Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Ik moest eerst door een diep dal heen toen ik me een stukje bij beetje een beetje goed voelde! Ik kon het alsnog niet laten om hem te contacten afgelopen dagen. Hij gaf (zie vorige blog) aan dat hij rust nodig had! Ik voelde het anders.. Het was niet rust, hij wou gewoon niet meer! Maar dat zei hij niet!! Met mijn stomme kop heb ik gisteren met hem afgesproken. Dit keer kwam alles weer vanuit mij. Hij heeft Zich verslapen en als dank mocht ik nog een uur langer wachten op hem. Tussen de woorden door merkte ik al dat hij minder met onze breuk zit dan hoe ik het ervaar. Eigenlijk ook best stom, hij heeft mij letterlijk overal geblokeerd en verwijdert..geen aandacht en interesse in mij en alsnog blijf ik kip zonder kop achter hem aanlopen! Als ik vraag of het ooit weer goed komt zeg hij: ik weet het niet! Die woorden zijn zo moeilijk voor me!Als ik dan vervolgens vraag: ik snap niet zo goed wat je hiermee bedoelt? Heb je nog ruimte nodig? Of wil je niet steeds zeggen dat je mij niet meer moet?! Hij antwoord: ik wil het niet steeds zeggen!
Waarom zegt hij dat niet gelijk dan? Waarom laat hij mij dan toch in de hoop zitten? Ik zit er weer helemaal doorheen! Het voelt alsof ik weer bij nul moet beginnen! Alsof de grond onder mijn voeten is weggetrokken! En het ergste het is allemaal mijn eigen schuld dat ik me weer zo rot voel! Wat moet ik nou met hem? Ik probeer mezelf goed te voelen.. Maar echt letterlijk niets lukt! Het voelt alsof ik niet meer leef van binnen. Terwijl hij vrolijk doorgaat.. Pijnlijk:(!