. Niet op het gebied van een andere vrouw, maar op het gebied van zijn eigen interesses. Hij had net een nieuwe baan, studie nog deels aan het afronden, sport, vrienden; die grotendeels nog vrijgezel zijn. Hij is een persoon die helemaal niks van deze dingen wil missen, totdat hij mij ontmoette heeft hij dat ook nog nooit hoeven missen. Het is dus uit omdat hij niks wil missen, de liefde zit er nog; dat weet ik zeker, maar voor nu is daar geen plek voor bij hem. Ik heb hem kort gesproken sinds het uit was. in die gesprekken liet hij doorschemeren dat het voor hem nog niet was afgesloten, maar dat ie erop hamerde dat dit beter was voor hem. Heb hem gevraagd geen contact met me te zoeken, dat heeft hij niet gedaan, waar ik erg blij om ben.

Ik weet dat ik verder moet, mijn leven weer moet oppakken. Maar de momenten waarop ik hem mis zijn verschrikkelijk. Waarom moet hij mij laten vallen ipv een van die andere dingen?? Niemand heeft dit zien aankomen. Heb zijn ouders laatst gesproken die zeiden dat hij niet zichzelf was de laatste tijd. Eigenwijs misschien, maar contact vanaf mijn kant gaat er niet komen. Als hij me echt mist, of gaat missen, dan hoor ik dat vanzelf. Iemand die moet 100% voor mij gaan en ik wil niet mijn best hoeven doen om 50% van iemand te krijgen. Ik mis hem elke dag, ik droom elke nacht over hem. Maar de reden die hij heeft gegeven die verdwijnt niet binnen nu en een maand,d at heeft tijd nodig. In die tijd pak ik mezelf weer op en dan zie ik wel waar het eindigt. Dit probeer ik maar constant tegen me te zeggen. De tekenen van 'hoop' die doen me goed, ook al zegt iedereen dat hoop het slechtste is dat je kunt hebben. Ik denk dat het goed is om een beetje hoop te houden, accepteer dat het uit is, maar sluit het nog niet volledig af; voordat je dit kunt doen moet er eerst heel veel tijd overheen zijn gegaan. Dan sluit het zich pas. Deze man heeft een plek in mijn hart, die altijd open zou blijven staan en om mezelf die hoop te geven; volgens mij is er nog een grote kans dat het goedkomt. Eigenwijs, maar het doet me goed....