Wauw.. Vorig jaar augustus, ik zag hem voor het eerst.. Wat een vent! Ging hij echt mee met dezelfde groepsreis naar Frankrijk?! Ja dus... en zo begon het...

Ik kon hem nog niet, al woonde hij bij mij om de hoek.. ik kon zijn vrienden niet en wist helemaal niks van hem..

Maar tijdens die groepsreis begon het allemaal.. Samen fietsen we mijn eerste bergen op, en leerden we elkaar al fietsende kennen.. Het voelde goed, en terug in de auto had ik al heimwee naar zijn leuke persoonlijkheid..
Daarna hebben we elkaar 4 weken niet gezien of gesproken, tot ik toch zo brutaal was om hem een mailtje te sturen om eens koffie te drinken.. Hij reageerde heel snel en voordat ik het wist dronken we onze eerste koffie samen..

Als snel kwam ik er achter dat hij een vriendin had, en 2 kinderen.. en dat hij veel ouder was dan ik heb had ingeschat.. Met 14 jaar verschil en een vriendin kwam het koffie drinken ineens wel in een heel ander perspectief te staan.. Toch weerhield mij dat er niet van.. En hem ook niet.. Binnen een paar weken spraken we bijna elke dag in het geheim af.. Ik kreeg cadeautjes, lieve smsjes en alles wat ik wilde horen.. Behalve dat we afspraken dat we echt gewoon alleen maar vrienden konden zijn..

Maar ook dat veranderde in een paar weken.. Ik nodigde hem uit op een vrije dag ,en alhoewel hij eigenlijk moest werken, hij kwam.. En voordat we het wisten lagen we samen in bed... Ik heb nooit, maar dan ook nooit spijt gehad van dat moment.. Het was geweldig en bij hem voelde ik alles wat ik al heel lang niet meer had gevoeld..

Dit ging goed, tot begin Januari.. Toen hij mij opbelde dat zijn vriendin er achter was gekomen.. en of hij die avond bij mij kon slapen.. Ik stemde in en was stiekem heel erg blij... Echter twee uur later stelde hij mij teleur door te vertellen dat hij thuis moest blijven voor de kinderen...

Sinds dien zijn er ups en downs.. Ik heb hem vanaf het begin af aan verteld, dat als hij dacht nog iets te kunnen maken van zijn relatie met zijn vriendin, hij dit moest doen.. Dat dat beter was/.. Op een of andere manier koos hij 4 weken terug toch voor mij.. Weer was ik blij..

Hij logeerde deels bij mij/deels bij een vriend en had heel veel om over na te denken.. Hoe met het huis, hoe met de kinderen? Elke keer als ik er naar vroeg kreeg ik een ontwijkend antwoord.. Tot dat hij vorige week ineens vertelde dat hij deze week met zijn ex en zijn 2 kinderen op vakantie ging.. Hij vond dat hij dat moest doen..

Ik ben boos geworden, verdrietig geworden, maar heb er mee ingestemd nadat we duidelijke afspraken hadden gemaakt.. Maandag is hij weggegaan.. en sinds dien heb ik niks meer van hem gehoord(we zouden elke dag 1x smsen..) Zomaar ineens, uit het niets.. Is hij weg... Verdwenen.. Uit mijn leven.. en ik ben kapot...