Een reünie van de lagere school. Ik was vroeger een buitenbeentje en nu wilde ik weleens laten zien dat ik een vrouw van de wereld was geworden. Ik was oprecht nieuwsgierig naar de anderen. Van tevoren hadden we foto's ingestuurd en vragen beantwoord over onze favoriete sport, hobby's. De profielen werden getoond in een aparte ruimte, kon je van iedereen zien wat er van ze geworden was. Opvallend was mijn overeenkomst met W, met wie ik in die tijd nooit was omgegaan en die van jazz en yoga bleek te houden, net als ik. In de gang kwamen we elkaar tegen, hij bleek weinig veranderd, beetje dikker. We spraken over onze hobby's, werk, kinderen, huwelijken en zongen een stukje samen. Hij bleek in het buitenland te wonen. Leuk, apart. Hij vroeg of ik het leuk vond om eens samen wat muziek te maken. Ja, tuurlijk. We wisselden geen adres uit. Toch, een half jaar later, kreeg ik een mail van hem met hetzelfde verzoek, hij moest toch regelmatig in Nederland zijn voor zaken if familie. We maakten een afspraak en studeerden drie nummers in. Hij kwam met zijn zoon, die tijdens het repeteren een boek las. Het was spannend maar ging lekker. Naderhand gingen ze direct weg. Dat vond ik best vreemd. Hij bleek een stuk vreemder dan gedacht.

We gingen mailen. Eerst eens per week, steeds vaker. En steeds openhartiger, indringender, vertrouwelijker... Ik keek er naar uit! Een nieuwe afspraak werd gemaakt voor een paar maanden later, na de zomervakantie. Intussen kreeg ik de indruk dat hij me meer dan leuk vond. De tweede afspraak met diner spraken we over ons bijzondere contact, een goede vriendin had hem verteld dat hij misschien verliefd was? Hij ontkende, nee, ik was zijn muze... Jaja. De dag erna zagen we elkaar weer voor een repetitie en ik voelde me zo raar... Toen hij weer terugvloog stuurde ik hem een sms en ik kreeg meteen een hele enthousiaste terug. Naast mailen sms'ten we elkaar daarna voortdurend en het hek was van de dam. We konden niet wachten op de volgende afspraak, weer twee maanden later. Bij die afspraak hebben we gezoend als verliefde pubers, ik was nog nooit zo innig gekust. Ik ben al 20 jaar met mijn man...

Maar ja, na een tweede afspraak met nog meer kussen een paar dagen later moest hij toch weer terug. Het werd kerst, oud- en nieuw. Hij mailde als eerste dat hij van me hield. Met kerst ontving ik een lied, op mij geschreven en met nieuwjaar een mail dat hij nog nooit zo naar een nieuw jaar had uitgekeken. We maakten een afspraak elkaar eind januari te ontmoeten in een hotel. Ik voelde me schuldig en nerveus en...werd ziek. Op de beloofde dag lag ik met koorts in bed. En toen was hij helemaal niet toeschietelijk, dat viel me tegen. Vreemd, zoals ik al zei. Een eerste teken aan de wand? Een paar dagen later kon ik toch nog naar zijn hotel komen en zoenden we weer een beetje, de tijd was te kort voor meer.

In de maanden erna werden zijn mails korter en minder frequent. Ik voelde me er ongemakkelijk bij, maar omdat we al een afspraak hadden staan voor maart besloot ik er niet teveel van te zeggen. Wel toen hij een sms niet beantwoordde: dat kon echt niet (gezien de inhoud ervan)! Hij reageerde met veel excuses. In maart zocht ik hem op, hij haalde me op op het vliegveld. We praatten veel, verder niet. We aten met zijn vrouw en dochter en daarna liet hij me zijn werkruimte zien, waar we de komende dagen zouden repeteren voor een concert dat we samen zouden geven voor tweehonderd man. Ik moest daar ook slapen. Die avond hebben we er gevreeën en de twee dagen erna ook, terwijl zijn vrouw in het huis ernaast was... Niet netjes maar het was geweldig! Het concert wat minder helaas. Ik huilde toen ik terug naar huis moest.

Weer zes weken lang volgden van verlangende mails en sms-jes. Ik begon te dromen van een nieuw leven met deze bijzondere man. Hij mailde uit verschillende uithoeken van de wereld en eind april zagen we elkaar weer, gingen met elkaar naar bed in een hotel, spraken erover dat we toch onze huwelijken in stand moesten houden voor de kinderen. Tenminste, dat was zijn kant van de zaak, wat ik ook weer best vreemd vond na alle voorafgaande. Ik wilde alles voor hem opgeven. Direct. Toch had ik het thuis nog niet verteld, mijn huwelijk was en is niet slecht, alleen saai.

En toen kwam de ommekeer. Een stuk minder mails, want hij had het druk. Sms al helemaal niet meer. Nee, we moesten maar bellen. Dat gebeurde vaak als ik niet alleen thuis was, dus dat was erg ongemakkelijk. Ik ging naar een lunchroom of bankje in het park om te bellen. We hadden een afspraak om te repeteren. Dat ging heel slecht want ik durfde niet te vragen naar zijn gevoelens en hij sprak er niet over. We kusten nog wel. Maar als ik mailde, kreeg ik een heel kort antwoord, zonder lieve woordjes. Toen ik er mijn beklag over deed vond hij dat ik niet te snel conclusies moest trekken. Het kwam wel weer. Nog één keer spraken we af, ik wilde een stevig gesprek met hem voeren maar toen we elkaar zagen smolt ik weer: het maakte toch eigenlijk niet uit hoe we contact hadden? Als we elkaar zagen was het goed. Weer bedreven we de liefde in zijn hotel. Het was fijn, maar hij keek me niet aan. Hij vertelde hoe hij door 'een vriendin' was uitgenodigd voor het eten, hij kende haar vaag. En ze had hem gevraagd of hij op haar verjaardagsfeest wilde spelen. Ik voelde nattigheid.

Weer een periode van koele berichtjes, op een gegeven moment een wat warmere... Wat moest ik ervan denken? Weken, maanden piekerde ik me suf, voelde me rot en zenuwachtig. Wat betekende dit vreemde gedrag? Zou ik nog een mail krijgen? Zou hij bellen? Hoe zat het met die vriendin? Heel af en toe sms'te hij of belde, praatten we over de muziek, over koetjes en kalfjes, maar ook wel over een nieuwe afspraak. Die niet makkelijk te regelen viel. We zagen elkaar nog een keer met onze familie erbij. Mijn gut feeling vertelde mij dat het over was. Ik wilde het zelf niet beëindigen... En nu belde hij me eergisteren met die boodschap. Hij was verliefd geworden op die vriendin. En bovendien: hij was bij zijn vrouw weg, terwijl hij dat met mij nooit wilde. Het spijt hem en hij wil wel vrienden blijven. Ik heb aangegeven hem voorlopig niet meer te willen zien. Nooit meer, denk ik nu. Sindsdien voel ik me, terwijl ik dit eigenlijk al wist, overreden door een truck. Ijswater stroomt in mijn aderen, mijn hart en solar plexus doen pijn. Mijn rug doet pijn, ik kan alleen maar huilen, dus ik verstop me op de slaapkamer. Waarom?? Na al die mails met zoveel beloftes als: 'we hebben de rest van ons leven nog'... Na elkaar bemind te hebben met zoveel passie. Nog nooit heeft een man mij zo het hof gemaakt. En nu heb ik zo'n liefdesverdriet. Ik, die altijd de controle wilde houden. Die een warme maar niet passionele relatie heeft met haar man. Ik heb nog nooit zoveel liefdesverdriet gehad. Wist niet dat het fysiek zo'n pijn kon doen. Maar dat hoeft hij niet te weten. Als het nu gewoon was uitgegaan, omdat we elkaar te weinig zagen. Maar nee, meneer ruilt me doodleuk in. Mijn man weet het gelukkig ook niet, ontzettend vals van mij. Maar mijn gevoel voor W was sterker. Zo kan het dus gaan. Een onverwachte levensles. Ik heb er werkelijk niet bij stilgestaan dat het ook fout kon lopen, naïef waarschijnlijk. Op mijn leeftijd! Ik heb gegokt en verloren. Nooit meer ga ik naar een reünie...