Hoi allen,
Ik ben denk ik maar net tot het besef gekomen dat mijn verhaal niet alleen een pijnlijke ervaring is voor mij, de steun die ik heb gevoeld door alleen het lezen van jullie tips en reacties zou ook nog eens geboden kunnen worden door mijn relaas. Ik ben met tussenpauzes en rare ‘twilight’situaties nu bijna drie maanden van mijn ex ‘af’. Iedereen zegt dat het beter wordt, en dat is misschien ook wel zo maar het is geen stijgende lijn. Het ene moment ben ik sterk en ben ik ook bezig met het opbouwen van een toekomst zonder hem, het andere moment loop ik langs zijn huis en bel ik hem. De laatste twee keer dat ik hem belde nam hij niet op. Ik zie hier die reacties, en vaak denk ik zelf bij bepaalde verhalen: ach meissie/jochie, laat het los, maybe (s)he’s just not in to you (anymore). Terwijl ik zelf door blijf gaan, wacht op zijn telefoontje en nu op mijn verjaardag er van uit ga dat hij mij belt. En ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Ook omdat hij mij duidelijk wil maken dat het over is... Toen het uit ging (na zeven jaar) was dat omdat ik met een ander naar bed was geweet. Het was zogenaamd wel een open relatie, altijd gezegd, maar dit was de eerste keer na al die zeven jaar dat een van ons er wat mee deed. Okee, ik vond die ander leuk, maar ik hield genoeg van T om het stop te zetten, ik koos uiteindelijk voor mijn eerste liefde en ik ben na drie keer met die ander seks te hebben gehad teruggegaan. Dat ik met een ander was meegegaan was ook niet door verveling, ik had gevraagd of T me eindelijk een keer aandacht gag, en een keer mij wilde bellen ipv andersom. Alle moeite leek van mij af te komen, ik wilde graag geapprecieerd worden. Ik heb bijna twee maanden gewacht op een telefoontje. Uiteindelijk heb ik T uit mezelf gebeld en gevraagd of het misschien uit was. En het kwam weer ‘goed’. Maar ik had wel al iemand ontmoet die mij aandacht gaf, die mij wel gewild deed voelen, die mij wel belde. Ik heb het wel gedaan met deze man, uiteindelijk, en misschien was dat zwak en had ik het eerst moeten goedmaken met mijn echte vriend. Ik denk ook dat als we geen open relatie hadden gehad dat het nooit was gebeurd. Maar het mocht, en even hield ik geen rekening met zijn gevoelens. Hij heeft het nog een paar maanden met me geprobeerd, maar hij was zo gekwetst. Terwijl ik altijd degene was die moeite moest doen voor ons waren de rollen ineens omgedraaid. En nu liep ik gisteren langs zijn huis en zag ik zijn fiets verankerd staan aan een andere fiets. Ik belde hem (ja, ik weet het) en hij nam niet op. Ik ben volwassen geworden met deze man, waarom neemt hij niet eens op als ik hem bel (of belt hij niet terug)? Of was ik alleen volwassen geworden? vroeg ze, terwijl ze gisteren nog langs zijn huis liep... Verdomme, ik ben toch geen 16 meer, ik ben vandaag 29 geworden! Ik denk dat het nog moet binnenkomen bij hem, of zeven jaar is gewoon niet zo’n probleem om overheen te komen voor hem. Het maakt ook niet uit, voorlopig moet mijn leven om mij draaien, ik weet het. Ik kan mij alleen niet voorstellen dat hij er helemaal klaar mee is, anders zou hij me na 2 maanden toch wel een keer willen spreken? Ik ben jarig vandaag, jah!
Bedankt voor luistend oor (/forum)
Severe